Atlantische Oceaan deel 24, laatste deel, van 01.06 tot 01.07.2013

Atlantische Oceaan, Deel 23 van 01.06 tot 01.07.2013

Ja, het is al negen dagen geleden en we zijn nog steeds in Deyman bij de Termen, we kunnen er niet genoeg van krijgen. De ene dag hangen we in het warme water en de volgende dag zitten we weer op de fiets. Zo relaxed was het de hele reis niet. We checken regelmatig waar het schip is, maar het blijkt dat we nog geen haast hoeven te  maken. En ook de scheepsagent heeft nog geen haast want hij heeft zich nog niet gemeld. De derde juni werd het ernst, de papieren moesten gefaxt worden. Maar ook in Uruguay is een fax al een verouderd instrument, maar gelukkig vonden we er nog een in een hotel, weliswaar waar een antiek model maar hij kon nog in beweging gezet worden. Natuurlijk waren er nog wat moeilijkheden met de kleuren van de autopapieren, groen op wit is slecht te faxen. Maar uiteindelijk is het gelukt. 
De vierde juni was het eindelijk zover, de Grande Avoria is op http://www.marinetraffic.de  verschenen. Weliswaar moet ze nog naar Zarate maar in ieder geval is ze in de buurt. We zijn dus opgebroken richting Montevideo. Natuurlijk hadden we nog tijd genoeg maar, op de een of andere manier begon het weer te kriebelen en wilden we verderop.
De volgende overnachting was in Trinidad, bij een kinderboerderij, maar jammer genoeg ook aan het einde van het plaatselijke trimparcours en aangezien de Zuid Amerikanen echte nacht mensen zijn was het de heel nacht een komen en gaan van trimmende, luidruchtige Uruguayanen. De volgende nacht in San José hadden we meer geluk, daar stonden we naast een uitgerangeerde locomotief midden in een prachtig park. Voor Europa onvoorstelbaar, een park in rijden en gewoon overnachten. En niemand die er commentaar op heeft.
San José bleek een onverwacht leuk stadje waar  Yvonnemarijke eindelijk weer een beetje kon shoppen. Ze heeft een inhaal slag gemaakt.
De volgende dag zijn we in Montevideo direct naar de vuurtoren gereden, de plaats waar alle Zuid Amerikagangers op de boot wachten. We waren de enigen, maar er kwam nog een Zwitsers echtpaar in een Duro bij. Margret en Peter zijn een paar jaren in Zuid Amerika onderweg geweest in hun omgebouwde legertruck.
Nog steeds konden we niet inschepen, pas zaterdagavond was het zover dat we aan boord konden, dat wil zeggen de passagiers, de  campers moesten nog op de kade blijven staan. Het is een raar gevoel, om je huis waar je zoveel maanden in gewoond hebt alleen op een kade achter te laten.
De laatste dagen in Montevideo hebben we doorgebracht met shoppen en de stad bezichtigen, we hebben er heel wat afgelopen! En natuurlijk voortdurend informeren wanneer het schip zou komen, zelfs zaterdagmorgen kon dat nog niet met zekerheid gezegd worden. Gelukkig kun je hier bij ieder benzine station zonder problemen in het internet gaan, dat is heel iets anders dan in Duitsland waar ieder Wifi van een password is voorzien.
Behalve wij en het Zwitserse echtpaar, bleek er nog een Russische familie mee te gaan. Een echtpaar dat met een twee dochters, een van elf en een van twee jaar die in negen maanden een reis om de wereld wilden maken. In de meeste werelddelen waren ze al geweest, alleen Europa en Afrika ontbraken nog. Dit moest in de volgende anderhalve maand nog gebeuren. Trek daar de zeereis van af en er blijft niet veel tijd meer over.
Bij het inchecken in de hutten had Yvonnemarijke de tegenwoordigheid  van geest om onze hut naast het kleine Russische meisje, snel om te ruilen voor een hut aan het einde van de gang. Dat scheelde ons enorm veel nachtrust, de Russen bleken echte nachtmensen en het kleine meisje huilde zich regelmatig in slaap.
Jammer genoeg heeft deze huttenruil die ze met de eerste stuurman had afgesproken, ons de vijandschap van de steward op de hals gehaald. Hij moest een bed nieuw op maken en dat was hem te veel werk. Deze vete heeft de hele reis geduurd.
De "Grande Avorio" is een geheel nieuw schip, bouwjaar 2011, en is anders ingedeeld dan het schip waar we mee heen gevaren zijn. Maar in verloop van de reis bleek dit niet het enige verschil met de  "Grande Buenos Aires" te zijn.
Bij het avondeten werd ons door de steward verteld hoe de regels op dit schip zijn, niet bepaald klantvriendelijk, bleek ons.
De sfeer blijkt heel anders te zijn dan op de heenreis met de "Grande Buenos Aires".
Waar we daar vriendelijk door de Kapitein welkom werden geheten en later op een welkomst party werden uitgenodigd. Hier kregen we van de kapitein een donderpreek waar ons de mores op een "cargo vessel" geleerd  werden. Kennelijk werden de passagiers op dit schip uitsluitend als lading beschouwd. Wat ook bleek uit het gedrag van de Italiaanse officieren, die niet de moeite namen de passagiers te groeten. Containers groet je ook niet!
En kennelijk heeft ook iedere kapitein de kok die  hij verdient, want zo goed als het eten op de heenreis was, zo slecht was het nu.
Je bent  met deze soort van zeereizen geheel afhankelijk van de luimen van de kapitein. Want deze bepaald wat toegestaan is of niet, er werden geen party's op de brug gevierd. In tegendeel, het werd vermeden dat de passagiers de brug zelfs maar betraden, gelukkig hadden we dit al  op de heenreis kunnen doen.
Maar ondanks deze verschillen met de heenreis was de zeereis weer een avontuur en prima geschikt om weer een beetje afstand van de belevenissen in Zuid Amerika te nemen. Ook maakt zo een zeereis duidelijk hoe groot onze wereld in werkelijkheid is, iets dat door het vliegen wel eens wordt vergeten.
Bij een van de wandelingen op het dek, kwam Yvonnemarijke in gesprek met onze Russische medepassagiere, het bleek dat Kalina in Chabarowsk yoga en fitness lerares was. Ze nodigde Yvonnemarijke uit om s'avonds met haar Yoga oefeningen te doen. 
En zo waren we iedere dag druk bezig, voor de middag een uur fitness en s'avonds een uur power yoga.
Ook ik moest er aan geloven en heb spieren in mijn lichaam ontdekt waarvan ik allang dacht dat ze niet meer bestonden.
Zo werd het toch nog een hele plezierige overtocht, ondanks kok en kapitein.
We zijn in geen enkele haven aan land geweest, op de een of andere manier hadden we allemaal genoeg vreemde landen gezien. En niemand had de behoefte nog te gaan passagieren, wat natuurlijk gedeeltelijk ook kwam omdat we in iedere haven slechts een paar uur aan de wal lagen.
Zodoende hadden we een hele snelle overtocht en waren in eenentwintig dagen in Hamburg. Dit ondanks het feit dat het schip pas op zondag avond mocht binnenlopen en we de laatste dagen het slakkentempo van 7 knopen per uur liepen. Voor de watersporters, volgas met een motorjacht is bijna stilliggen met een groot schip.
Maandagmorgen de eerste Juli konden we dan eindelijk van boord.
Maar dit was niet zo eenvoudig als we gedacht hadden, normaal gesproken rijd je een veer boot af en gaat dan door de douane en bent vrij. Niet hier, er moeten nog een handvol papieren worden klaar gemaakt en afgestempeld. Ook moet er nog een bezoek aan de douane worden gebracht die vijf kilometer verder op kantoor houdt. Alleen is het niet duidelijk of dat met of zonder de auto moet gebeuren. Wij deden het zonder en moesten een preek van de douane aan horen, waar de honden etc, etc. We waren dus weer in Deutschland.
Gelukkig stond Alexander ons met een paar nummerborden en de hond op te wachten zodat we ambtenarij snel vergeten waren.
Hier mee was onze reis ten einde.

We zijn na tien maanden weer terug, het is een hele mooie reis geweest en we hebben heel veel gezien. Hele mooie en hele eentonige landschappen, hele arme en hele welvarende streken, mooi en lelijk weer, alles hebben we mee gemaakt. 
Maar we hebben ook veel geleerd, en voornamelijk dat wij hier in Europa een uitzonderingspositie in de wereld in nemen. Hier is alles zo goed georganiseerd, verzorgd en welvarend, het klimaat dragelijk en het landschap afwisselend.
Geen politie controles en lastige douane ambtenaren, nee je kunt hier gewoon een heel wereld deel bereizen zonder problemen. Zelfs bij iedere grens geld wisselen is dank zij de Euro niet meer nodig. Ik denk dat als je in Zuid Amerika hebt gereisd met alle problemen van dien, je blij bent weer in Europa te zijn. Ook al kost de EEG paar centen, het is het allemaal waard.
En voor de mensen die zich afvragen waarom we weer terug zijn en niet naar Noord Amerika zijn doorgereden, die moeten het bovenstaande nog maar eens lezen.
Wij zijn blij dat we weer van Europa, kinderen, kleinkinderen, buren en vrienden kunnen genieten.
We gaan beslist weer op reis, maar of het zo lang en zo ver is dat staat nog in de sterren.
We danken iedereen voor de belangstelling en ook voor de reacties op ons reis verhaal.
Allemaal veel groeten en tot ziens ergens in Europa.

Cees en Yvonnemarijke van der Giessen.