Argentinie deel 10 van 28.12 tot 07.01.2013

Argentinie naar Vuurland, deel tien 28.12.2012 tot 07.01.2013

Vanmorgen zijn we met een goed gevoel op gestaan, alle problemen lijken opgelost en we kunnen verder. Het is natuurlijk logisch dat je op zo'n lange reis af en toe een dipje hebt. Dat is tenslotte thuis niet anders. Maar dan ga je even naar de MAN garage op de hoek en het probleem is de wereld uit. Hier rijdt je eerst honderden kilometers met je probleem rond en daardoor lijkt het steeds groter te worden. Ik denk dat het iets is waar alle reizigers, die langere reizen maken af en toe tegen aan lopen. Maar zolang het maar dipjes zijn is er niets aan de hand.  
Voor we in Rio Gallagos weg gereden zijn hebben we natuurlijk nog uitgebreid gemaild, want dat is iets wat we in Chili niet kunnen zolang we nog geen simkaart hebben. En we weten nu uit ervaring dat een microchip vaak nog met argwaan bekeken wordt.
Maar toen de tanks, diesel en water vol waren zijn we vol goede moed gestart naar het zuiden.
De grensovergang bij "Porte de Intergration Austral" , het is toch muziek die lange namen, hadden we in principe snel genomen. Binnen driekwartier stonden we weer buiten met alle papieren.
Nu even snel over de grens rijden. Maar dat was buiten de waard, in dit geval buiten de officier van de " Servicio Agricola y Granadero" kort SAG gerekend. We hadden namelijk aangegeven dat we geen verboden producten meenamen. Volgens ons was dat ook zo, maar hij wilde zich ervan overtuigen en vond in de camper nog een aangebroken potje honing waar nog een halve centimeter in zat. Daarop volgde een lange preek in het Spaans. In ieder geval moesten we  mee terug om het formulier opnieuw in te vullen en aan te geven dat we wel degelijk verboden producten mee hadden. Het restje honing werd geconfiskeerd en met een blauwe vloeistof ongenietbaar gemaakt.  Ja aan honing hadden we niet gedacht, wel aan vlees, boter, kaas en eieren. Maar goed hij gaf ons de tip de volgende keer altijd ja in te vullen, dan word je gecontroleerd en de controleur stelt dan vast of het om verboden producten gaat. De reden voor deze controles is dat er volgens de Chilenen zoveel ziekten in Argentinië zijn die ze niet binnen willen halen. 
Ik denk dat er veel chicane bij is, want vriendjes zijn het niet en zijn het ook nooit geweest.
De volgende grens overgang is bij San Sebastian weer naar Argentinie, ik ben benieuwd hoe dat gaat. Maar we worden er beslist bedreven in want in de volgende maanden zullen we de grens nog vaak passeren.
Na het oponthoud reden we kaarsrecht, letterlijk, op de veertig kilometer verderop gelegen pont over de straat van " Magelhean"af.
Hier maak je voor je gevoel een enorme sprong, je bent niet meer op het vaste land van Zuid Amerika, maar op Vuurland, het gebied dat in alle jongens boeken over de zeevaart met ontzag en een beetje angst genoemd wordt.
We zijn nog een klein stukje door gereden om aan dit gevoel te wennen en hebben toen in Cerro Sombrero een plaatsje voor de nacht   gevonden.
De motregen is ondertussen overgegaan in heftige slagregen, maar   "El Jefe" aan wie ik gevraagd heb of we hier  mochten staan, vertelde dat er hier op Vuurland vier seizoenen op een dag voor komen, dus we wachten op het voorjaar, om van de zomer maar te zwijgen. 
De hele nacht heeft het geregend en gestormd,  maar van  morgen was het droog en hebben we in dikke jassen gehuld het dorp nog even verkend. Ja,  je moet hier voor je werk moeten zijn anders is het hier niet vol te houden. Er wordt hier aardolie gewonnen, zoals we later merkten, in een heel groot gebied staan hier en daar ja knikkers en bij die ja knikkers staat een grote olie tank. Als de tank vol is dan komt er een tank auto en die haalt de olie af. Overal zie je dan ook rode inspectie auto' s rond rijden om de pompstations te controleren. Een omslachtige manier van olie winning.
Toen we door het dorp liepen zagen we nog een camper staan, fransen, en toen ik daar na binnen keek zag ik dat het Dominique was. Dominique en Katrin waren onze tafelgenoten op de Grande Buenos Aires. Ze hadden ook hier in het dorp overnacht. Eigenlijk waren ze niet van plan naar Ushuaia te gaan, maar door een reparatie die in Punta Arenas moest gebeuren kwamen ze hier terecht. Ook hen was verteld dat de autogarages in Chili veel beter zijn dan in Argentinië. 
We hebben een paar uur in de camper gezeten en ervaringen uitgewisseld. We zullen ze nog wel een keer ontmoeten, Vuurland is tenslotte niet zo groot.
Zodoende waren we pas laat op weg naar de grens van Argentinië maar dat leek geen probleem. Het was maar honderd kilometer, alleen jammer dat de weg na vijf kilometer veranderde in een grindweg van het ergste soort. Daardoor kwamen we pas tegen zeven uur bij de grens. Het is misschien wel begrijpelijk dat deze weg zo slecht is, Chili heeft er geen belang bij, er ligt geen enkele Chileense nederzetting aan. En Argentinië kan en mag in het buurland niet bouwen. Het zijn tenslotte geen vriendjes. Maar de hele toevoer voor het Argentijnse gedeelte van Vuurland moet over deze weg. We zijn hier heel veel grote vrachtauto's tegen gekomen die hier niet sneller dan twintig kilometer per uur kunnen rijden en tot over maat van ramp is er aan de hele weg geen enkele gelegenheid om te stoppen.
Jammer genoeg was er aan de grens geen mogelijk om te overnachten en waren we gedwongen door te rijden tot Rio Grande, nog honderd kilometer verder. Hier vonden we, dachten we, een goede plaats bíj een benzinestation, alleen jammer dat het er de hele nacht een komen en gaan van kleine autootjes met " Abarth uitlaten" was. Ja wat vond ik die dingen vroeger mooi!
Maar je wendt aan alles en we hebben gewoon wat langer geslapen.
Vanaf Rio Grande zijn we door gereden naar Tolhuin, een plaatsje dat in 1972 is gesticht om toeristen te trekken. Zo ook ons, maar je kunt niet anders dan er langs rijden als je op weg naar Ushuaia bent. En dan stop je ook even. Er moet een cafe met internet zijn maar kennelijk niet op deze zondag. Er waren alleen een paar souvenir winkeltjes open. Maar vijf kilometer voorbij Tolhuin vonden we een uniek plekje aan het Lago Fagnano.
We staan hier tien meter van het meer met een prachtig uitzicht op de besneeuwde bergtoppen aan de overkant.
We hebben besloten om hier de jaarwisseling te vieren. En inderdaad het was zoals we het gedacht hadden, hier werd geen enkel stukje vuurwerk afgestoken. We hebben tot laat in de avond aan het meer gezeten en van het uitzicht genoten. Het blijft hier ongeveer tot half elf licht en dat op oudejaarsdag.
Ook de eerste dag van het nieuwe jaar zijn we aan het Lago Fagnano gebleven en zoals bleek heel terecht, want half Argentinie zat  in de auto en maakte een rondrit over Vuurland. Gelukkig was de wind van ons af, anders hadden we door het stof het meer niet meer kunnen zien. De hoeveelheid stof in Argentinië is onbegrensd en het verkeer doet hier meer stof op waaien dan de politiek. Geheel omgekeerd aan Nederland.
Maar de tweede dag in het nieuwe jaar moest het er toch van komen en zijn we naar Ushuaia gereden, het weer was ook kompleet om geslagen, wat het makkelijker maakte om op te breken.
Op de momenten, dat we niet door de wolken reden, was het een hele mooie rit, maar dat gebeurde niet vaak.
We zijn onderweg veel motorrijders tegen gekomen en zelfs ook fietsers die zich moesten bewijzen. En wij vinden het in een comfortabele camper al erg genoeg!
We kwamen tegen een uur in Ushuaia aan en hebben eerst onze voorraden aangevuld. Hoewel natuurlijk met mate, want over een paar dagen moeten we weer door Chili en mogen dan weer niets mee nemen.
Daarna hebben we een goed plaatsje voor de camper in de buurt van de haven gevonden, met een prachtig uitzicht op het stadje en de daar achter liggende besneeuwde bergen.
We hebben het stadje goed bekeken. Als je het goed beschouwd is  het een mengeling van Marken en Volendam. Maar net als met Marken en Volendam, je moet er geweest zijn.
Toen we even bij een reisbureau binnenliepen om naar de prijs van een tocht naar Antarctis te vragen, zaten daar Dominque en Kathrin die net aan het boeken waren. Fransen die ze onder weg tegen gekomen waren, hadden het zo  mooi gevonden dat ze  meteen besloten te boeken.
Wij hebben wel de gegevens mee naar de camper genomen,  maar na enig aarzelen besloten toch niet mee te gaan.
Het weer is hier zo grillig en koud, dat het niet anders kan dan dat de fotograaf een heel jaar nodig heeft gehad om de prachtige zonnige foto's te schieten die  in de prospectussen staan.
En meer kou en slecht weer willen wij eigenlijk niet op zoeken.  En als je daarbij optelt dat we nog tot de negende in Ushuaia zouden moeten wachten om mee te kunnen, was ons besluit gauw genomen. Voor dat geld vliegen we nog eens naar de warmte.
Na een dag Ushuaia hadden we alles wel gezien, met een stoeltjes lift naar de sneeuw, dat doen we de volgende keer in Oostenrijk.
En toen bleek dat het bij het overnachtingsplaatsje dat overdag zo mooi leek te zijn, de hele nacht een komen en gaan van auto's was, besloten we de volgende dag weer te vertrekken.
Het is met onze camper niet eenvoudig om naar het natuurpark " Tierra del Fuego" te gaan, van de ongeplaveide wegen hebben we de laatste dagen genoeg gereden en er staan ons nog enige kilometers te wachten. We zijn weer naar het Lago Fagnano gereden, naar het plaatsje waar we vandaan kwamen. Alleen was het weer nu beduidend slechter, er stond een ijskoude wind.
Als je uit Ushuaia komt is er maar een  manier om weer terug te gaan en dat blijkt weer via de grens overgang van San Sebastian te zijn. Maar gelukkig is het een goede weg. We kwamen er in de vooravond aan en konden nog inklaren in Chili. Wat zijn we in Europa toch verwend, rijden van Flensburg naar Portimao zonder een keer bij een grens overgang te moeten stoppen. Hier moet je iedere keer dat je over de grens gaat bij minstens drie loketten zijn en dat twee keer. Ook als je maar een dagje in het andere land bent geweest moet alles en ook de auto in en uitgeklaard worden met de daar bij behorende papierkraam.
Ook is er onderweg veel politie controle, als toerist word je niet iedere keer aangehouden, maar stoppen of heel langzaam rijden moet je wel en vaak wordt het autonummer op geschreven.
Vanaf San Sebastian hadden we 150 kilometer grindweg voor de boeg met als enige onderbreking de kolonie van Koningspinguins in Onaisin waar we heen wilden.
Dit Onaisin ligt aan de eerste afslag links na 50 kilometer grindweg. Hier stopten we om de informatieborden te lezen, in het Spaans lukt dat vaak niet in het voorbij rijden. En vaak staan er hier ook extra toeristische tips op borden. Zo ook een bord dat verwees naar de kolonie met Pinguïns. Jammer genoeg stond er in het Engels bij dat de kolonie grotendeels verwoest is en slechts nog bestaat uit ongeveer 15 pinguïns waar je op en afstand naar kan kijken. Er is daar een familie die deze dieren onderhoudt en voor een bezoekje vragen ze maar liefst dertig dollar per persoon. Don't go there, stond er in grote letters. Dat hebben we dan ook niet gedaan.
We zijn door gereden tot Porvenir, waar we met de veerboot over zijn gevaren  naar Punt Arenas. Er vaart hier maar een veerboot per dag en we konden nog mee, dat hebben we toen gedaan zonder ons in Porvenir op te houden. Het was al bijna zeven uur.
Dit is toch een behoorlijk grote oversteek  over de Magelhaenstraat, bijna drie uur varen. Op de veerboot hebben we een hele tijd met een Chileen gesproken die goed Duits sprak, hij had in Berlijn gestudeerd. En die heeft ons de vele vragen die we over Chili en Argentinië stelden goed  kunnen beantwoorden. 
Bij ferry haven vonden we meteen een groot parkeerterrein waar we goed konden overnachten en met ons nog vijf campers.
Ook de volgende dag zijn we hier gebleven, om een beetje rond te fietsen, wat echter door de koude harde wind geen succes bleek.  Verder dan weer een replica van de "Nuevo Victoria", het schip van Magelhaen hebben we het niet gered. Maar deze Chileense replica was vele malen mooier dan de replica die we in Puerto San Julian gezien hadden. Maar een klein scheepje blijft het en het is onvoorstelbaar dat de mensen toen met zulke scheepjes de wereld hebben ontdekt.
Maandag de 7. Zijn we toen met de camper naar de stad gereden om Punta Arenas te bekijken, onder andere het oude kerkhof, wat het mooiste van heel Chili moet zijn. Hier kun  je goed zien dat het hier heel welvarend is geweest in het begin van de twintigste eeuw. De schapenhouderij was toen het middel van bestaan en er waren hele grote Estanzias waar van de grootste 90.000 hectare groot waren en eigen slachterijen en havens bezaten. De Estanzias zijn er nog, niet meer zo groot als vroeger, en welvarend zijn ze al helemaal niet meer. De meesten kunnen het hoofd niet boven water houden als ze met het toerisme niet iets bij kunnen verdienen. 
Punta Arenas is een aardig stadje, maar voor stadjes moet je naar Italie en niet naar Zuid Amerika,  hadden het na een paar uurtjes gezien. Nog even in gekocht en toen op weg naar Puerto Natales.
De weg hier naar toe was heel mooi met de besneeuwde toppen van het Andesgebergte die langzaam dichterbij leken te komen. Maar de storm over de kale vlakte was zo hevig dat ik er niet erg van heb genoten. Gelukkig reden we nu naar het noorden en kwam de wind eindelijk een van de andere kant.
In Puerto Natales staan we aan zee waar de oude steiger ligt te verrotten, de plaats die in de Reisgids als de mooiste plaats voor het zien van een spectaculaire zonsondergang wordt beschreven.
We zullen het zien vanavond.