Van Peru tot Chili, deel 21 van 18.04t/m 03.05.2013

Van Peru tot Chili, deel 21 van 18.04 t/m. 03.05.2013

Ja, van morgen moest het er van komen. We waren op tijd wakker en het weer was zo dat we niet in de verleiding kwamen aan het strand te blijven staan. Hoe meer het hier naar de winter gaat, hoe meer zeemist er komt. En dan is het vaak om tien uur nog niet lekker warm. Ja je wordt wel een beetje verwend, want naar onze seizoenen gerekend is het hier nu 18 oktober. En waar kun je dan in Nederland nog in de zon zitten behalve in het solarium.
Na ongeveer 20 kilometer waren we bij de grens. De teller stond in middels op 178509 km en dat is precies 19000 kilometer meer dan toen we in Neugnadenfeld gestart zijn. Dit als info voor Inge, een van de trouwste volgers.
De grensformaliteiten waren precies, volgens het boekje, zo als aan de andere Chileense grenzen. Behalve dat we een formulier moesten hebben, dat we aan de overkant van de straat konden kopen.  Maar daar kom je pas achter als je aan de beurt bent bij de douane, dus begonnen we de procedure opnieuw. Het formulier blijkt alleen een soort loopbriefje te zijn om te controleren of je wel alle vier loketten hebt bezocht. Een bijverdienste voor het personeel denk ik, want bij de andere grensovergangen gaat dit veel eenvoudiger. Maar de afwikkeling ging verder heel snel.
Bij de Peruaanse kant kwamen we nog even voor een verrassing te staan, want ook hier mocht je geen vers fruit en vers vlees mee nemen. En juist dat hadden we in Arica nog in ruime mate ingekocht. Maar met een grote zak sinaasappelen was de man tevreden en hij liet het vlees en de kiwi's ongemoeid.
En daar sta je dan weer in een nieuw land, voor ons wel te verstaan. Is er nu veel anders? Nee eigenlijk niet, het vuil langs de kant van de weg blijft het zelfde, de richtingsborden ontbreken ook hier en pampa is pampa. Maar toch is het anders!
Voor Tacna zijn we links af geslagen, weer richting strand. Er zijn hier twee mogelijke routen door Peru, langs het strand heen en over de Altiplano, het hoogland, terug of om gekeerd. Er zijn eigenlijk maar twee routes in de lengte van het land en een paar meer dwars, die voor ons te berijden zijn. We willen tenslotte graag asfalt onder de wielen houden. Want ripiowegen hebben we in het zuiden van Chili en Argentinië genoeg gehad.
We hebben daarom besloten langs de kust naar het noorden te gaan, dan bij Nasca rechtsaf de bergen in en over de Altiplano terug richting Bolivia.
In Boca del Rio vonden we een goed overnachtingsplaatsje, direct aan de boulevard. Waarbij je hier niet moet denken aan een echte boulevard, meer aan een betonpad langs het strand met een heleboel lantaarnpalen, die natuurlijk niet allemaal kunnen branden.
Het is hier een geliefde badplaats, met in het naseizoen weinig of geen gasten. Behalve wij waren en nog vier Peruanen die aan het strand kampeerden en hun tijd verdeden met bierdrinken.
En er waren misschien wel tien mensen bezig om het vuil van de niet aanwezige gasten op te ruimen, zodat hier, oppervlakkig gezien, het ongebruikelijke beeld van een schoon dorp ontstond. Maar we hebben er prima geslapen.
De volgende dag wilden we tot Ilo, een iets grotere plaats langs de kust,  maar het natuurmonument dat er volgens de kaart was, bleek een militair terrein zijn, waar we, nadat we de lange smalle toegangs weg in gereden waren, niet eens mochten draaien. Gelukkig hielp een taxichauffeur ons verder, na later bleek van de regen in de drup. Hij reed ons voor door Ilo, heel vriendelijk, maar hield er geen rekening mee dat we veel groter en ook langzamer  zijn dan een taxi en daarbij opgeteld dat er een politieke demonstratie was in de stad en hij daar gewoon doorheen dacht te rijden, waren we er niet echt blij mee. Maar we zijn er goed doorheen gekomen. 
Daarna ging het verder over een prachtige nieuwe weg die op onze kaart nog niet  aanwezig was. Langs, aan de ene kant prachtige rotskusten met een geweldig uitzicht op de oceaan en aan de  andere kant van de weg een landschap dat volledig verwoest is door de hier alom aanwezige mijnmaatschappij. Ik denk dat het aanleggen van de nieuwe kustweg de prijs is die ze moesten betalen voor het verwoesten van de streek.
Maar parkeerplaatsen en stop mogelijkheden waren er niet, zodat we in Punta de Bombón van de weg af gingen het stadje in. Dit was een volledige cultuurschok, een echt Zuidamerikaans dorpje dat nog nooit een buitenlander, laat staan een buitenlandse camper had gezien. En daar reden wij zomaar dwars door heen. Aan de gezichten te zien maakten we ons daar niet veel vrienden mee, maar er was geen weg terug. We waren blij dat we er weer uit waren. Opvallend was wel dat er hier inplaats van de overal aanwezige taxi's, tuktuks reden zoals in Azië heel gebruikelijk. Later hebben we deze tuktuks ook in andere plaatsen gezien. Maar al met al geen parkeerplaats te vinden. Zodat we na het volgende stadje besloten in een berm van de  weg te stoppen en daar te overnachten. Het is niet altijd een eerste klas plaatsje dat we vinden, maar als de dag lang genoeg geduurd heeft ben je ook sneller tevreden en slaap je gewoonlijk toch wel. Maar niet hier, het is hier een welvarende tuinbouwgebied met het daarbij behorende  vrachtverkeer dat op een meter afstand langs de camper raast.  Daarbij opgeteld de werkelijk welluidende claxons die hier graag gebruikt worden dan kan iedereen zich voorstellen hoe we geslapen hebben.
Zodoende waren we de volgende dag vroeg weg. En natuurlijk vonden we binnen de eerste tien kilometer een prachtig stil strand waar we meteen zijn gaan staan om de ontbrekende slaap in te halen en van een extra rustdag te genieten. Op zo'n rustige dag heb ik altijd de neiging de kaart nog eens te bestuderen, want het rijden hier langs de kust is toch maar heel eentonig en verderop richting Lima zou het ook niet beter  worden.
Daarom besloten we richting Arequipa te gaan en dan verder naar het binnenland naar de "Canon del Colca" een canyon die dieper moet zíjn dan de "Grand Canyon" in de USA. Dat wilden we wel eens zien. Ook is hier een plaats waar je Condors kunt zien vliegen, het " Cruz del Condor". Dat zou dus een mooie afwisseling zijn van de kustweg, waar we dan later weer op terug zouden komen.
Het eerste stuk tot Arequipa was droog en stoffig en een lange stijging van ruim twee duizend meter. Voorbij Arequipa vonden we een plaatsje om te overnachten tussen de weg en een cement fabriek. Waar bij ons alle gebruikte gebieden weer zorgvuldig gerenatureerd worden, wordt hier na de ontginning  alles achter gelaten wat niet meer gebruikt kan worden. Het lijkt vaak op een maanlandschap met hier en daar een hutje van iemand die denkt nog een restje erts of iets dergelijks te kunnen vinden.
De hele volgende dag zijn we nog verder gestegen tot we een klein museum vonden waar we goed konden staan. De beheerder was zeer verheugd over onze komst, de eerste en de laatste bezoekers die dag. Het bleek een Franse jongen uit Nancy te zijn die acceptabel Engels sprak. Simon was die dag jarig en hij nodigde ons meteen uit om met hem mee te eten, wat we natuurlijk niet aan konden nemen maar we hebben hem s'avonds voor een biertje uitgenodigd. Hij nam het graag aan en hij vertelde dat hij hier als volontair een paar weken op het museum moest passen met als beloning het vrije gebruik van een kamer om te slapen. Ja denk ik dan, hoe gek moet je etc. Maar hij vond het prachtig en wilde na die tijd nog naar Bolivia. Het werd een gezellige avond, al hebben we de aangeboden Marihuana dankend afgeslagen.
Later op de avond kreeg ik een hele heftige migraine aanval, zoals ik voor die tijd nog nooit gehad heb. En dat wil toch wat zeggen!
We hadden voor die tijd al met Simon over de hoogteziekte gesproken maar niet gedacht dat het zo heftig kon zijn. Hoewel we door Mathias en Sabine al gewaarschuwd waren. Die konden zich hier alleen met handenvol hoofdpijn tabletten staande houden en zijn daarom ook weer terug gegaan naar Chili.
Simon had een middeltje dat je op moest snuiven en het hielp in het begin ook een beetje. Maar we begonnen ons steeds beroerder te voelen en bij mij ontaardde het in een heftige migraineaanval.
Na een beroerde nacht was het de volgende morgenochtend niets beter geworden, zodat er niets anders op zat, dan dat Yvonnemarijke ons de berg af zou rijden. De enigste echte oplossing is naar een geringere hoogte te gaan. Dat heeft ze ook prima gedaan en toen we duizend meter gedaald waren ging het me ook al veel beter. Maar wat nu? Nog eens proberen met het risico van weer een aanval of de hele Altiplano maar te vergeten. We wisten het niet en zijn eerst maar weer helemaal naar de kust gereden. Die inmiddels vijfhonderd kilometer konden er nog wel bij.
We zijn door gereden tot Mollendo waar we op de heenweg een Playa hadden gezien. Om zeven uur lagen we uitgeput in bed om een lange nacht te maken. Die hadden we redelijk verdiend. Maar kennelijk wist de hier dienstdoende veiligheidsman dit niet en hij wist niet beter te doen dan om elf uur zolang op de camper te kloppen tot we wakker werden en hem te woord stonden. Hij in het Spaans en ik in het Duits. Hierbij kwam ons de extra verlichting aan de vier zijden van de camper goed van pas, zo kon ik hem steeds in de gaten houden. Maar het hielp niet veel, hij vertelde dat dit strand gevaarlijk was om te overnachten. En we moesten naar Playa Primera gaan. Daar zou het veilig zijn. De weg die hij ons wees, bleek geschikt tot een hoogte van 2,90m te zijn dus daar moesten we in het donker  omdraaien. We zijn toen maar naar het volgende dorpje met een benzine station gegaan en hebben daar overnacht. Heerlijk rustig en zelfs geen oceaan te horen. 
Van morgen bij het wakker worden hebben we besloten niet meer het hoogland op te zoeken om het risico van verdere gezondheidsproblemen niet te lopen. Te meer daar Yvonnemarijke altijd bang blijft om weer een longembolie op te lopen en dat kan het mooiste landschap niet waard zijn. 
We gaan nu eerst weer naar Chili en dan maken we een nieuw plan. Kennelijk lukt het ons niet de aanvankelijke planning uit te voeren. Maar de reis wordt er wel anders, maar niet minder door. 
Eerst nog een dagje uitgerust en toen op weg naar Boca del Rio het plaatsje met de lange boulevard waar het ons op de heen weg ook zo goed bevallen was. Ja het is echt heen en terug rijden.
Maar voor het zoet komt eerst het zuur, zoals de meer belezenen onder u goed weten. En ons zuur kwam in Ilo het stadje waar op de heenreis de demonstraties waren. Het begon ermee dat de hoofdweg en het vliegveld verkeerd op de kaart zijn in getekend. Daardoor bleef er voor ons niets anders over dan door de stad te rijden. Zoiets gebeurd vaak in een kustplaats en dan houd je de kustweg aan. Hier was hij afgesloten en moesten we door de stad kruisen, bij ieder stoplicht overleggen rechtdoor of rechtsaf. Een keer te veel rechtsaf gegaan en het stoplicht moest het afleggen tegen ons zonnescherm. Gelukkig bleef het stoplicht branden en hebben we zonder rood te worden onze weg vervolgd. Bij nader inzien bleek de schade aan het zonnescherm mee te vallen. Het staat nu 1:1 met Uli. Het is opvallende dat de mannen hier staan te salueren en nog erger naar de Duitse camper, maar als je problemen hebt en je een beetje hulp nodig hebt, is er niemand te zien. Behalve dat alle auto's achter en naast je aan het claxonneren  slaan. Tegen wie, ik weet het niet. Maar je wordt er niet cooler van!
In Boca del Rio zijn we een paar dagen gebleven om weer helemaal op te knappen. Daarna de laatste kilometers naar de grens afgelegd.
Bij het in gaan Chili werd er heel nauwkeurig gecontroleerd, eerst door de douane en toen door de functionaresse van de SAG, die zoekt naar levensmiddelen en of verdovende middelen. Ze vond het zelfs nodig om de drugshond de camper in te sturen. Die ging meteen op de bank zitten, dat was natuurlijk niet de bedoeling, dat  mogen onze eigen honden nog niet eens.
Maar niets belangrijks gevonden, zoals de vorige keren ook.
Daarna kwamen we in Arica waar we gelukkig weer ons internet op konden laden. We zijn helemaal een beetje afhankelijk geworden, iets wat ik van Yvonnemarijke nooit had kunnen denken. Facebook zij dank.
In Arica hebben we er een paar dagen over nagedacht hoe onze reis er verder uit zou komen te zien. En we stelden vast dat we eigenlijk alles in Zuid Amerika hebben gezien wat we kunnen en willen en zien. En dat we geen zin hebben hier in de winter onze tijd uit te zitten. De dagen worden merkbaar korter en de mist blijft s'morgens tot een uur of elf hangen en is om vier uur weer terug. En dat wordt niet beter.
Dus hebben we met Seabridge gemaild en de terugreis om geboekt. We varen nu de 4 juni vanuit Montevideo met de "Grande Ivory" weer terug en zijn dan eind juni in Hamburg. Kennelijk is het met reizen zo dat het altijd anders gaat dan je gepland hebt. Maar we hebben nu weer een doel en gaan van de laatste vier weken in Argentinië en Uruguay genieten. Origineel naar Wessel: Genieten opa!