Brazilie deel twee 31.10.2012

Brazilie  deel twee 31.10.2012

 

In het vorige bericht schreef ik als einddatum de 31ste, maar dat was een beetje voorbarig. We hebben overnacht in Bom de la Sierra op een mooi plaatsje aan de rand van het dorp. De sheriff was voorbij gekomen met op gestoken duim dus we konden prima slapen en waren de volgende morgen vroeg wakker. We gingen richting Gravatal daarbij kwamen we na een paar kilometer bij een uitzichtpunt, hier konden we vanaf 1450 meterhoogte in de volgende laagvlakte kijken op ca. 450 meter hoogte, we keken op het wolken dek. En aan de rand liep de weg naar beneden, een afdaling van ongeveer duizend meter over een afstand van tien kilometer. Zulke haarspeldbochten vind je in Europa niet, tenminste wij niet en zeker niet zoveel achter elkaar. Het was een belevenis! van het berglandschap met de vegetatie zoals het bij ons ook voorkomt is het landschap nu ook meer subtropisch geworden met palmbomen en grote Aloa Vera planten. Voor de liefhebbers een eldorado, het sap wordt hier ook veel gebruikt voor alle mogelijke kwalen. Even een stuk blad afsnijden het sap op de kwaal smeren en alles geneest. Ik probeer het nog maar het ware geloof ontbreekt mij.

In Gravatal wilden we de thermalbaden bezoeken maar hier is de commercialisering net zo voortgeschreden als bij ons. Over het bad is een groot hotel gebouwd en voor het baden komt het inchecken. 

Maar we hebben uitgebreid het stadje beken en een goed plaatsje voor de camper gevonden. Dat lijkt hier in Brazilië niet zo moeilijk te zijn als vaak wordt beschreven, overal is wel een pleintje of rustige straat te vinden. Het vinden van een camping is veel moeilijker.

 

Op een november vonden we dat we lang genoeg in Brazilië waren om eens een witte weg op de kaart uit te proberen. Dus gingen we van Gravatal naar Sao Bonifacius, een prachtige route door de bergen en inderdaad de witte wegen zijn goed berijdbaar, maar over 75 kilometer hebben we maar ongeveer zes uur gedaan. En je moet natuurlijk steeds hopen dat het niet gaat regenen. 

In Sao Martinho hebben we de lang van te voren aangekondigde firma  " Kleiner Schein " bezocht. Dat is hier gewoonte, er staan kilometers van te voren hele grote reclameborden met de naam van een firma, maar er staat niet bij wat ze doen of verkopen. Hier ging het om een fabriek van meubels en kitsch, natuurlijk door Duitsers gesticht en er was nog een medewerker die Duits sprak. Die werd dan ook meteen gehaald om ons rond te leiden. Er zijn hier enorm veel mensen met Duitse namen en een gedeelte spreekt ook meer of minder goed Duits.

Na nog zestig kilometer piste vonden we in Sao Bonifacius een goede plek bij een sporthal. Volgens Franko, de sportleraar, mochten we blijven staan. Ik kreeg meteen een heleboel informatie over het dorp en de omgeving. Hier in Brazilië kun je je met Engels en Duits aardig redden. Dit, in tegenstelling van wat er in de meeste internet foren wordt gezegd. Ik heb er goede ervaring mee.

We gingen op pad om een Wifi punt te vinden , maar dat bleek niet eenvoudig, eerst naar de bibliotheek, dat is in Portugal altijd prijs. Maar hier niet. De drie breiende dames begrepen niet waar het over ging, pas toen ik vroeg of er iemand Duits sprak bleken ze dat alledrie te kunnen. Maar Wifi nee dat hadden ze niet. Dat moest ik bij de school proberen. Hier werd de  leraar Duits uit het lokaal geroepen om te vertalen wat we wilden. Maar ook hier geen Wifi. Echter geen nood, de leraar ging mee naar een telecom winkel en regelde daar Wifi , jammer genoeg was het maar voor hele korte tijd. En hij bleef er bij zitten om ons over het leven hier te vertellen. Dus is er van internetten niet veel gekomen. Maar dit was interessanter. Voor de insiders, stel je zoiets met Stapenhorst of Schuhmann maar voor, die moeten eerst een schriftelijke aanvraag stellen om het lokaal te mogen verlaten.

Dus dankzij Arnaldo Ricardo Ern hebben jullie het vorige verhaal kunnen lezen. Wie wil kan hem daarvoor een bedankmailtje sturen

[email protected]   zoveel gebeurt er tenslotte niet bij Arnaldo.

We hebben ook al een reactie op onze website gehad van mensen uit Brazilië, die weliswaar geen Nederlands spreken maar de site met Google vertaald hebben en zo ook hebben terug geschreven. Alles is dus mogelijk, dit voor de   Duitse lezers onder jullie.

 

Zo Sao Bonifacius hebben we achter ons gelaten. Er was ook niet echt veel te doen in het dorpje. Nu gaat het over de normale asfaltweg verder naar het noorden. Maar na zeventig kilometer hadden we er genoeg van. Het is hier een een feest dag, daarom werden gister ook alle kerkhoven mooi gemaakt. Van een afstand ziet het er heel mooi uit, maar van dicht bij is het een zee van plastic bloemen.

En zoals het overal het geval is , op feestdagen gaat iedereen net als in Europa een dagje met de auto op pad.

Daarom zijn we niet doorgereden, zoals het plan was, naar Florianapolis, maar in Aguas Mornas van de grote weg af gegaan naar een Therme.

Hier vonden we een mooi plaatsje om te staan en konden er ook goed wandelen, want een beetje beweging is af en toe wel noodzakelijk, in een groot land zit je lang in de auto. Dat laat zich niet vermijden.

Er was hier een bron, met kranen, waar je water kon tappen. Dit heeft Yvonne natuurlijk ook gedaan. Ze vond het zo goed smaken dat we de volgende morgen nog meer water moesten halen. Jammer genoeg stond er toen een lange rij en moesten we bijna een uur wachten. Maar voor je gezondheid moet je wat over hebben vindt ze.

We dachten er goed te kunnen blijven staan, alleen hadden we niet met de vlijtige Brazilianen gerekend die zaterdagmorgen om zes uur weer begonnen te werken met graafmachine en vrachtauto's.

Dus waren we vroeg op weg naar Florianopolis deze stad ligt op een eiland, en wordt door een paar autowegen ontsloten. De Brazilianen zijn kennelijk grote strandaanbidders, ik denk dat iedereen  op weg naar het strand was. Alle wegen waren vol!

In Rio Vermelho vonden we in een villawijk in aanbouw een hele goede plaats om te staan. Daar hebben we de fietsen eruit gehaald en zijn de omgeving gaan verkennen. 

Veel fietsen kun je hier niet, langs de grote weg worden de oren van je hoofd gereden en de rest is meestal zandweg. Maar we kwamen toch verder dan te voet en zijn zelfs bijna in het moeras verzakt.

De volgende dag, 4 november , zijn we weer vertrokken. De reis is zo lang dat je niet te lang op een plaats kunt blijven en het is zo warm dat je het beste overdag in de auto kunt zitten met de airco aan.

Het eerste doel was Blumenau, ongeveer honderd kilometer verder Onderweg een mooi rit zoals iedere dag. In Brusque nog even gestopt om te eten en toen door naar volgens de Baedeker de stad waar het grootste oktoberfeest ter wereld buiten Muenchen gehouden wordt. Dat viel tegen, er is een soort nep dorp gebouwd , Vilage Germanica, en daar staan wat Duitse huisjes. Het lijkt een beetje op de moderen outletcenters a la Bataviastad maar dan met biertenten en eetlokalen. Niets voor ons. Nadat we de toeristen rommel gezien hadden zijn we door gereden naar Pomerode, het meest Duitse stadje buiten Duitsland. Alweer volgens de Baedeker. Daar aangekomen zijn we eerst naar hotel Bergblick gereden, een bij Zuid Amerikagangers bekend hotel waar je goed kunt staan en internet kunt gebruiken. Dat doe ik nu om de website bij te werken.

Maar ook dat valt niet mee bij 35 graden.

Yvonnemarijke is net terug uit het stadje en beaamt dat het warm is. Ze doet het niet nog een keer, Nordic walking naar de stad.