Brazilië,Uruguay en Argentinië deel zeven 29.11.2012 tot 08.12.2012

8 december 2012 - La Banda, Argentinië

 

Brazilië, Uruguay en Argentinië deel zeven 29.11.2012
 
Gister zijn we in Bossoroca aan gekomen en hebben daar bij het kerkhof overnacht. En natuurlijk vanmorgen nog een paar foto s van de gitarist, van zijn  graf natuurlijk, gemaakt.
Daarna zijn we weer opgebroken en ging het weer verder richting Rosario do Sul maar in Sao Vincente do Sul heeft deze sul niet goed opgelet, dat komt door al dat gesul, en gingen we rechtuit in plaats van linksaf. En zo kom je in eens op een heel andere plaats uit, dan in de bedoeling lag. En toen we het bordje "Sao Francisco de Assis" zagen, dachten we direct aan onze vorige reis naar Italië waar we in Assisi geweest zijn. Zou het hier ook zo indrukwekkend zijn? Om dat te weten te komen zijn we erheen gereden. Het was tenslotte maar aan klein beetje om en op onze kaart een gele weg. We hebben het geweten! Het stadje was niets bijzonders, zo als eigenlijk de meeste stadjes hier in Brazilië,  maar de weg die er weer uit ging, dat was bijzonder. Wat  begon als een meer of minder normale ongeasfalteerde weg eindigde als een karrenspoor, van de ergste soort. En dat over een afstand van meer dan dertig kilometer. Alleen maar omdat we geen acht kilometer terug wilden rijden. We hadden er goed genoeg van en vonden in Manoel Viana een mooi plaatsje dicht bij de rivier. Hier zijn we twee dagen gebleven. En we zouden ook nog een derde dag gebleven zijn, als niet een paar jongelui op het idee gekomen waren s'nachts op de camper te komen kloppen. En daar schrik je behoorlijk van en is de lol van een plaatsje er meteen af. Dit is ons in al de camper jaren nog niet gebeurd, hoewel je er in Spanje vaak mee rekent. 
Dus reden we zondagmorgen vroeg weg richting Uruguay. Het is een saaie weg door een saai golvend landschap. Dit is het landschap van het zuiden van Brazilië, de streek van de veeteelt. Zacht glooiende bruine heuvels zover je kunt kijken en dit zet zich in het noorden van Uruguay voort. 
We besloten bij Quarai over de grens te gaan. Geen verdere omwegen door een saai landschap, dachten we. Daarom een kleinere weg genomen die weliswaar niet op de kaart stond. Maar er stond een groot bord Quarai aan. Dat kan niet verkeerd zijn, dus snel afgebogen. s' Avonds om half acht waren we er nog niet. Geen verder bord te zien en alles ongeplaveide wegen zonder bewegwijzering. En dat nadat we elkaar de vorige dag beloofd hadden niet meer van het asfalt te gaan.
Asfalt is hier in Brazilië trouwens  bepalend voor de prijzen van de grond, zowel van bouwgrondstukken als van akkerland. De eerste vraag is altijd, ligt het aan het asfalt. Zo niet, dan daalt de prijs met sprongen of is het niet te verkopen.
In Quarai vonden we snel een plaats bij een Supermercado, als het laat is, ben je niet meer zo kieskeurig. De beheerder gaf ons toestemming om er te staan en toen we hem duidelijk maakten dat we de volgende morgen wilden inkopen, konden we ook water tanken.
Het overnachtingsplaatsje was prima, maar het lawaai dat de Brazilianen maken lijkt iedere dag wel erger te worden. We verheugen ons in dit opzicht al op Uruguay.
De volgende morgen bleek de supermercado inderdaad een super mercado te zijn. Zo'n grote winkel hadden we in Brazilië nog niet gezien. We hebben nog flink in gekocht, je blijft tenslotte een zuinige Hollander en koopt in het land waar het goedkoop is. En dat is Uruguay beslist niet, ik denk dat het een van de duurdere landen in Zuid Amerika is. Maar dat komt omdat er, heb ik me laten vertellen, weinig of geen inkomstenbelasting geheven wordt. Alle inkomsten van de staat komen uit de btw. En dat maakt natuurlijk dat de prijzen niet laag kunnen zijn. Voor gefortuneerden moet het kennelijk een aantrekkelijk systeem zijn, want er wonen hier heel veel Duitse en vooral Zwitserse pensionairs.
Het passeren van de grens gaf niet veel problemen, je moet er goed op letten dat je de juiste stempels in de juiste volgorde krijgt en dat de auto wordt uit- en weer ingeschreven. De hele procedure duurde twintig minuten.
Nadat we het grensstadje uitgereden waren, kwamen we op heerlijk rustige wegen soms tien kilometer zonder mee of tegenligger. En iedere automobilist die je tegen komt steekt zijn hand op. Net als in de begin jaren zeventig met de motorfiets in Nederland.
Tijdens de middagstop heb ik even de auto schoon geblazen van het rode stof van de  "Ripio", het was nodig. Hetzelfde gold voor het luchtfilter dat ook nodig schoon geblazen moest worden. Ik denk dat het een heel groot voordeel is als je in zulke omstandigheden voldoende lucht hebt.
In "Terma del Dayman", direct beneden Salto hebben we uitgebreid van de "thermalbaden" genoten, we zijn er zelfs een hele dag extra gebleven. Dat is voor ons doen uitzonderlijk. Maar we stonden er heel mooi aan de rivier, direct naast het "thermalbad". Het is een heel groot bad met misschien wel tien verschillende baden en douches. Maar al het water is behoorlijk warm, sommige zelfs zo warm dat we er niet in konden. Maar er wordt dan ook niet gezwommen, alleen heel rustig gebaad. We zijn er de hele dag gebleven en s' avonds om negen uur nog eens naar toe gegaan. Je krijgt een bandje om je pols en mag dan de hele dag in en uit lopen. Alleen moesten we het, natuurlijk zou ik bijna zeggen, wel met een zonnebrand bekopen. In warm water merk je niet dat je ook verbrand. Maar dat hoort er kennelijk een beetje bij.
Maar ook baden kun je niet iedere dag, vooral niet toen er de volgende dag om negen uur al tien bussen met schoolkinderen waren uitgeladen, dus gingen we verder. s'Avonds na het zwemmen, toen we heerlijk zaten uit te rusten voor de camper, kwamen er nog twee Europese touristen langs, twee jongens een Spanjaard en een Belg die op de fiets door Zuid Amerika wilden trekken en nu op weg waren naar  Foz de Iguazu maar dan aan de Argentijnse kant. Ze waren nog maar een week op weg, dus nog heel vol goede moed.
We hebben een biertje met hen gedronken en ze veel succes gewenst, hier fietsen grenst aan doodsverachting.
En omdat een keer geen keer is, werden we de volgende dag onderweg door een man aan de kant van de weg aangehouden. Het bleek een boer te zijn uit de buurt van Bremen die met een collega uit noord Duitsland op zijn gemak Zuid Amerika wilde bekijken. Maar boer in Zuid Amerika worden, dat wilden ze beide niet. 
 Nuovo Berlin aan de Rio de Uruquaia was het volgende doel.
Naar de naam te oordelen stelden we ons er heel wat van voor en we dachten dat het ook door Duitse emigranten gesticht zou zijn.
Maar dat viel tegen, het was een onooglijk dorpje, met maar een Duits sprekende persoon.
En dat was "Herr Doktor Werner Folker", toen we langs zijn huis liepen stond hij al in zijn "schiesserfeinrib" aan de deur en riep ons binnen om ons zijn rariteitenkabinet te laten zien. Als je je voorstelt dat je vijftig jaar lang niets hebt weggegooid en alles aan de wand hebt gehangen, dan heb je een goede voorstelling van zijn verzameling. En bij ieder voorwerp gaf hij bereidwillig een verklaring van hand geblazen fles tot brandmerkijzer voor slaven, alles was er. 
Maar hij kwam pas goed op dreef toen Yvonnemarijke hem een compliment over zijn goede Duits, dat hij sprak maakte. Hij begon in het Duits te citeren, van de Griekse Mythologie tot Goethe en zelf verzonnen meer of minder schuine teksten. 
Gelukkig vonden we toch weer een moment om zonder problemen afscheid te nemen. Waarbij hij nog aanbod dat we van zijn douche en toilet gebruikt konden maken. We hebben "dankend abgelehnt".
Ja, hoe vaderlandslievend kan een mens worden als hij buiten zijn vaderland opgroeit. Het is ons al vaker op gevallen dat de mensen hier Duitser dan de Duitsers zijn. Dit geldt trouwens ook voor Nederlanders. En misschien ook voor de Italianen, maar die kunnen we niet verstaan, dus dat weten we niet zeker.
In Nuovo berlin, hebben we nog een aandenken aan het echte Berlijn gezien, namelijk een stuk van de Berlijnse muur, maar dat was echt het enige wat met Berlijn te maken heeft.
We hebben hier heel goed gestaan bij de pier in de Rio De Uruguaia, op deze pier werd veel gevist. En ook gevangen, hier in de rivier vist men op Dorado, met als aas een stuk van de eerste dorado. Het is alleen jammer dat men de vissen zomaar op de pier laat liggen sterven in de zon, in plaats van ze meteen te doden. Maar hier zijn het geen sportvissers, maar broodvissers en die doen het bij ons ook niet veel anders. 
In de nacht aan de rivier hebben we een enorm onweer gehad. Het duurde de hele nacht, er viel heel veel regen, het is hetzelfde onweer geweest dat in Buenos Aires, 200 km verder de straten heeft doen onderlopen. Wij hebben goed geslapen.
Nuovo Berlin was de laatste overnachtingsplaats in Uruguay, van hieruit zijn we naar de "Ponte International" gereden bij Fray Bentos, in de hoop dat de brug geopend zou zijn. Deze brug wordt namelijk geregeld bezet door Argentijnse milieuactivisten die tegen een papierfabriek op de Urguayische kant protesteren. Het is altijd makkelijker om tegen een moderne schone fabriek in een ander land te protesteren dan tegen de onmogelijke hygiënische toestanden in het eigen land. Zoals het ongezuiverd lozen van alle afvalwater van Buenos Aires in de Rio de la Plata.
Maar goed wij konden over de brug en ook hier was de grens geen probleem. Iedereen was vriendelijk en we waren weer met een half uur aan de andere kant in Argentinië.
Maar wat een verschil met Uruguay en Brazilië, waar daar bijna een  Europese standaard bereikt  wordt, ziet het er hier in Argentinië uit als een achter gebleven gebied. Van de huizen en de steden en de rommel langs de weg tot de wegen aan toe, er is niets wat naar onze smaak in goede staat verkeerd. De eerste indruk is, het gaat niet goed met Argentinië. En hoewel grenssteden jammer genoeg nooit een uithangbord voor de natie zijn, behalve Emlichheim, slaat Gualeguaychu alles wat we tot nog toe gezien hebben. We waren blij dat we er doorheen waren. 
Nu was de eerste dag in Argentinië voor ons ook geen succes, want voor we tien kilometer op de Autoweg gereden hadden, kwamen we al in een politiefuik en werden we geverbaliseerd omdat we in plaats van dimlicht alleen de automatische rijlichten aan hadden. Normaal gesproken krijg je daar voor van de politie een meer of minder vriendelijke aanwijzing, omdat in het vervolg te doen. 
Niet zo in Argentinië, hier volgt er gelijk een procesverbaal met een bekeuring van 641 Peso's of te wel 130 dollar. En ook twee uur lang verhandelen bracht de prijs niet onder de honderd dollar.
Zoiets is natuurlijk ook niet goed voor de eerste indruk van een land. Vooral niet als je daarna meteen een verslag gaat schrijven.
En als de politieagent dan ook nog een keer R. Degenhardt heet, dan voel  je je heel erg genomen.
We zijn, met een beetje de pest in, om Buenos Aires heen gereden, naar de Ruta 5. Voor die tijd kwamen we nog over ongeveer twintig kilometer vierbaansweg met gaten in het wegdek waar de camper bijna in kon verdwijnen. Je moest op de snelweg stapvoets rijden om er door heen te komen. En dan nog werden de eieren geklutst in de koelkast.
Maar voorbij Mercedes was het leed geleden. Alleen zijn we tot de ontdekking gekomen dat er hier geen LPG autogas te krijgen, of niet meer, te krijgen is. Dit is heel anders dan mij in het afgelopen jaar is verteld. Het is allemaal aardgas geworden, wat je bij de tankstations kunt tanken. Dus daar moeten we nog een oplossing voor vinden.
Maar we staan nu op een mooie plek bij  het stadje "9. Juli" en hebben twee dagen om daar over na te denken.
 
 

Foto’s

8 Reacties

  1. Lisette:
    9 december 2012
    Die wegen zonder asfalt zijn toch het echte avontuur.... Wat een mooi verslag. Jammer van de bekeuring, maar dat hoord er ook bij, je kunt niet alles weten. Wanneer gan jullie naar Rien?
  2. Antoinet feenstra-schipper:
    9 december 2012
    Wat een byzondere reis en met genoegen de reisverslagen gelezen. Het adres heb ik van je moeder gekregen. Leuk he.Goede verdere reis.Liefs Antoinet
  3. Korsius:
    10 december 2012
    Wat mooie foto's Waar komt dat hondje ineens vandaan op foto 4110?
    ook heel mooi, Yvonne aan het meer 4210 Door de foto's reizen we toch een beetje mee.
    Hopelijk hebben jullie weer kunnen tanken zonder problemen.
    ben benieuwd naar het vervolg. hugh voor beide
  4. Inge:
    10 december 2012
    Verhalen verhalen ... daar gaat het ook om! Blij dat jullie af en toe ook hele dagen op 1 plek blijven! Onthaasten, alhoewel jullie nog genoeg kilometers af moeten leggen .... blijf schrijven, wij volgen in spanning!
  5. Hermine:
    11 december 2012
    Was ein Abenteuer!
    Jullie maken toch wat mee.
    Liefs.
  6. Silvana:
    11 december 2012
    Thanks for coming to our town Espartillar, and visited me I could not please them with the chip but we could chat for a while but did not understand too Let's thank Patricia who defends very well in English. They have tested the Argentine mate ja, I see that they do not like but if our puddings, met the Espartillar police station, and fire station. This morning recibierlos pleasantly surprised to again and share a coffee with you, met two nice policemen (not all the same ha ha). Hope you have a Merry Christmas and an excellent year. Hopefully they keep in touch by mail and the translator is excellent and we understand a little more. Good stay in Argentina. Do not forget us. Successes. greetings Silvana
  7. Silvana:
    11 december 2012
    si ingresan a mi face podran ver fotos de su paso por Espartillar
  8. Dj:
    13 december 2012
    Argentijnen zijn wel heel anders dan wat je aantreft in omliggende landen. Je kunt er goede vrienden maken, maar beschouw de beloftes als een bewijs van goede wil en hoop, die niet noodzakelijk omgezet word in realiteit. Die mate is vies he? ze blijven je er mee achtervolgen tot het puntje van Vuurland. De wijn en de asado maakt alles weer goed.
    Ik ga voor de kerst naar Dalen, is de bedoeling.