Weer in Argentinie deel 14 van 8 tot 16.02.2013

16 februari 2013 - Villa La Angostura, Argentinië

Weer in Argentinie, deel veertien 8.02 tot 16.02.2013

Bij  het beginnen van een nieuw hoofdstuk merk je altijd de foutjes van het vorige. Daar heb ik dus twee dagen gesjoemeld. Maar ik hoop dat jullie begrijpen dat het tijdsgevoel hier een beetje verloren gaat. Je moet echt op de kalender kijken om te weten wat voor datum het is. Vandaar ook dat we de meeste verjaardagen ongemerkt voor bij laten gaan.
In ieder geval de achtste zijn we weer opgebroken van het mooie plaatsje aan het meer.
Eerst een kilometer of dertig de Carreterera terug gereden, we kunnen er kennelijk geen afscheid van nemen. Weer voorbij de gletsjer Ventisquero, met het vaste voornemen hier te stoppen en naar de gletsjer te lopen. Maar er was geen parkeerplaats te vinden, die wij konden bereiken, en de auto langs de weg laten staan is de goden vragen om glasschade. 
Dus zijn we doorgereden, weer langs de kilometers lange wegwerkzaamheden, die ons op de heen weg zoveel tijd gekost hadden. Nu ging het prima, we reden direct achter een vrachtauto aan die erbij hoorde en konden zo overal doorrijden. Het leek net of we hoogwaardigheidsbekleders met politie escorte waren. Een goed gevoel.
Bij Villa Santa Lucia bogen we links af de RN 235 naar Futaleufu op. Het avontuur op de Carreterera was ten einde. Maar beter werd het niet, de weg was niet beter maar wel smaller. Ook was het merkbaar dat we een toeristengebied in reden, er was veel meer verkeer dan voorheen. De rivier de Futaleufu is bekend in de wereld van rafters en wildwater kanoërs. Overal zijn instapplaatsen en de auto's met aanhangwagens met boten en kano's rijden heen en weer. En natuurlijk staan er overal natte en koude mensen aan de kant van de weg en of zo allemaal even veel plezier hebben is van hun gezichten niet duidelijk af te lezen.
Na een kilometer of dertig kwamen we langs de kant van de weg een Australisch/ Hollands motorrijders echtpaar tegen, stopten even voor een praatje en het bleek dat we hen een paar dagen van te voren al op de Carretera gezien hadden waar ze met motorpech stonden en ik hen nog hulp had aangeboden. 
We hebben een hele tijd staan praten en daarna hadden we zoals zo vaak, geen zin meer om verder te rijden. Wij maken er een gewoonte van dat we om een uur of drie uiterlijk vier een plek voor de nacht willen hebben. En zo laat was het inmiddels geworden.
Daarom hebben we camper op een plekje aan de rivier gezet, onder een paar hoge bomen.
Ik heb nog een beetje onderhoud aan de auto gepleegd en Yvonnemarijke ging, jullie raden het al, wassen.
Er was door het rammelen een beugeltje gebroken en natuurlijk zou ik haast zeggen lekte er weer een slangenklem. De slangenklemmen moeten regelmatig worden aan gedraaid, door de slechte wegen rammelen ze kennelijk steeds iets los.
Toen ik daar zo op mijn gemak onder de auto in de schaduw lag, kwam er een kloek met kuikens van de naburige boerderij even kijken wat ik aan het doen was.
Het ging kennelijk naar wens want ze liet zich de volgende dagen door ons met voer en aandacht verwennen.
Later op de avond kwamen er eerst nog een kudde schapen en later enkele koeien langs, om te zien wat voor vreemde mensen er in een auto wonen.
De volgende dag besloten we nog een dag te blijven, we konden ons niet voorstellen een beter plekje te kunnen vinden. En vermaakten ons best met de hele veestapel. Later hebben we nog een lange wandeling gemaakt en ontdekt dat we helemaal niet aan de rivier Futaleufu stonden maar aan een zijrivier. Daarom kwamen er dus geen kanoërs voor bij! 
In de middag pauze kwam er op eens een Hymercamper naast ons staan, het waren Chilenen, die ons de vorige avond al vriendelijk hadden toe gezwaaid. Een praatje in het Spaans is natuurlijk moeilijk, maar gelukkig sprak de dochter een beetje Engels. 
Zo kwamen we toch aardig in gesprek, Maike vertelde dat ze van Duitse afstamming waren en Haeger heetten. Haar vader was farmer in Pto Varas en als we daar in de buurt zouden komen, dan moesten we beslist langs komen we kregen zelfs een tekening mee zodat we het niet konden missen.
Later moesten we jammer genoeg vaststellen dat het voor ons heel erg uit de route ligt, dus dat zal wel niet lukken.
De volgende dag werd het weer een stuk minder met zelfs in het begin een beetje regen, een mooie reden om verder te gaan.
Af en toe moet je natuurlijk met een camper wel eens wat afval water kwijt en dat gebeurt hier gewoon langs de kant van de weg. Is ook geen probleem, maar juist toen we daar mee bezig waren, stopte er een Chileense auto met daarin een Nederlands echtpaar. Ze vroegen of we hulp nodig hadden. Maar daarmee natuurlijk niet.
Ze bleken Marinus en Thea Keuvelaer te heten en uit Bedburghau te komen, een dorpje vijf kilometer van Kleve waar we al vaker geweest zijn. Ze reisden hier rond met een pick-up en waren ook van  plan naar Ushuaia te gaan. Dat moet voor alle Zuid-Amerika reizigers wel het einde zijn. En inderdaad verder kun  je niet. En iedereen weet ook te vertellen dat het eigenlijk niet de moeite waard is, maar ja je  moet er geweest zijn.
Op de weg naar Futaleufu zijn we nog verschillende keren gestopt om naar de rafters en de kanoërs te kijken, maar het weer werd steeds slechter en dus zijn we door gereden tot in het dorp. Hier staan we op een parkeer strook voor de lagere school.
Het dorpje is op zich geen bezoek waard, maar door de weg er naar toe en de vele toeristische mogelijkheden in de omgeving is het er toch druk. Wat wel opviel was dat er overal prachtige rozen stonden te bloeien, de meest verwaarloosde tuintjes werden nog mooi door de rozen.
Vanuit Futaleufu reden we over een prachtige, werkelijk prachtige, nieuwe asfalt weg naar de Argentijnse grens. Het leek wel of de Chilenen de Argentijnen willen laten zien hoe wegen eruit horen te zien, meteen na de grens komt er weer minstens 50 kilometer ripio.
De grens geeft ons geen problemen meer, je weet al, dat als je een land uit gaat er twee en als je het land binnen komt drie loketten zijn, het gaat haast vanzelf. Meer dan een half uur hadden we er dan ook niet voor nodig.
We zijn door gereden naar Esquel, in Trevelin begon het asfalt en dan is er geen probleem meer.
In Esquel hebben we naast de rails van de bekende smalspoor baan overnacht, de volgende dag hadden we dan ook geluk dat het treintje voorbij kwam, nadat eerst een functionaris de rails lopend had onderzocht op, denk ik, stukken steen die er eventueel op gevallen zouden kunnen zijn.
Esquel is echter geen plaats om te blijven, en het weer lokte ook niet om naar buiten te gaan, het wordt steeds slechter, hoe meer we naar het noorden komen. Hoewel dat eigenlijk niet zo zou moeten zijn, we komen tenslotte steeds dichter  bij de evenaar waar het warm is.
Naar El Bolson was het een lange voornamelijk rechte asfalt weg, maar met behoorlijke stijgingen.
En goed veertig kilometer voor El Bolson gebeurde wat we de hele tijd op de Ripiowegen al verwachtten. Een steentje tegen de ruit en er sprong meteen een scheur in. Pech! Maar we zijn niet de enigen die het gebeurt. Toen we onze verzekeringsagente in Nederland op de hoogte stelden gaf ze te kennen dat het eigenlijk bij bijna iedere Zuid-Amerika reiziger gebeurde. Nu weet ik ook waarom de premie zo hoog is.
We hopen dat de scheur niet verder gaat en in ieder geval de ruit het uithoudt, zodat we in Duitsland kunnen repareren. Want voor ons buitenmodelletje is er natuurlijk hier geen ruit te vinden. En opsturen en invoeren zou kapitalen kosten. De invoerrechten op onderdelen en auto's variëren hier in Argentinië van 60 tot 80 procent van de door de Argentijnen vastgestelde waarde.
Vandaag is het carnaval en een hele drukke dag op de weg, in El Bolson was dan  ook geen parkeerplaats meer te vinden, behalve aan de hoofdweg. Hier hebben we een kunstmarkt bezocht, meer een huisvlijt markt en toen de drukte wat geluwd was vonden we nog een goed plekje aan de rivier.
Na een regen  nacht reden we verder, over de mooie asfaltweg, die we nu helemaal niet zo mooi meer vonden. Aan San Carlos de Bariloche voorbij. Hier zijn we niet heen gegaan, Yvonnemarijke had in het internet gelezen dat hier veel campers open gebroken en beroofd worden. En eigenlijk moeten we schrik van gister nog even verwerken voor we nieuwe moeilijkheden op gaan zoeken. Trouwens in de regen zijn hier alle stadjes grauw.
Gelukkig kregen we van de verzekering een berichtje dat ze ook de schade overnemen als de reparatie pas uit gevoerd wordt als de verzekerde periode afgelopen is. En dat is bij ons natuurlijk het geval voor we weer in Duitsland zijn.
Door gereden zijn we tot Pto Manzano, hier hebben we overnacht omdat we dachten dat het in Villa la Angustura weleens moeilijk zou kunnen worden. Maar het loopt altijd anders dan je denkt. In Pto Manzano stonden we aan de hoofdweg en in Villa la Angustura staan we op een goede parkeerplaats midden in het dorp. Waar we nu twee dagen staan, door de onafgebroken regen is het jammer om verder te rijden omdat de volgende route als heel mooi te boek staat en er een heel stuk ripio in zit en dat is met regen ook geen pretje.
Dus we gebruiken de regendag maar om een beetje te internetten en het logboek bij te werken. We hebben gister in het dorp Joop en Adrie ontmoet die ons een internet adres van een forum hebben gegeven waar we veel informatie vanaf kunnen halen. http://www.overlanders.be  We hebben ons meteen aan gemeld en gezien dat Joop een ijverig lid van het forum is.
Tussen de buien door heeft Yvonnemarijke het restaurant van Martin Zorrguietta, de broer van Maxima, gevonden. Maar het is beter dat je het niet bij daglicht ziet.
Misschien komt het door de as van de vulkaan Chaiten die hier nog overal ligt maar alles ziet er, ook in dit vakantiedorp, een beetje schmuddelig uit, zo gauw je iets buiten het centrum komt.
Ik wacht nog even tot de regen op houdt en probeer dan  nog een paar foto's in het net te zetten.

 

Foto’s

4 Reacties

  1. Lisette:
    16 februari 2013
    Ushuaia in zuid amerika blijkt dan zo iets als kap agulhas in zuid Afrika te zijn....
    Saai, maar je moet het toch gezien hebben, en dan weer snel verder naar de mooie stukjes van het land
  2. Horst u.Ingrid Seidel:
    21 februari 2013
    Hallo ihr lieben,war ja wieder ein interessanter Bericht.Auf dieser Tour muß man sich ja mit so manchen Situationen auseinander setzen. Weiterhin gute reise!!!Gruß Horst und Ingrid
  3. Michel en Annelies:
    25 februari 2013
    dag beiden!
    Zojuist weer een stuk van jullie logboek gelezen en het was weer spannend!
    En alles komt weer op z,n pootjes terecht! Fijn. Goede reis verder en genieten.
    Hier ligt de sneeuw nog en wachten we op de lente. Alles oké.
    Groeten van ons.
  4. Ulie en Rieke:
    26 februari 2013
    Ha Cees en Yvonnemarijke. Cees, allereerst van harte gefeliciteerd met je verjaardag! Het is tenslotte de 26e februari!
    Het is geweldig om jullie reisverhalen te lezen. We blijven genieten en reizen in gedachten mee. Wat leuk om zoveel Nederlanders te ontmoeten. jammer van de scheur in de ruit. Nergens Carclass te bekennen??? Wensen jullie een fijne voortzetting van de reis en tot het volgende verhaal. We zullen op jullie drinken.
    groet van ons beiden.