Argentinie deel acht, 19.12.2012
19 december 2012 - Rosario, Argentinië
Argentinië deel acht 09.12.2012
Vanmorgen kwam de pachter van het benzinestation al voor negen uur om te vertellen dat er in de plaats " 9.Juli" geen gas te krijgen is.
Het is daar alleen een distributiecentrum en geen vulstation. Jammer maar niets aan te doen. Gelukkig had hij nog een ander adres en wel in St. Carlos de Bolivar slechts honderd kilometer in een andere richting. Maar wat zijn honderd kilometer in Argentinië, hier zijn genoeg wegen die in honderd kilometer geen enkele bocht maken of misschien een of twee zijwegen hebben.
Na de man uitvoerig te hebben bedankt togen we opgewekt op weg naar Bolivar. Toen we daar tegen de middag aan kwamen begon het te regenen, onvoorstelbaar. Zo erg hebben wij het nog nooit gezien. In minder dan een kwartier stond de weg blank en moest het verkeer door kniehoog water. Veel auto's en de meeste motoren bekwam dat niet goed en die stopten ermee.
Gelukkig waren wij op tijd aan de kant gaan staan en konden we het schouwspel zonder problemen gadeslaan. De inmiddels gearriveerde politie maakte zich ook niet erg druk, trok een plastic bandje over de straat en ging staan roken en praten tot het water gezakt was. Toen gingen wij ook weer verder, maar daar hadden we buiten de waard gerekend, in andere delen van de stad was er nog niets gezakt en moesten we ook door het water, maar het was geen probleem.
Bij het gasvulstation aangekomen bleek dat hier alleen gasflessen gevuld kunnen worden en alleen met butagas. Kennelijk is het in Argentinië niet (meer) mogelijk om autogas te tanken. Alleen CNG dat is aardgas en heeft een veel hogere druk. Dus voor allen die ons voorbeeld willen volgen, neem twee gasflessen mee en niet zoals wij een en een gastank. Dat is niet verstandig.
Na het vullen van de gasfles gingen we een beetje met de pee in verder richting Bahia Blanca, nog ongeveer driehonderdvijftig kilometer meestal over een bijna kaarsrechte weg. En denk erom niet sneller dan tachtig, de vijand staat overal!
Maar bij de eerste rotonde, nadat we honderd kilometer gereden hadden, gaf ik de pijp aan Maarten en begon een plekje te zoeken. Dat vonden we in Espartillar, bij het busstation, waar nooit een bus kwam. Nadat we het dorp een paar maal te voet doorkruist hadden, vroegen we in een winkel waar we een simkaart voor onze Ipads konden kopen. Dat kon bij de vrouw van de politieagent. De politieagent die inmiddels bij de camper was beaamde dat, dus wij daar heen. Toen we eraan kwamen was ze al geïnformeerd, de bushtrom functioneert hier ook. Gelukkig had ze een vriendin, Patricia, die goed engels sprak.
We hebben uitgelegd wat we nodig hadden en lieten de Ipad met de Braziliaanse chip zien. Zoiets hadden beide dames nog nooit gezien, een Ipad, nooit ongelofelijk. Volgens mij zijn er onder tussen honderd miljoen van verkocht in de diverse uitvoeringen. Zou geen enkele van deze Ipads Argentinië bereikt hebben? En zo'n kleine chipkaart dat was helemaal iets unieks. Dus hier was geen redding te verwachten. Maar we hebben ons de hele avond in de politiepost, de woonkeuken, over van alles en nog wat onderhouden en ook de toestand in Argentinië werd hier behoorlijk gehekeld. Onder het discuteren door werd de mate thee beker rond gegeven als een vredespijp. Maar na een of twee slokjes merkten we dat het onze smaak niet is. Maar we hebben aan de verwachting voldaan en de thee geproefd. Het is heel jammer, het land biedt alles maar door corruptie en desinteresse gaat het eigenlijk naar de bliksem. Het is onvoorstelbaar dat Argentinië in de twintig en dertiger jaren van de vorige eeuw het rijkste land van de beide Amerika's was. Er is niet veel meer van over. Ook de verhouding met de USA is helemaal naar de maan, nu Argentinië heeft geweigerd de bestaande staatsschulden niet terug te betalen. Het is zelfs in Argentinië bijna niet meer mogelijk dollars in Peso's om te wisselen. En dat is een heel raar gevoel, als je met een handvol dollars bij de bank staat in de veronderstelling dat je een betaalmiddel in de hand hebt dat overal in Zuid Amerika geaccepteerd wordt. En de ATM 's hier geven niet meer dan de tegenwaarde van vijftig of honderd Euro en daar kom je hier niet ver mee.
Maar dit alles terzijde, we hebben een interessante avond bij de heimelijke chef van de politie doorgebracht. En toen we weg wilden moesten we beslist nog even meerijden om de nieuwe brandweer kazerne te bezichtigen. Hier het hele bestuur, dat toevallig aan het vergaderen was, begroet en de brandweer wagen bekeken. Een Margirus Deutz uit 1973 maar in perfecte staat. Hier is men in brandweer kringen van mening dat je beter een oude Duitse of Nederlandse brandweerauto kunt kopen dan een nieuwe Argentijnse en dat voor de helft van de prijs.
Het was ons op de boot al opgevallen dat er oude brandweerauto 's aan boord waren en in Zarate in de haven stonden er wel twintig. Nu weten we waarom.
Maar uiteindelijk zijn we toch weer in de camper belandt en hebben we goed en rustig geslapen. Vanmorgen konden we het niet laten en zijn toch weer even terug geweest om de beloofde koffie te drinken en de mails te checken, er was nog een politieagent en die moest ook nog even over onze Ipads oordelen. Zodoende waren we pas om elf uur weer op pad, nadat een van de aanwezigen, Patricia haar man die Trucker is, ons had gewaarschuwd voor de levensmiddel controle in Bahia Blanca, gelukkig! Zo konden we nog even de koelkast leeg eten voor de controle. Je mag namelijk geen fruit, vlees en verse groenten mee naar Patagonia nemen. Deze controle komt nog twee keer voor op de reis naar het zuiden.
Het was een lange en saaie rit vandaag, maar daar moet je in zo een groot land af en toe door heen. We staan nu in Mayor Buratovich, een mooie naam voor een heel middelmatig stadje.
Maar ja, je moet ergens slapen en altijd doorrijden gaat ook niet. Het leek een goed plaatsje om te overnachten, maar het was de hele nacht tot in de morgen een akelige herrie van opgeschoten jeugd.
Het is ons hier vaak een raadsel, hoe en wanneer de mensen werken. Laat in de avond, na tienen lopen nog hele families met kleine kinderen op straat te flaneren, zonder aanstalten te maken naar huis te gaan. Voor ons als noord Europeanen is dat natuurlijk helemaal onbegrijpelijk. Maar het weer is er naar, midden op de dag is het niet uit te houden buiten en zie je niemand op straat of aan het werk.
De volgende stop was Las Grutas, iets voorbij San Antonio Oeste. We staan hier dicht aan het strand, dat hier bij eb meerdere honderd meter breed is, bij vloed is er helemaal geen strand meer over en staat de zee tot aan de rotsen. En hoog in deze klippen, in holen, wonen en broeden duizenden papegaaien. Die met zijn allen een vreselijk gekrijs voort kunnen brengen. Maar als ze tegelijk opvliegen is het ondanks het lawaai een imposant schouwspel.
We zijn hier een paar dagen gebleven en hebben prachtige strandwandelingen gemaakt. Jammer genoeg heb ik bij het schoon blazen van de auto vastgesteld dat een van de verzwaarde voor schokbrekers begint te lekken. En dat na vijf duizend kilometer!Maar eens zien wat we daar volgende week aan kunnen doen. Vandaag is het na de mooie dag van gister weer een echte Patagonische winddag, heel warm, maar met een keiharde wind en het daar bij behorende stof. Maar zien hoe lang we dat uithouden. Het ziet hier op zo'n dag overal grijs van het stof. En hebben we gister nog een heel stuk gefietst, vandaag lukt dat beslist niet, want de auto's die eerst nog vlak langs ons raasden, kunnen je nu door het stof helemaal niet meer zien. En dat wordt echt te gevaarlijk. Fietsen is hier niet echt een alternatief, ergens heen fietsen is levensgevaarlijk door het verkeer dat helemaal geen rekening met fietsers houdt, blijft er alleen over kleine weggetjes te nemen. En dat zijn allemaal grindweggetjes, niet bepaald om "fietsvrolijk" van te worden.
Maar vanmiddag is het eb en maken we een strandwandeling naar "de stad" om ijs te gaan eten. Al wandelend en ijs etend hebben we het hier in Las Gruttas tot zondag de 16. volgehouden. Het was een prachtig plekje direct aan de opgang naar het strand. Zoiets vind je maar zelden voor al hier in Argentinië is het niet altijd makkelijk om een behoorlijk plaatsje te vinden. Maar toen het zondag weer begon te stormen hebben we toch besloten verderop te gaan.
We zijn door de storm en later ook door de heftige regenbuien gereden tot de afslag naar Peninsula Valdez. Dit schiereiland is eigenlijk een must op een rondreis door Argentinië, maar daar er alleen onverharde wegen zijn, hebben we er van af gezien er heen te gaan. En zoals we later van Zwitsers met een 4 WD hoorden, was dat zeer terecht.
Zo kwamen we in Puerto Madryn terecht en wel voor de tweede keer deze reis op een camping. Af en toe is er echt geen goede plek te vinden.
De volgende dag door gereden naar Trelew waar we, voor er vragen komen, niet in het archeologische museum zijn geweest. We zijn twee dagen in Trelew gebleven en van het kastje naar de muur gereden voor gas en de bijbehorende aansluitstukken. Na enige moeite is het ook gelukt een Moviestar internet kaart te kopen zodat we niet meer van de wereld zijn afgesneden, tenminste zolang we in de buurt van een stadje zijn, in de pampa lukt ook dat niet.
Wel hebben we bij een Volkswagengarage duidelijk kunnen maken dat we nieuwe schokdempers nodig hebben. Ze hadden ze niet, maar in de volgende stad Comodore Rivadavia, zouden ze mogelijk op voorraad zijn. Aangezien het in de goede richting is gaan we het proberen. Tenslotte is deze volgende stad maar 372 kilometer verderop.
Op het ogenblik zijn we halverwege, het stormt en een eentoniger landschap hebben we nog nooit gezien. Tot nu toe zijn we in ieder geval over de oostkust van Argentinië nog niet erg enthousiast, het is misschien wel te uitgestrekt en te eentonig om door te rijden en dan altijd storm, dat maakt het ook niet aantrekkelijker.
Het kan dus alleen beter worden.
En hoewel alle Argentijnen die we gesproken en om hulp gevraagd hebben uiterst vriendelijk en behulpzaam waren, is de algehele sfeer in de winkels en op straat hier niet zoals we dat bijvoorbeeld van Italië kennen.
De hartelijke groeten ook van Karin, zij kan het niet lezen, maar kijkt wel naar de foto's.
Jullie beiden een heel mooi Kerstfeest en een heel gelukkig en gezond 2013! Liefs Hermine.
Groetjes van oma, ze komt eerste kerstdag hier eten, samen met DJ.
Veel plezier en groeten.
Groetjes
Riet en Jan
Gute Fahrt wünscht Familie Pfeiffer aus Dörpen und Heede.
wir wünschen euch auch schöne Festtage und alles Gute für das neue Jahr 2013.
Uns hat einwenig der Arbeitsalltag zurück, aber wir schauen uns häufig eure Bilder an und erzählen viel über unsere Reise und bekommen immer wieder Fernweh!!!
Wir freuen uns das es euch beiden gut geht und es euch Spaß macht zu reisen. Laßt euch Zeit und rollt langsam in Ushuaia ein, in das schöne Städtchen am Ende der Welt.
Vor Ushuaia gibt es das Dorf Tolhuin. Dort gibt es das Cafe "Panaderia" mit super funktionierendem Internet und vielen Leckereien. Hier müsst ihr euch die spanische Spezialtität bestellen "Heiße Chocolate mit Churros"...ein Genuß. Danach findet ihr am Lago Fagnano einen herrlichen Übernachtungplatz mit einem gewaltigen Blick auf die schneebedeckten Berge.
Wir bleiben auf eurer Reise dabei und wünschen euch weiterhin viel Spaß, Abenteuer u nette Begegnungen.
Viele Grüsse Peter & Lore
Hartelijke groet, ook van Wim,
Ria
Ondertussen ben ik met jullie beide dochters een warme vriendschap aan het opbouwen, we bouwen nog even door totdat jullie terugkomen.
Dan hopen we elkaar allemaal te zien.