Rusland van Petersburg naar Astrakan deel 7

Rusland van Petersburg naar Astrakan deel 7.

Daar heb ik, in het vorige deel, Astrakan gauw af gehaakt om dat ik dacht er gebeurt niets meer. Niets was minder waar, de avond en de nacht waren vol opwinding. De hele nacht was er herrie op de boulevard en er werd met auto`s geraced, wheelies gemaakt en alles gedaan  wat je je bij Manta Manta zo voor heb gesteld in de zeventiger jaren van de vorige eeuw. Dat is hier nu acuut, natuurlijk met moderne auto's en geluidsinstallaties die je botten doen beven. Zelfs was er nog een oorlog tussen twee honden die het hele kamp in oproer bracht. En het is hier overvol, behalve wij met twintig voertuigen staan er nog ongeveer 22 Italiaanse Campers met de daarbij behorende Italiaanse herrie. Maar ik heb er in tegenstelling tot Yvonnemarijke aardig doorheen geslapen. 
De volgende morgen negen uur was de rondleiding, dit keer te voet. Astrakan is een middelgrote stad die nog maar 450 jaar bestaat. Het ligt op het kruispunt van de Aziatische, Arabische en Europese handelswegen. Het maakt dan ook een meer internationale indruk dan de andere Russische steden die we tot nu toe gezien hebben. Volgens de gids wonen er in Astrakan wel 100 nationaliteiten, waarbij natuurljk ook alle verschillende steppen bewoners als kKirgiezen, Kalmücken, Tsjetsjenen, Kazachstaniers, Armeniërs etc bedoeld zijn. Maar ook toen was er al discriminatie want de Russen en de andere "blanken " woonden in Astrakan en de andere 90 nationaliteiten woonden in de Tartarenstad er naast. De gids vond het heel normaal maar in deze tijd is het dat natuurlijk niet meer, wij hebben het over integratie, maar dat is hier nog een onbekend woord, denken wij.
Natuurlijk hebben we ook hier het Kremlin bekeken en nauwkeurig naar de uitleg van de gids geluisterd en er ook veel van geleerd. Maar om dat alles op te schrijven zou te vervelend worden, en waarvoor bestaat er tenslotte Wikepedia, voor alle wetenswaardigheden waar ik nu niet aan toe kom. Ook wij zullen als we weer thuis zijn nog het een en ander opzoeken, maar de indrukken van de reis kan niemand ons nog nemen.
Na de rondleiding, om een uur of een waren we zover doorgevoerd met Wetenswaardigheden dat we verder mochten naar het volgende doel. Een plaats midden in de Kalmücken steppe ergens tussen Astrakan en Elista de hoofdstad van de Kalmücken. Op een parkeerterrein langs die grote weg hadden we met onze Oleg een trefpunt afgesproken en vandaar zou het links of rechts van de weg naar een plaats in de steppe gaan. Voor de Ducatorijders onder ons een spannende gebeurtenis. Het afgesproken parkeerterrein vonden we na 160 kilometer al gauw, er stond tenslotte weer  een enorm oorlogsmonument. En daar kwam Oleg al uit de steppe aan gecrossed. Het leek erger dan het was, een zandpad met hier en daar een rul stukje zand maar er werden mooie foto's gemaakt en de Ducatisten waren heel trots op hun prestatie.
Hier hebben we een grote wagenburcht gemaakt en van de natuur en de stilte genoten. Hoewel iets van de autoweg was er toch te horen. Ik heb het al vaker gezegd het is nergens zo stil als in Neugnadenfeld. Er zijn ook veel sterren te zien, maar zoals overal sterren kijken en volle maan dat gaat niet goed samen maar de zonsondergang en zoals vanmorgen bleek ook de zonsopgang, dat maakt alles weer goed.
Dus vandaag, 20 augustus zusjes, begon goed met een prachtige zonsopgang in een eenzame steppe. We hebben gewacht tot bijna iedereen weg was en daarna nog een lange wandeling gemaakt. Maar toen riep de plicht weer en moesten we naar Elista de Kalmücken Hooofdstad. Hier had Oleg ook een mooie parkeerplaats georganiseerd, alleen stonden er nog de twintig Italianen uit Astrakan. Dus  moesten we even een paar uur wachten tot die weg waren. Het probleem is, Seabridge bespreekt de parkeerterreinen en camperplaatsen, dan komen er opeens onaangemeld twintig, Italiaanse, Campers en dan worden die er neer gezet. Hier ziet men het verschil niet. De Italianen bespreken niet maar zoeken gewoon een parkeerterrein dat vrij is. En dan is het goed dat we een Russische reisleider hebben die het verschil kan verklaren.
Nadat iedereen een plaats had gevonden stond de bus voor de volgende rondleiding klaar en zijn we naar de grote boedistische tempel gegaan die hier niet zo lang geleden gebouwd is, de Kalmücken zijn als enige volk in de Russische Federatie Boedistisch.
Het was heel indrukwekkend, niet alleen de tempel als gebouw, maar ook de uitleg van de gidsen. Het uitgangspunt van het boedistische geloof is geheel verschillend van het christendom of de islam, hier gaat men uit van een schepper die alles regelt of heeft geregeld. Maar bij de boeddhisten is Boeddha een leraar die de mensen wil leren hoe ze tot een volkomen samenleving kunnen komen. Daarom kunnen de Boedisten hun geloof ook niet te vuur en te zwaard verspreiden, het is een leerproces en als je dat doorlopen hebt dan kun je je pas Boedhist noemen. 
Iedereen heeft geconcentreerd geluisterd, ondanks dat het simultaan vertaald werd, niemand drong erop aan dat de rondleiding ingekort moest worden.
Na de Tempel echter was de meeste puf uit de groep en wilden we terug. We zijn alleen nog naar het belangrijkste monument van de Kalmücken gegaan. Hier wordt de deportatie van de Kalmücken naar Siberië, door Stalin op 28.12.1943 bevolen, herdacht.
Deze deportatie was alleen gebaseerd op het feit dat in 1943, na de slag om Stalingrad, een Duitse prediker bij de Kalmücken predikte . Stalin vond dat dit heulen met de vijand was, hoewel de Kalmücken soldaten in Stalingrad hebben mee gevochten voor de Russiche overwinning.
Maar Stalin heeft behalve de Kalmücken ook ruim vijftien miljoen andere burgerdoden op zijn naam staan. Voor zover ik het weet vestigt hij hier mee een treurig record.
De etappe na Elista was kennelijk bedoeld om het steppen gevoel werkelijkheid te laten worden. 450 kilometer steppe zover als het oog reikte, met af en toe een kudde koeien of schapen. Waarbij vooral de koeien het liefst dicht langs de straat lopen te grazen, de Kalmücken automobilisten maakt dit kennelijk niet uit, ze nemen nauwelijks gas terug. Maar wij vonden stapvoets rijden hier meer op zijn plaats. Een volwassen koe weegt tenslotte ongeveer zevenhonderd kilo en die moet je niet voor de camper krijgen. Dat wordt het duurste stukje vlees van je leven. Kort voor Maikop begon het landschap te veranderen, we kwamen in de buurt van de Kaukasus. Een magische naam bij de topografie op school, Kaukasus, Oeral en Siberië het waren allemaal namen waarbij je grote avontuurlijke reizen kon voor stellen. En nu rijden we er rond. Het is een onbeschrijfelijk gevoel.
De Kaukasus is het zuidelijke grensgebergte van Rusland en hier liggen tientallen kleine opstandige republiekjes die het de Russen lastig maken om hun Russische Federatie in stand te houden, ze moeten of gekocht of onderdrukt worden en dat zijn allebei oplossingen die op de lange duur geen stand houden. Maar verliezen willen de Russen deze landjes ook niet, dat zou gezichtsverlies zijn en na de val van de UDSSR is dat iets wat niet mag gebeuren. Vanuit Maikop zijn we nog een stuk naar het zuiden gereden, waar we in een lang gerekt dal een prachtige camperplaats vonden. Deze camperplaats was pas de dag ervoor door Vitali en Anatoli ontdekt. Het is voor de reisleider toch iedere keer weer een probleem 20 voertuigen onder te brengen, het feit dat het vorig jaar is gelukt is geen garantie voor de toekomst. De banken weten dit allang en vertellen het bij iedere reclame slogan. Zondagavond werd er door de eigenaar van de plaats onverwacht een barbecue georganiseerd met Kaukasische worstjes en Kaukasisch bier. Afgerond met rivierkreeftjes maar dat vind ik te veel beest voor te weinig eten.
Wat mij betreft mogen ze blijven zwemmen.
De maandag was gereserveerd om uit te rusten en misschien wat op te ruimen, na de lange tocht van de vorige dag was dat geen onnodige luxe. Vijfhonderd kilometer met een camper door de steppen van Kalmückien is geen peuleschil. Op het laatst gaan je ogen ervan prikken en zelf zit je ondanks de airconditioning onder een vochtige doek om het iets aangenamer te maken.
De vrije dag werd afgesloten met een Kaukasische avond. Hier hadden we ons allemaal veel van voor gesteld, maar eigenlijk viel het tegen. Het eten was niet wat we ervan verwachten, de bediening Russisch, dus zeer matig. En de dansers weliswaar  goed, maar vijf dansen voor een hele avond is een beetje weinig. In plaats van de wervelende show die beloofd was, werden de dansen aan elkaar gepraat door een oude Kaukasische dame. Die weliswaar grapjes maakten, maar die konden we niet verstaan en grapjes simultaan vertalen dat is hogere vertaal kunst! Later werd er nog gelegenheid gegeven om zelf te dansen, hier voor werd er een heel repertoire aan oude muziek gedraaid, maar zo als zo vaak, dansen zonder drank is meestal no go. We hebben nog het goede voorbeeld gegeven maar veel volgers hadden we niet. Zodoende was iedereen om een uur of tien weer bij de camper aangekomen. De meesten lagen al vroeg op een oor om zich te ontspannen voor de rit naar de kust. 
Dit zou een van de inspannendste ritten tot nu worden, weliswaar niet al te lang, slechts 200 km, maar het is de overgang van steppe naar een heuvel- bergachtig gebied met alle bochten en krappe wegen die daarbij horen. Er werd van te voren lang over gepraat hoe de pas moest worden genomen. Deze is slechte 420 meter hoog maar onverhard. We dachten er licht over omdat we dit al zo vaak meegemaakt hebben. Maar dat was iedere keer zonder Russen! Hier was het ten eerste enorm druk en de Russen maken er kennelijk een spelletje van wie het eerste over de pas is. Je rijdt rustig naar boven en net voor de volgende haarspelt bocht wordt je door twee auto's  tegelijk ingehaald, die natuurlijk niet te gelijk door de bocht kunnen. Dus twee van de drie moeten er een stapje terug doen. Dat ben je natuurlijk zelf en een van de Russen maar dat is voor hen lang niet vanzelf sprekend. Maar net voor de bocht gaat het dan weer goed en trapt er een op de rem, de verliezer. Bij de volgende bocht herhaalt zich het zelfde spelletje. Zeer enerverend en veel opwindender dan het stukje gravel road.
Met nog een paar stops en een bezoek aan een plaatselijke markt kwamen we eindelijk aan de kust van de zwarte zee.
Hier staan we op een camperterrein direct aan het strand, met ons nog een tiental Russen. Een prachtige plaats. Maar wel 100 traptreden boven de zee.
We zijn meteen gaan zwemmen om af te koelen, want warm is het hier. Heerlijk water, maar het is een toer om erin te komen over de glibberige scherpe stenen. Maar dat is overal een probleem.
Vannacht een hele zware regenbui, maar het bracht geen enkele verkoeling, alleen veel water! Vandaag is weer een rustdag om te baden in de Zwarte Zee maar eerst heeft Charly onze airconditioning gerepareerd, een los contact. Een kleinigheid, nadat je de halve camper hebt gesloopt. Maar wat zullen we vanavond lekker slapen.