Chili, deel 16 van 27.02 tot 09.03.2013

Chili, deel 16 van 27.02 tot 09.03.2013

En daar zaten we dan en konden een hele lange verjaardagsavond de zon in de zee zien zakken. We zitten tenslotte weer aan de westkust van het continent en  kijken naar Japan.
De klip waarop we staan ligt 421 voet boven de zeespiegel en het gaat bijna recht naar beneden.
En aan de zee ligt een privestrandje en volgens onze weldoener, Nelson San Martin, is er ook een pad naar beneden. Het lijkt ons sterk maar we zullen het morgen proberen.
Nu genieten we nog van de avond. En hoewel we hier nog maar net staan en  er nog geen nacht geslapen hebben vinden we het nu al een daalders plekje.
Toen we de zevenentwintigste wakker werden en naar buiten keken wreven we onze ogen uit, het was inderdaad precies zo mooi als we bij het inslapen dachten.
De eerste gang was natuurlijk naar het strandje, mooi weer dus korte broek en sandalen. Zo ga je bij ons naar een strand. Maar niet hier op de berg, we moesten eerst honderd meter dalen en dat ging over een kort pad dat soms bijna loodrecht naar beneden ging. Na ongeveer de helft hebben we de moed op gegeven en zijn terug gegaan. Ook de "mirador" was in deze outfit praktisch niet te bereiken zo kwamen we uitgeput maar onverrichterzake bij de camper terug. De middag hebben we wat in de zon rond de camper geklungeld. Tegen de avond kwam Nelson nog een zak met aardappelen brengen en liet hij zien waar we water konden halen. Het is drinkwater volgens hem, maar in een witte emmer ziet het er toch wat groezelig uit. Later kwam hij nog eens om een grote tank vol water te halen, want in het dorp was de stroom weer eens uit gevallen en zonder stroom geen pomp en zonder pomp geen water.
Het was weer een mooie avond, maar het werd toch zo  koud dat we de zon vanuit de camper zagen onder gaan.
Van zo'n mooi plekje afscheid nemen is altijd moeilijk, dus besloten we nog een paar dagen te blijven. Na weken van reizen en trekken is het misschien wel goed om een beetje bij te komen en de camper  weer eens na te zien en alles in orde te maken. En er is hier nog genoeg te zien. In de volgende dagen hebben we hele omgeving hier verkend, of met de "stokken" (nordic walking voor de outsiders) of met de fiets.
Natuurlijk zijn we wel op het strandje geweest, dat konden we niet op ons laten zitten. En met goede schoenen en een stok was het wel te doen maar het bleef een klauterpartij en even gauw gaan zwemmen doe je dan niet. Ook al niet omdat het water hier ijskoud is, tenminste in onze beleving want hier en daar zie wel toch iemand in het water.
Aan het einde van het schiereiland zijn twee baaien. De ene met een dorpje met hele mooie huizen en bewaking. En een baai met normale huizen en vissersboten en alles wat daarbij hoort. 
Alle huizen hier zijn nieuw en staan op een paalfundament van minstens vijf meter hoog. Overal staan ook borden met tsunamie waarschuwing en vluchtwegen. Er  moet hier in 2010 een tsunamie geweest zíjn die het dorp en de stad Dichato aan de andere kant van de baai heeft verwoest. Maar toch keren de mensen terug en bouwen alles weer op. Dit is ons in Chaiten dat door de vulkaan verwoest is ook al op gevallen. Ondanks de enorme chaos, wordt de stad weer opgebouwd.
We hebben hier heerlijk rustige dagen doorgebracht, maar gisteravond toen Nelson ons kwam bezoeken hebben we toch besloten morgen de 6. weer weg te gaan. Anders zouden we misschien nog de indruk wekken dat we eigenlijk alleen maar een zomerhuisje nodig hebben.
Vanmiddag zijn we met Nelson nog even naar Herr Kunz gereden, de man die hier een prachtig hotel heeft. Volgens Nelson is het een Duitser en die zou wel even een Spaans mailtje voor  ons kunnen vertalen. Dat was een gedeeltelijke misrekening, het hotel was prachtig dat klopte, maar Duits dat sprak de man niet meer, het is een Duitser in de derde generatie, die spreken natuurlijk geen Duits meer. Maar worden hier nog steeds als Duitser aan geduid.
Dat geldt natuurlijk ook Hollanders en Zwitsers maar minder voor de Zuid Europeanen als Italianen en Spanjaarden. Die houden kennelijk de eigen cultuur niet zo in ere.
Wat beter is, ik weet het niet en eigenlijk weet ik ook niet hoe wij ons zelf gedragen. Maar daarover gaan we nu niet filosoferen, morgen gaan we weer op pad richting Santiago, zodat we op tijd zijn om maandag Alexander af te halen.
Later in de avond kwam Nelson nog even afscheid nemen, hij heeft ons nog de route naar Santiago beschreven en verteld wat we  onderweg beslist moeten gaan zien.
Het is als je op reis bent, toch altijd weer jammer dat je van heel aardige  mensen afscheid moet nemen en dan weet dat je ze nooit meer zult  ontmoeten. Nelson, muchas gracias por la hospitalidad!
Maar tranen in de ogen of niet, we moeten verder. Dus de volgende morgen opgeruimd en water getankt en daarna ging het weer richting noorden. Op aanraden van Nelson hebben we de kustweg gereden, het is weliswaar weer ripio maar dat namen we voor lief. Het zijn namelijk altijd de mooiste stukken natuur waar je dan door heen gaat.
We zijn doorgereden tot Cobquecura, het stadje aan de Pacific waar in 2010 het epicentrum van de aardbeving was, die een groot deel van de kust hier enorm verwoest heeft.
Cobquecura is ook nog lang niet hersteld van de schade, maar er is alweer een mooie boulevard met een prachtige parkeerplaats aan het strand. Als ik hier mooi en prachtig schrijf dan is dat niet  met onze maten te meten. Het  is hier alweer achterstallig onderhoud op het moment dat het opgeleverd wordt. De zon en de zee met de eeuwig waaiende westenwind doet er alles aan om de mensen hier aan het werk te houden. Maar zo gauw het geld op is, kan er geen onderhoud meer gepleegd worden. Dat valt ons in alle plaatsen in zuid Amerika weer op. 
Het overnachten aan de oceaan is natuurlijk prachtig en we doen het iedere keer weer als het mogelijk is. Maar als je dan s'nachts wakker wordt en het enorme lawaai hoort van de golven, ja dan heb je er weleens spijt van dat je zo dicht aan het water staat. En toch de volgende keer kunnen we het niet laten en proberen we weer een plek aan het strand te vinden. Ook staan er hier overal bordjes langs de kust die de Tsunamie vlucht routes aangeven en er staat bij of je je in een gevaarlijke of veilige zone bevindt. Maar niemand schijnt er zich aan te storen en iedereen bouwt zijn huis weer op daar waar het gestaan heeft voor de tsunami, eigenlijk onbegrijpelijk. Maar in Nederland kennen we ook het liedje van het mannetje dat zijn huisje op het ijs bouwde en hier is het niet veel anders.
Van Cobquercura zijn we naar Iloca gegaan. Vlak na ons vertrek zagen we een wegwijzer naar de " Iglesia de Piedra" een enorme rots aan de rand van de oceaan die van binnen hol is. Het vormt een een gewelf als een kathedraal met verschillende ingangen waar door ook de zee naar binnen kan stromen. Een imposant gezicht.
Langs de kust en door de cultuurbossen kwamen door een  navigatie foutje in Constitution terecht. Een niet eens zo'n grote stad, maar door een planningsfout in de zeventiger jaren is er een papierfabriek midden in de stad gebouwd. En wat eerst een fabriekje was is nu een enorme fabriek, met de daarbij behorende aan en afvoer van hout en producten. Het was een gevecht om er weer uit te komen. Voor we een overnachtingsplaats konden vinden hebben we door moeten rijden tot Iloca, maar daar staan we weer prima, midden in het dorp, en natuurlijk weer direct aan de oceaan.
Konden we s'avonds maar moeilijk een plek vinden, toen we de volgende morgen verder reden bleken er genoeg prima plekken te zijn. Maar dat weet je nooit en op een gegeven moment neem je wat je krijgen kunt. Bij een "haventje" zijn we gestopt omdat we er vissersboten zagen. Hier wordt gevist vanuit open boten van ongeveer tien meter met minstens honderd pk buitenboordmotoren. Een haven is er niet, alleen een smalle doorgang tussen de rotsen. Hier varen de vissers met volle kracht door heen, direct het strand op, daar wordt er een trekker of ossenspan aangehaakt en worden ze meteen het strand op gesleurd, voor de volgende golf komt. Dan vaart pas de volgende boot binnen. Zoals overal in de wereld is visser een zwaar beroep, er wordt s'nachts gevist, dan varen ze binnen, halen de vis uit de netten en dan moeten de netten weer gesorteerd en gevouwen worden, daarna is het werk pas klaar. Net voordat ze weer  naar zee gaan om te vissen.
De kustweg die we volgden bleek dood te lopen, dus moesten we terug en weer een ripio op, deze keer niet van grind, maar uit zand. Dat bleek behoorlijk inspannender dan een grindripio, maar we zijn er goed door gekomen. Gedeeltelijk met duizend toeren in de eerste versnelling met een gangetje van vijf kilometer per uur. Maar het lukte.
We zijn gister tot Pichilemu gekomen de stad in Chili waar de nationale kampioenschappen surfen worden georganiseerd. We hebben hier overnacht en zijn van morgen, als echte toeristen langs de boulevard geslenterd.
We moesten in de stad overnachten om goed internet te hebben om Wessel vandaag met zijn zesde verjaardag te kunnen feliciteren. Het skypen lukt alleen maar als de verbinding heel goed is en dat is lang niet altijd het geval. 
Maar straks gaan we verder richting Santiago om Alexander maandag van het vliegveld te kunnen halen.