Rusland van Petersburg naar Astrakan deel 2

Maandag 25 juli 

Vandaag heb ik eigenlijk niet veel te schrijven en het wordt ook maar een kort bericht.
De reden is eigenlijk dat ik bij het in het net zetten van het eerste bericht een haakje te weinig heb gezet en daar door hebben alle volgers geen bericht gekregen dat er een nieuw verhaal in het net staat. Maar om iets meer te schrijven dan de bovenste vier regels hier bij toch nog een overzicht van de gebeurtenissen van de afgelopen dagen. 
We zijn maar een dag in Suwalki gebleven, volgens ons  is er niet veel te zien, maar een Poolse jongen die we spraken vond het er prachtig. Hij werkt op het ogenblik in Amsterdam, maar zo gauw het financieel kan gaat hij weer naar Suwalki.
Dus jullie zien bij iedereen liggen de prioriteiten anders en zijn Poolse vriend die in Bonn woont is er van overtuigt dat ook hij en de meeste andere Polen zo gauw het mogelijk is weer naar huis willen terug keren.
 Dus misschien hebben Wilders en de Brexit aanhangers toch ongelijk, ik hoop het.
We zijn de hoofdweg naar het noorden gereden, deze weg loopt door tot Tallin en is een lange file van vrachtauto's het is onvoorstelbare druk en overal tweebaans.     
In Jurbarkas vonden we een mooi plaatsje direct aan de Memel, ideaal om te overnachten, ware het niet dat een paar jongens ons waarschuwden dat het er s` avonds erg druk met feestende en drinkende jongeren zou zijn. Dus toch niet zo een goed idee.
Bij de politie gevraagd en die vonden dat we dan maar op hun parkeerterrein moesten gaan staan daar hebben we geslapen als in moeders schoot.
De volgende morgen voor het ontbijt weer snel naar de Memel gereden, zodat we nog van het uitzicht konden genieten.
De Memel en ook de Weichsel in Polen zijn prachtige rivieren die niet of nauwelijks door industrie vervuild zijn. Voor kanovaarders met een beetje energie ideaal. Maar je moet goed volhouden, de Weichsel is tenslotte 1000 kilometer bevaarbaar.
Van Jurbarkas naar Tytuvenai was maar een peuleschilletje, we wisten dat er een camperplaats aan een meertje was en dat klopte. Een prima plaats en na na de middag nog tijd genoeg om een wandeling om het meer te maken. We dachten dat is alles totdat we de volgende morgen, zondag, door het dorp liepen en een prachtige kerk met klooster zagen waar een processie was. Dat zijn de onverwachte dingen waarvan je moet genieten. Dus waren we weer laat op pad. Maar van hier uit is het niet ver naar de "Hill of Crosses", de grootste bezienswaardigheid van Litauen.
We waren hier weliswaar vorig jaar ook, maar als je er langs komt neem je het mee.
Hoewel het Ah effect natuurlijk weg is, het blijft indrukwekkend. En als je er overnacht, dan kun je nog tot in de avond van de bijzondere sfeer genieten.
Vorig jaar stonden we hier met meerdere Campers, maar dit jaar helemaal alleen, verwonderlijk zo midden in het hoogseizoen.
Misschien zijn de meeste Camperaars toch vakantiegangers in plaats van reizigers en voelen ze zich in een groep veiliger of beter op hun plaats.
De volgende morgen wilden we niet nog verder over de hoofdweg naar het noorden dus gingen we af richting Birzai. Maar of dat een goede beslissing was dat weet ik nog steeds niet. De weg ging door een heel eentonige streek en toen we eindelijk in Birzai een plaats gevonden hadden bleek het een hangplek voor jongeren met auto's te zijn die er de hele avond rondhingen en wheelies maakten.
Dus toen het donker werd en er geen verbetering in zicht was zijn we snel een parkeerterrein opgeschoven waar we prima geslapen hebben.
Vandaag zijn we dan over de 190 naar het noorden gereden naar Riga, De weg werd niet beter en het landschap niet anders alleen de namen zijn nog onuitspreekbaarder.
In Riga de fiets gepakt en op zoek gegaan naar een dierenarts voor een gezondheidsverklaring voor Hillary ook dit is gelukt.
Hoewel er volgens hen geen officeel papier meer nodig is en een stempel voldoende is. We zullen het merken.
Daarna nog even naar de stad gefietst en nu zitten we op de camperplaats te genieten van het mooie weer en het uitzicht over de rivier.