Van Arica naar Argentinië, deel 22 van 03.05t/m 15.05.2013

Van Arica  naar Argentinië, deel 22 van 03.05 t/m 15.05.2013

Zo gaat het met reizen, de ene week sta je in Arica aan het strand en bent vast van plan Peru en Bolivia te gaan ontdekken en veertien dagen later sta je weer in Arica,  maar nu met de neus naar het zuiden om afscheid van dit werelddeel te nemen.   
Maar haast hebben we niet en we genieten nog een paar dagen van het strand. Tenminste gedurende korte tijd dat de zeemist weg is en het nog niet donker is. Een hier wonende Duitser heeft ons quasi toevallig bezocht en vertelde wat over de problemen hier in het noorden van Chili. Hij vertelde dat er op het ogenblik door Peru en door Bolivia een rechtszaak bíj het internationale hof in Den Haag is aangespannen, waarin beide landen claimen dat ze recht hebben op een stuk van Chili dat aan de oceaan grenst. De Peruanen willen het vanwege de visserij rechten en de Bolivianen menen dat ze recht hebben op aansluiting met de oceaan, zoals het voor het midden van de negentiende eeuw ook was.
Dat de Chilenen hier niet licht aan tillen, is te merken aan het feit dat het leger hier in verhoogde paraatheid is en er met volle oorlogsbepakking wordt geoefend.
Het verhaal komt van de Duitser maar het oefenen hebben we zelf kunnen constateren.
Verder wist hij te vertellen dat het hier in Arica nooit regent. Daarom is hij hier ook komen wonen, maar of hij er zo gelukkig is, dat is voor mij de vraag. Overal zie mensen die vanwege het slechte weer  het noorden van Europa ontvlucht zijn, quasi toevallig bíj de vakantiegangers voorbij lopen om een praatje in hun moedertaal te kunnen houden. En dat er dan een paar boeken of bladen van eigenaar verwisselen is mooi meegenomen en helpt ze weer een paar weken de eenzaamheid te verdrijven. Het is zo als we jaren geleden al gehoord hebben van iemand die het luid tegen zijn vrouw schreeuwde: Nür Sonne ist auch nicht Alles!
Zo gingen we goed geïnformeerd weer op pad. De zandbak in, naar Iquique. Dat is natuurlijk iets dat je niet moet doen met een camper, als je ergens een mooi plaatsje weet, dan houdt het in gedachten maar ga er niet naar terug. Wij deden het in dit geval wel en werden prompt s'avonds om negen uur door de marine van ons mooie plaatsje in Iquique verjaagd. Met als reden dat er de volgende dag een feest zou plaats vinden. Dan heb je natuurlijk een probleem, om in het donker in een drukke stad iets te vinden. Het lukte een kilometer of wat verder, maar het bleek geen succes, het was een verzamelplaats van luidruchtige jongeren met rijdende disco auto's. Maar we hadden goed internet en konden vaststellen dat Mariska goed in Hamburg is aangekomen en dat alle kinderen blij zijn dat we eerder terugkomen.
Hier is de oude spreuk van toepassing, en de kinderen weten van wie het komt:  Verliest het een, zo wint het ander. En hoe waar het is!
De volgende dag op weg naar het zuiden moesten we de grens van  Noord Chili passeren en omdat er op de heenreis nadrukkelijk naar vers fruit werd gevraagd hebben we dat van te voren zitten op eten. Met als gevolg dat er niet naar gevraagd werd. Dat is normaal bij grenzen.
Met tussendoor nog een overnachting, zijn we de kust blijven volgen tot Tocopilla. Hier vandaan gaat het over een liniaal rechte weg naar het oosten. Het probleem is hierbij de hoge temperatuur en de enorme stijging over kilometers afstand. Met als resultaat dat  ongeveer honderd meter voor het hoogste punt de motor begon te koken en we moesten stoppen. Dat de afdaling honderd meter verder begon, dat wisten we natuurlijk niet. Nadat de temperatuur was genormaliseerd zijn we afgedaald naar Calama, een naargeestig mijn stadje bij de grootste kopermijn in de wereld en tevens de grootste vervuiler van Chili. Overal  hangt stof in de lucht en het wordt afgeraden er het water te drinken.
In Calama vonden we een plaatsje langs de kant van de weg. Omdat lang niet iedereen een auto heeft, zijn er ook verhoudingsgewijs weinig parkeerplaatsen in de steden.
Hier in Calama hebben we ook nog even een van de grootste kerkhoven bezocht, niet geheel onlogisch als je buurman de grootste vervuiler van het land is.
Het is echt een stadje dat je zo snel mogelijk achter je moet laten en dat hebben we ook gedaan. De volgende tachtig kilometer ging het weer berg op, maar nu hebben we de motorklep van de camper omhoog laten staan, zodat de motor genoeg lucht zou krijgen. Dat hielp, de temperatuur bleef constant, alleen het zicht op de weg was iets minder. Maar gelukkig is het hier niet druk en alle bussen rijden met de motorklep omhoog.
Aan het einde van stijgende weg, een paar kilometer voor San Pedro de Atacama hebben we nog een blik kunnen werpen in de Valle de la Luna. Terwijl we hier van het uitzicht stonden te genieten kwam er een fietser voorbij. Een Belg, Christoph, die op weg was van Ushuaia naar Columbia. Hij vertelde dat hij al tien jaar op de fiets aan het reizen was met af een toe een jaartje België om de reiskas weer iets aan te vullen. Hij was nu op weg naar Calama om een nieuw luchtbed te kopen, maar gelukkig hadden wij er nog een die hij graag mocht mee nemen. 
In San Pedro de Atacama vonden we een goede parkeerplaats bij de markt, we vonden het een leuk maar toeristisch dorpje maar met meer flair dan de tot nu toe bezochte Zuid Amerikaanse stadjes. Ik heb er mijn griep uitgeziekt en Yvonnemarijke heeft er tot volste tevredenheid twee dagen geshopt. Wat na maanden van abstinentie niet verwonderlijk was.
Maar hoe verschillend er over de plaatsen gedacht wordt blijkt uit het volgende fragment uit de Website van Zebrastreifen:

Aber nicht nur der Zoll ist ein Überraschung für uns. Auch San Pedro das wir in so guter Erinnerung haben, macht uns nur wenig Freude. Der Ort hat sich in der elf Monate unserer  Abwesenheit komplett verändert. Die Wege im Ort wurden planiert, Bürgersteige angelegt und mit monströsen Laternen "dekoriert". Der Charme des kleine Ortes ist verflogen.

Zo zie je dat iedereen overal een ander gevoel aan overhoudt.

Nadat we een paar dagen in San Pedro door gebracht hadden en de ergste griep in ieder geval bij mij over was, bij Yvonnemarijke begint het nu, zijn we op weg gegaan naar de "Paso de Jama" de bergpas naar Argentinië. Deze pas  is 4200 meter hoog en voor de eigenlijke pas liggen nog een paar hoogvlakten van ongeveer 4800 meter, we zagen de rit dan ook met gemengde gevoelens tegemoet.
Maar omdat we voor de griep handenvol Ibuprofen  genomen hadden en dat ook als bloedverdunner werkt, hadden we geen grote problemen. 
De weg naar de pas begint bij het Douanekantoor in San Pedro. Hier waren we heel snel klaar bij de policia, maar de douane liet op zich wachten, want hoewel wij en nog een aantal anderen om acht uur voor het loket stonden, kwam de dienstdoende ambtenaar eerst om tien over negen. En ook pas nadat hij door een paar opgewonden grensgangers was op gehaald. Maar toen was het ook snel gepiept en om half tien reden we in het niemandsland naar de grens. Het zíjn bijna 200 kilometer tot de Argentijnse grens die precies op de pas ligt en weer met heel veel stijgen en dalen. Dus waren we zo slim en hebben meteen de motorklep open gezet. En inderdaad geen centje pijn.
De grenspost hier gaf in tegenstelling tot wat in de reisgidsen werd beweerd geen enkele moeite en ook hier waren we in een half uurtje klaar. Ook konden we er Argentijnse diesel tegen Argentijnse prijzen tanken. Maar overnachten wilden we op bijna 4300 meter niet. Daar hadden we een te slechte ervaring mee gehad. Dus zijn we nog bijna honderd kilometer door gereden tot de "Grande Salinas".  Bij zonsondergang  een werkelijk sprookjesachtige rit.
Aan de weg tussen de Salinas vonden we een parkeerterrein waar we in de eenzaamheid konden staan. Het was een prachtige gezicht de witte zoutvlakten met als omlijsting de bergen van de Andes en daar achter de ondergaande zon.
De volgende morgen werden we door de opgaande zon gewekt en konden vanuit het raam over de Salinas kijken, een sprookje. Het leek de Belterweide op een mooie winterdag, alleen de schaatsers ontbraken. Yvonnemarijke heeft nog wat natuurzout gewonnen en daarna gingen we verder, de idylle werd verstoord door een stroom toeristen die met busladingen de berg werden op gejaagd en voor die tijd even over zoutvlakte mochten lopen. 
Een paar kilometer verder stond de dikke DAF van Joop en Adrie langs de kant van de weg. We hadden hen het laatst in Villa La Angustura gesproken. Zij zijn van plan vier jaar in Zuid Amerika te blijven, maar ze hebben dan ook huis en haard verkocht en ze hebben geen kinderen, dan is alles natuurlijk heel anders.
Na ervaringen te hebben uitgewisseld is ieder weer zijns weegs gegaan. Zij naar de zoutvlakten en wij naar " Termas de Reyes" waar we een paar dagen prima hebben gestaan en fantastische wandelingen hebben gemaakt. En we hebben er eindelijk de auto kunnen wassen met voldoende water uit de rivier. Iets wat in Europa natuurlijk niet meer mag, maar hier heel gewoon is. Tenslotte gebeurt het hier ook dat je door de rivier moet rijden om aan  de overkant te komen en dan is de onderkant ook weer lekker schoon.
Op aanraden van Joop zijn we richting Salta over de N9 gereden, een prachtige maar bochtige weg door een weelderig groen subtropisch bos. En groen, dat is wat ons de laatste maanden heeft ontbroken. Het is hier aan de oostkant van de Andes in dat opzicht weer een weldaad voor het oog. De politieman aan het begin van de N9 wilde ons nog vertellen dat de weg te bochtig was voor onze "Casa Rodante", maar in mijn beste Spaans kon ik hem overtuigen dat er "no Problemas" waren en zo was het ook. Met moed, beleid en langzaam rijden lukt het bijna altijd.
Maar na honderd kilometer door het bos vonden we het genoeg en zijn in Caldera gestopt, weer zo'n fantasieloos stadje, maar met op de berg een enorm Christus beeld. Dat we natuurlijk hebben beklommen, het is 28 meter hoog en 16 ton zwaar. En alles bovenop de berg gesjouwd.
De volgende dag hebben we N9 verder gevolgd tot Cafayate. Onderweg nog even uitgestapt in Alemania, het staat op  iedere kaart maar is niet meer dan een stations gebouwtje uit 1916 aan een spoorlijn die niet meer gebruikt wordt. 
Na Alemania kwamen we door de "Valle de Lerma" met als hoogtepunt de "Quebrada de la Lonchas" prachtige rood gekleurde rotspartijen die graag met de Grand Canyon worden vergeleken. Maar dat wordt in Argentinië en Chili sowieso graag gedaan. Alles met iets uit Noord Amerika vergelijken. Ook hier was het weer een voordeel dat we er tegen de avond waren, de kleur schakeringen in de ondergaande zon zijn met geen IPad te beschrijven.
De toeristen worden dan ook met bussen en busjes vol hier van uit Cafayate  naar toe gereden om van dit kleuren spel te genieten.
Cafayate is een  druk stadje met eindelijk weer wat normale winkels en een levendig centrum. Hier heeft Yvonnemarijke dan ook de volgende dag de nodige souvenirs kunnen kopen. Eindelijk, ze was bijna vertwijfeld.
Maar na de inkopen konden we met goede moed onze trouwe R 40 verder vervolgen. De R40 is de weg die van het uiterste zuiden tot de noordelijkste stad in Argentinië loopt met een lengte van ruim 4300 km. Deze weg hebben we in Argentinië grotendeels gevolgd. Waarbij in het zuiden hele stukken onverhard zijn. Maar daar moet je door heen bijten.
In Fuerte Quermado hebben we, weer bij een kruisweg overnacht. Deze kruiswegen en Christus beelden zijn overal in Argentinië aan te treffen. Waarbij de kruiswegen vaak in een soort zelfwerkzaamheid door de dorpsbewoners zijn aangelegd. En vaak tegen de steilste berghelling die er bij het dorp te vinden is. Met de enorme beelden is dit natuurlijk niet het geval.
Vanaf Fuerte Quermado bleek de R 40 over een lengte van veertig kilometer onverhard te zijn. En ook vijf keer door de rivier te gaan. Gelukkig is de waterstand op het ogenblik laag dus was het geen probleem maar in het voorjaar of de winter lijkt het me toch niet eenvoudig. Daar door waren de 170 kilometer tot Belen goed voor een lange dag sturen. Maar ook daar vonden we een kruisweg die nog beklommen moest worden. We worden nog eens expert in kruiswegen, het in ieder geval iedere keer weer een wandeling of klimpartij die de moeite waard is.
Maar langzamerhand beginnen we uit het bergachtige gebied te raken en worden de wegen steeds vlakker en rechter. Tot Chilecito een ingeslapen  mijnwerkerstadje zitten er over 220 kilometer vijf flauwe bochten in de weg. En daar moet je toch voor wakker blijven.
In Chilecito hebben we een van de indrukwekkendste technische Bouwwerken van Argentinië bezocht. Een kabelbaan voor het transport van erts vanuit de Mina La Mejicana naar Chilecito. En wel over een afstand van 34 kilometer door de bergen. Het hoogte verschil tussen begin-  en eindstation bedraagt  3510 meter. Tot de in gebruikname van de baan moest deze afstand door ezels worden overbrugd die hier voor 120 kilometer moesten lopen, enkele reis. De kabelbaan is gemaakt door de firma Adolf Bleichert & Co. uit Leipzig. De hele constructie is opgebouwd uit onderdelen van maximaal 150 kg per stuk  die door ezels naar de plaats van bestemming zijn gebracht. De opdracht is in 1902 gegeven, in 1903 begon de montage en 1905 was de baan kompleet in gebruik, inclusief de eerste telefoonleiding in Argentinië die tussen de verschillende station werd aan gelegd.
Voor de Freaks, de technische gegevens:  256 kolommen tussen de 3 en 56 meter hoogte, gemiddelde afstand tussen de kolommen 100 meter, maximale afstand tussen de kolommen 668 meter,  negen aandrijf- en reparatiestations, aandrijving zes motoren tussen de 35 en 60 pk, 640 wagens voor erts, materiaal en personeel met een maximale belasting van 250 kg, benodigde tijd voor een weg vier uur, transportcapaciteit 50 ton per uur.

En dat alles berekend en uitgewerkt zonder computer maar met rekenliniaal en tekenplank, tekenhaak en driehoeken.
Het is voor mij bijna onbegrijpelijk.

De baan is tot 1926 in gebruik gebleven en wordt nu nog gebruikt bij speciale gelegenheden.

Tot zover de reis richting Uruguay waar we komende week eindelijk Rien zullen treffen, om voor het sluiten van de markt nog een weekje samen op te  kunnen trekken.