Argentinie,pampa pampa, deel negen

Argentinie, pampa pampa, deel negen 20.12.2012

Daar stonden we dan midden in de pampa en net op het hoogste punt in een vliegende storm. Nee, hier kunnen we niet blijven, al stonden we nog zo goed met de kop in de wind, alle luiken klapperden of ze er zo af konden vliegen. En bezorg dan maar nieuwe hier in Argentinië.
Ook hebben we hier midden in de pampa niet getankt, wat misschien niet zo handig was. Want het volgende benzinestation was volgens de kaart 160 kilometer verderop. En dat bleek toen  we er aan kwamen  niet meer te bestaan.
Maar we hebben het gered tot Ciudadela, waar we gelijk bij het tankstation hebben overnacht. Maar  ook hier konden we niet met de Visakaart betalen, net als bij het tankstation in de pampa wilden ze alleen cash hebben. Toen ik na vroeg waarom dat zo was, vertelden de mensen dat er vandaag geen verbinding met de centrale die de betalingen per credietkaart regelt gemaakt kon worden. Kennelijk komt dat vaker voor. Het is alleen vervelend als er eerst gezegd wordt dat het wel kan. En na het tanken willen ze toch cash hebben en dan is het lastig als je een grote tank hebt. Want meer contant geld als nodig heb je in het begin ook niet mee. Achteraf is het niet verkeerd om contant te betalen, want bij betaling met de kaart  wordt er altijd anderhalf procent meer berekend en het afhalen van contant geld met de visakaart is in het buitenland gratis. Dit als tip voor degenen die na ons komen.
De volgende morgen was het nog maar een  paar kilometer tot de winkel in auto onderdelen die schokbrekers zou moeten hebben. Maar deze was wel midden in de stad. Uiteindelijk  hebben we het gevonden en konden zelfs nog redelijk in de buurt parkeren. Dankzij Googletranslator , een geweldige uitvinding, kon ik duidelijk maken waarom ik er was. En na een paar keer heen en weer lopen, meten en technisch onder de auto kijken bleek er één passende schokbreker te zijn. We hebben toen maar besloten één schokbreker te vernieuwen, het zal de technici onder jullie wel tegen het zere been geschopt zijn, maar wij waren blij dat we er  één hadden. Het is iedere keer weer verbazingwekkend hoeveel moeite de mensen nemen om ons te kunnen helpen. 
Daarna zijn we naar Alum Truck aan de rand van de stad gereden, hier konden we in eerste  instantie niet geholpen worden. Maar toen we na een half uurtje nog eens terug kwamen en zeiden dat we voor de deur zouden blijven wachten tot het mogelijk was, was de stemming geheel omgeslagen en werd er alles aan gedaan om de schokbreker te monteren. De voor de Argentijnen heilige middagpauze werd zelfs een uurtje op geschort.
Zo konden we een uurtje later weer op pad. Maar de meeste energie was verbruikt en 70 kilometer verderop vonden we een prima plekje aan de boulevard in Caleta Olivia. Een stadje in " the middle of Nowhere", met een boulevard van bijna zeven kilometer lang, waar menig Spanjaard jaloers op zou worden.
Maar daar we nog steeds niet in Ushuaia zijn, moesten we de volgende dag toch weer verder, steeds maar langs de R3 naar beneden. Maar bij Fitzroy wilden we wat afwisseling, eerst hebben we hier langs de weg "Asado" gegeten, gegrild vlees. Dat is wereld beroemd, maar van ons in dit geval maar een magere vier kreeg, het was meer gegrild soepvlees. Dus morgen kookt Yvonnemarijke weer lekker zelf.
En daarna zijn we links af gebogen naar Puerto Deseado , 127 Kilometer over een bijna kaars rechte weg, maar het landschap veranderde iets en was niet meer zo eentonig als langs de R3 .
Hier vonden we al snel een goede plaats in de buurt van de haven.
Puerto Deseado ligt aan de Ria Deseado, deze rivier heeft en hele brede beschutte ingang en  hier heeft Fernando Magelhaen in 1520 zíjn schepen door zijn bemanning laten repareren nadat ze de Atlantische oceaan waren over gestoken. Hij noemde het " de rivier van het werk". De Engelsman Thomas Cavendish heeft er later "Desire Bay" van gemaakt wat in het Spaans "Deseado" werd. Maar de beroemdste bezoeker van de stad was Charles Darwin die hier in 1833 met zijn schip de "Beagle" heeft aan gelegd.
Verder zijn er langs de rivier hele mooie wandelingen te maken, wat we vanmorgen dan ook gedaan hebben. We hebben alle soorten watervogels en pinguïns gezien.
Eigenlijk wilden we nog een excursie met een Zodiac maken, Yvonnemarijke had geïnformeerd bij de VVV, het kostte 140 Peso's, toen ze een uurtje later bij het boekingskantoor navroeg was het 150 Peso's, dat is de normale inflatie in Argentinië, maar toen we een uur later met dikke jassen aan kwamen om mee te gaan, werd er 250 Peso's gevraagd. En als de baliemedewerker maar niet had volgehouden dat hij nooit 150 had gezegd, dan waren we misschien nog wel mee gegaan. Maar om voor leugenaar gezet te worden dat was te veel van het goede en we hebben  snel een  streep door de boeking gezet.
Het resultaat was dat wij op de kant bleven staan  en zij met maar twee passagiers moesten uitvaren.
Dit is ons hier al vaker gebeurd, je vraagt de prijs en later wordt er een andere prijs genoemd, maar misschien is het een systeem om hier de inflatie bij te houden.
Zo  gingen we zonder dat we een Zodiac excursie te hebben gemaakt de volgende dag weer verder. Om niet de hele rechte weg weer terug te moeten rijden namen we de RP47, weliswaar een grindweg maar hij zag er in het begin heel goed uit en zo zouden we een goed honderd kilometer besparen.
Het was een prachtige route ongeveer honderdveertig kilometer lang. En gedurende die  tijd hebben we welgeteld zes auto's gezien, waarvan drie keer dezelfde auto.
Alleen het laatste stuk was heel erg slecht. Er was begonnen met de aanleg van een vierbaansweg en de RP 47 waarop wij reden was door de zware bouwvoertuigen volledig kapot gereden. En tot overmaat van ramp begon het ook nog te regenen, niet al te veel gelukkig, maar net genoeg om er een vieze zooi van te maken.
We waren blij dat we tegen half acht we op de hoofdweg waren aangekomen en hebben gelijk een benzinestation gezocht om te overnachten. Dat lukte in Tres Cerros niet zo ver als we wilden komen maar het was genoeg voor vandaag. Op deze zogenaamde Ripiowegen kun je af en toe wel vijftig rijden, maar een gemiddelde van meer dan vijfentwintig tot dertig kilometer per uur zit er niet in. En dan moet je niet al te vaak stoppen.
Maandag de vierentwintigste zijn we dan doorgereden naar Puerto San Julian, dat leek zo op de kaart en in de beschrijving een aardig dorpje om kerstavond te vieren.
Dat viel eigenlijk tegen, de dorpjes hier hebben niet veel charme, dus besloten we even in te kopen en buiten het dorp te overnachten.
Terwijl ik naar de supermercado loop, kijk ik uit gewoonte even achterom onder de camper. Wat zie ik? Een plas olie!
Dat was onze cadeautje voor de kerst. Er liep olie uit de versnellingsbak.  Dus  werd het niets meer  met inkopen, meteen een stukje verder gereden  naar een plaats waar ik onder de auto kon kruipen. 
Gelukkig was het een schroef aan de zijkant die lekte, door hem een beetje aan te draaien en vol te smeren met Loctite is het droog gebleven. Maar het is natuurlijk niet van lange duur.
We zijn eerst  maar het dorp uit gereden, gelukkig, want precies om twaalf uur werd er toch een vuurwerk afgestoken, alleen knalvuurwerk, het was niet meer normaal.
Als de Argentijnen dat bij de Falklandoorlog gedaan zouden hebben, waren de Engelsen meteen op de vlucht geslagen.
Maar echte kerststemming komt er zo natuurlijk niet in.
Op eerste kerstdag zijn we toen verder gereden naar het zuiden, iedere vijftig kilometer even onder de auto kijken, maar het bleef droog.
In Rio Gallegos moet een VW dealer zijn, daar was onze hoop op gevestigd. We hebben echter ernstig overlegd of we niet rechtsaf slaan richting Calafate en dan Ushuaia maar laten voor wat het is.
Maar daar is de kans om een competente garagehouder te vinden nog kleiner,  zo zijn we eerst maar in Rio Gallegos geland.
De Volkswagen garage bleek echter een garage voor luxe auto's te zijn. Maar heel hulpvaardig bracht iemand ons naar een garage voor alle merken en als iemand ons kon helpen, dan was deze monteur het wel.
We staan er voor de deur en wachten tot hij op komt dagen, hopelijk vandaag nog, want je weet nooit wanneer de middagpauze voorbij is en of er dan nog een vervolg van de werkdag komt.
Volgens Yvonnemarijke tevergeefs, want tussen kerst en nieuwjaar zit hij op Haiti.
Ze heeft kennelijk de moed een beetje verloren en te begrijpen is het wel. Naast de pech die we al gehad hebben, is het klimaat helemaal niet wat we ervan verwachtten en pampa hebben we voor ons hele leven al meer dan genoeg gezien. Dus misschien gaan we toch nog rechts af de bergen in.
En hoe gelijk ze had, er kwam een chauffeur voorbij en die verteld dat de garage de komende twintig dagen wegens vakantie gesloten was. Hoe kon ze het weten!
Ik had echter in Puerto Maryn nog een adres gekregen en wel van een firma die alles had en wist op het gebied van Gas.
Dus daar wilde ik nog wel even heen, "Oxigeno Potobonico", aan de Maipu 1097. Natuurlijk midden in de stad.
Maar we hebben het gevonden en vanaf dat moment leek het of het geluk ons weer goed gezind was. Hier werden we niet met een kluitje in het riet gestuurd, maar brachten ze me naar een metaaldraaierij om de hoek.
Dus gewapend met een paar nippels en mijn Ipadje ben ik daar binnen gestapt. Hier werd meteen begrepen wat ik bedoelde en voor een schappelijk prijs wilden ze wel een dubbele nippel draaien. Hiermee moest ons gas probleem opgelost zijn. Er werd meteen verteld waar ik gas kon tanken. Daar hebben we voor de deur  overnacht en van morgen waren we bijna de eerste klant. Ook hier begrepen de mensen meteen wat we wilden en  het duurde niet lang of er kwamen twee technici die het appeltje wel even zouden schillen. De nieuwe nippel bleek hier overbodig want de auto's waarmee het gas getransporteerd wordt hebben een normale Amerikaanse aansluiting. Jammer genoeg was de eerste auto leeg en wilden ze de moed opgeven. Maar een voorbij komende chauffeur bleek na enige bekers matethee een oplossing te hebben. Gewoon de andere tankauto nemen die op het terrein stond. Toen was het gauw gepiept, binnen de kortste keren was de tank vol. Dit hadden ze op bijna ieder gasvulstation zo kunnen doen. Maar hier was de wil om te helpen kennelijk groter dan ergens anders. Na dit succes zijn we terug gereden naar de draaierij om te bedanken en te vragen of ze misschien ook een oplossing voor de lekkende versnellingsbak hadden. Inmiddels wisten we via Lisette en Mories dat de lekkende schroef alleen een afdicht schroef was die er zo in en uit gedraaid kon worden. Ook dat was hier geen probleem, een monteur schoof onder de auto en zonder meer dan een paar druppels olieverlies werd de schroef voorzien van een nieuwe koperen afdichtingsring.
Wat waren wij opgelucht, nu kunnen we verder. Nadat we nog hebben in gekocht staan we startbereid om morgen op te rukken naar de Chileense grens.
Of we dan in Ushuaia landen, dat schrijf ik in het volgende hoofdstuk.
In ieder geval wensen we alle meelevende lezers een plezierig uiteinde en een goed begin van het Nieuwe Jaar 2013.
Volgens mij zegt men in het Spaans: Feliz Año Nuevo.