Rusland van Petersburg naar Astrakan deel 6

Rusland van Petersburg naar Astrakan deel 6

Vandaag op zaterdag een lange rit gemaakt.
Daarom vanmorgen voor het opstaan al weg gereden, quasi in pyamabroek. Om kwart over zes zat ik al achter het stuur.
Maar al waren wij vroeg, de politie was nog vroeger en hield precies bij de uitrit van de stad autobaan een controle. Zo kwamen we op de verkeerde baan terecht en moesten eerst een stukje de verkeerde kant op. 
Gelukkig maar een kilometer of drie en toen konden we via een andere afrit om draaien. Dus Alexander de goede weg in de verkeerde richting.
Daarna ging het volgas naar het zuiden. Inkopen hoefden we niet dus na 40 kilometer en een klein uurtje zaten we op de M4 richting Wolgograd. De wegen in Rusland zijn lang maar voor de M4 gold dat voor ons niet, na een stukje van 100 km mochten we er af de M6 op. En deze zal ons tot Astrakan vergezellen.
We hebben de hele zaterdag nodig gehad om de kilometers naar de volgende overnachtingsplaats af te spoelen. Die was in een klein gehucht direct  aan de grote weg zodat we zelfs s` nachts van het autoweg lawaai konden genieten.
Hier is het op de wegen enorm lawaaiig, ten dele komt dat door de oude vrachtauto's  en door het wegdek, waar soms hele stukken asfalt in deplorabele toestand verkeren. Maar er wordt hard aan de wegen gewerkt en over een paar jaar is ook dit beetje Abenteuer Osten verleden tijd. Net als de rijstijl die zich volgens verhalen, de laatste jaren sterk heeft verbeterd. Er rijden geen of weinig oude auto's  meer en mensen in gefinancierde nieuwe auto's die misschien niet zo goed verzekerd zijn nemen niet zulke grote risico's. Een enkeling uitgezonderd natuurlijk en die moet je niet tegen komen. Na ruim 450 km bereikten we de camperplaats waar voor deze dag een barbecue was gepland. Gelukkig hadden we de meeste buien achter ons gelaten en slechts een enkele bui maande tot spoed bij het eten.
Ook de zondag was een dag voor de M6 maar slechts 300 km en naar we dachten geen vrachtauto's, dat was een misverstand! Er zijn hier iedere dag evenveel vrachtauto's onderweg en daarbij zijn heel veel oude stinkende auto's waar een zwarte straal roet uit de uitlaat komt. Wat helpen onze milieuvoorschriften als er in deze landen helemaal niet op wordt gelet.
In Rogoshin, een klein kozakken dorp was voor de zondagavond een folkloreavond georganiseerd. Met echte kozakken en een koor van kozakken dames. De kozakken in uniform en de dames in klederdracht hielden ons tot in de late uurtjes bezig. Dat er gedanst werd en veel wodka gedronken dat spreekt vanzelf. De procedure om een echte kozak te worden kan niet zonder wodka en sabel worden uitgevoerd. Maar Yvonnemarijke heeft het gered, ze pakte het glas met de tanden van de sabel en dronk het zonder de handen te gebruiken in een keer leeg. Het is natuurlijk jammer dat ze nu in het kozakken dorp moest blijven maar in de loop van de avond heeft ze zich weer vrij gedanst en mocht ik haar weer mee nemen.
Onder het dansen en zingen door waren de kozakken wel zo handig om hun waren, honing en meloenen, aan de man te brengen. Zo was iedereen tevreden , wij hadden een leuke avond en de kozakken hadden iets verkocht. En dat gebeurt in dit verlaten gehucht beslist niet iedere dag.
Maar  ook hier geldt de spreuk van het s` nachts vissen en het netten drogen, zo zaten we maandag morgen om 9 uur weer klaar voor de meeting over de plannen voor van daag.
Eigenlijk eenvoudig, na 180 km M6 moesten we samen komen op een parkeerterrein, van waar we gezamenlijk in konvooi naar de Russische en Duitse oorlogsbegraafplaatsen zouden rijden.
Dit gaf geen problemen, onderweg een paar kleine botsinkjes en een politiecontrole, verder geen probleem. Behalve dat Wolgograd vandaag kennelijk voor vrachtauto's is afgesloten. Dit moest Michael met zijn MAN ondervinden. Hij mocht de stad niet in omdat de politie niet weet wat een camper is. En het laten zien was niet mogelijk, omdat je niet mag uitstappen als je aangehouden wordt. Maar nadat hij de tweede baan had geblokkeerd mocht hij verder en de groep was weer kompleet.
Verder ging het in konvooi, maar 17 km, maar wat een gedoe om met 20 auto's in konvooi te rijden, je moet er niet aan denken dat het iedere dag zo moet gaan.
Op iedere straat hoek stond er politie en aan Oleg werd verteld dat Putin vandaag in Wolgograd was en daarom mochten er geen vrachtauto's de stad in. En eigenlijk wij ook niet maar Oleg heeft ons toch naar  binnen gepraat. 
De Oorlogsbegraafplaatsen vielen erg tegen, hoewel er in Rusland grote monumenten zijn, van Lenin en ook nog wel van Stalin, is er aan dit monument ter na gedachtenis van miljoenen soldaten, weinig aandacht besteedt. Het bestaat pas sinds de negentiger jaren en als de Duitse zijde geen begraafplaats had willen inrichten, waren de Russen beslist niet op het idee gekomen. Nu kregen de Duitsers eerst vergunning voor de bouw  van hun begraafplaats nadat het Russische monument klaar was. Op de dag van de inwijding werd de vergunning overhandigd.
Door de gids werd dit verklaard met het feit dat er in Rusland geen geld was voor zulke dingen, maar misschien is het meer de mentaliteit om aan zulke tragedies niet meer te willen denken. Het zelfde hebben we vorig jaar bij het monument voor de doden van het "Weissmeer Kanaal" ook gedacht.
 We hebben bij beide begraafplaatsen een bloemstuk neer gelegd, natuurlijk rood bij de Russen en geel bij de Duitsers. Na afloop van de kleine herdenkingsplechtigheid zijn we, weer in konvooi, de stad in gereden. Aan de tientallen politie agenten voor bij die ons vol verbazing nastaarden.
Na het inkopen ging ieder weer op eigen gelegenheid verder naar de camperplaats. Dit was nog ongeveer 20 km stad verkeer. Wolgograd is een van de steden met de langste bebouwde oppervlakte.
En hier ging het mis, omdat Putin in de stad was werd het verkeer door politie agenten geregeld, dus door rode stoplichten rijden, hard rijden, alles was geoorloofd , als we maar snel de weg vrij maakten. Maar op een van de grote wegen gebeurde het, Putin haalde ons in met zijn konvooi. We werden naar links gestuurd en moesten maar zien waar we bleven en tegelijkertijd werd kennelijk de navigatie satelliet gestoord en beide navigatie apparaten vielen uit. Later bleek dat dit ook bij de anderen het geval was geweest. En achter ons zagen we het konvooi zwarte auto's langs racen. Het gevaar was geweken maar de rust nog lang niet weer gekeerd. We reden zonder navigatie, samen met Wolfgang, door deze reusachtige stad en wisten alleen de richting. Maar we hebben het gered en staan nu bij een oud hotel keurig achter een rood wit lint van de avond te genieten. De kou en de regen van vanmorgen zijn weg en het is mooi weer geworden. Maar om half acht is het hier helemaal donker. Maar we zijn toch nog even naar de Wolga gelopen om er te zwemmen. Als je al in Wolgograd bent.
De volgende dag was bezichtigingsdag. Om 9 uur kwam Kalina met een reisbus en werden we door Wolgograd gesleept. Eerst naar het indrukwekkende Mamaya Monument ter ere van de gevallenen in de tweede vaderlandse oorlog.
Dit monument bestaat uit een hele lange trap met meerdere podesten. Het is de bedoeling dat je dit monument van onderaf besteigt en dan steeds weer nieuwe monumenten ziet. Inderdaad heel indrukwekkend. De heuvel is ongeveer zestig meter hoog en was in de oorlog van strategische betekenis. Ze werd dan ook meerdere malen in de slag om Stalingrad veroverd en heroverd. Deze slag heeft 200 dagen geduurd, van midden Juli 1942 tot midden januari 1943. En ze werd uiteindelijk door de Duitsers verloren. Dit was de ommekeer in de oorlog, vanaf toen trokken de Russen op en konden de geallieerden de oorlog gelukkig in hun voor deel beslissen. Ik weet niet hoe de medereizigers zich hierbij voelen. Er wordt weinig of niet of over gesproken en nu het gelopen is zoals het gelopen is, zijn de meningen toch vertekend.
Op de Mamayaheuvel staat een hele grote vrouwen figuur , 85 meter hoog , die de moeder van het land voorstelt. De Russen spreken niet van vaderland maar van moederland, van daar ook de vrouwen figuur.
Na de Mamayaheuvel werd ons een paar uur vrije tijd in de stad gegund om te eten en nog wat in te kopen. Maar daar na ging de rondleiding verder naar het museum met het Panorama beeld. Het museum is een oorlogsmuseum en dat heeft niet onze grootste belangstelling. Maar het panoramabeeld op de bovenste verdieping is heel indrukkewekkend.
Hier wordt het verloop van de slag om Stalingrad zo werkelijkheidsgetrouw uitgebeeld dat de rillingen over mijn rug liepen. Heel indrukwekkend.
Maar het is wel opvallend dat de Russen hier alles over de oorlog weten, er monumenten voor bouwen maar niets weten over het heden en de vrede die in Europa nu al jaren duurt. De Amerikanen worden nog als de vijand afgeschilderd en Europa loopt aan de Amerikaanse hand. De doden van de oorlog worden voorop gesteld maar over de miljoenen doden van Stalin wordt gezwegen. Een juiste menig over Rusland krijg je toch niet in een paar weken.
De volgende dag moest er weer gereden worden, het land is groot en het visum beperkt. Dus we waren al op tijd op weg. Wij wilden eerst nog de oude Herrn Hüter gemeente Sarepta bezoeken, die ligt ergens in het zuiden van Wolgograd, dat zijn slechts veertig stadskilometer verderop.
Je rijdt hier heel lang door de stad, volgens de gids is Wolgograd de langste stad van Europa. We nemen dit natuurlijk met een korreltje zout, hier is alles wel het grootste, dikste, duurste of mooiste.
Sarepta bleek direct aan de doorgaande weg, de M6, te liggen. Een kleine gemeente met ontegenzeggelijk een Hernhuter kerk, een pleintje en wat oude gebouwen daarom heen. Dit alles in gebed in lelijke Stalin of Croetschov flats negen hoog en afschuwelijk verwaarloost.
Volgens de borden was het nu een Lutherische gemeente maar van binnen was de kerk net zo uitgevoerd dan de kerk in Neugnadenfeld, heel herkenbaar.
Jammer genoeg zijn er geen Duits sprekende mensen meer en wordt er bij het begrip Hernhuter de schouders op geheeld. Maar je mag voor honderd roebel wel een foto in de kerk maken. Dus zakelijk zijn de mensen hier wel, dat kan niet van de Russen komen. Ook het museum was leuk om te zien en we hebben in er in het geheel wel een paar uur door gebracht. Zeker de moeite waard voor mensen die willen weten hoe het hun landgenoten in den vreemde is vergaan. Niet altijd even goed. Vaak werden mensen geaccepteerd maar als er dan een catastrofe op treedt dan zijn het ineens weer buitenlanders. Zoals Stalin in de oorlog verordende dat alle soldaten met Duitse achtergrond uit het register moesten worden geschrapt. Dat wil zeggen ze moesten wel mee vechten maar werden niet meer als persoon genoemd en hadden geen rechten meer.
Na Sarepta ging het weer snoerstraks naar het zuiden, naar Kopanowko waar direct aan de Wolga de volgend camperplaats lag. Inderdaad we kwamen er als laatste aan maar kregen de mooiste plaats. Met direct uitzicht op de Wolga en geen buren. Voor de avond was er vis eten gepland, de tafels werden weer op gebouwd en de soep werd net zo heet gegeten als opgediend. Vissoep met grote stukken steur en en aardappel en natuur veel ui. Ik was er al niet zo van gecharmeerd en de later uitgereikte gerookte Steur deed mijn honger helemaal verdwijnen.
Maar de anderen hebben  zitten smullen.
Vandaag de 18. Augustus hebben we het verste punt van de reis bereikt, Astrakan aan de Kaspische zee. We zijn hier pas in de namiddag aangekomen en hebben daarna een rondvaart  gemaakt. Tja wat moet je daar van zeggen, je zit ongemakkelijk en het landschap trekt heen en terug aan je voor bij. Maar je kunt er een koud biertje bij drinken en dat lukt in de camper niet tijdens het rijden.
De weg hier heen was een lange eentonige weg door de steppe. Het landschap hier verschilt niet veel van grote delen van Zuid Amerika en Afrika. Alleen hebben we hier nog geen onverharde wegen gehad, maar dat kan nog komen.
Als je veel onderweg bent ga je onwillekeurig de verschillende streken en landen met elkaar vergelijken en zie je steeds meer overeenkomsten in de landschappen. De mensen verschillen natuurlijk wel maar jammer genoeg kun je die niet altijd, of vaak niet, verstaan.
Tot zover dit deel van de reis want volgens de reisleiding wordt het internet vanaf morgen slechter dus moet ik hier afbreken, mochten er morgen nog wetenswaardigheden over Astrakan verteld worden dan komt dat in het volgende deel.