Verder in Argetninie deel twaalf, 21.01 tot 25.01.2013

Verder in Argentinie, deel twaalf  21.01.2013 tot 25.01.2013

Maar al is de Estancia nog zo groen, het land roept en we  moeten verder. Bij het afscheid nemen de volgende morgen vertelde een Braziliaan dat de rest van de Ruta 40 bijna geheel geasfalteerd is. Yvonnemarijke leefde helemaal op. Na driehonderd kilometer ripio was ze echt een beetje doorgezeten. Om dat de kippen zo mooi rond de camper liepen dacht ze hier nog gauw even 24 verse eieren te kopen. Wat later bleken zeer oude eieren te zijn, kennelijk  hebben de mensen hier andere ideeën over vers dan bij ons. Daarbij hebben we er niet aan gedacht dat je naar Chili onder andere geen boter, kaas en eieren mee mag nemen.
Maar dat was dacht ze ook van later zorg. We wilden toch de lange route via Perito Moreno en Los Antiguos nemen dus zouden we nog tijd genoeg hebben om alle voorraden op te gebruiken. Echter de Braziliaan was zo enthousiast over een andere route volgens hem en vele anderen het mooiste dal van Chili, dat we besloten deze route ook te nemen. Hoewel het eigenlijk niet geschikt is voor onze camper. Maar  je wordt op den duur toch wat makkelijker.    Eerst moesten we naar Bajo Caracoles, om de tank weer vol te gooien en wat in te kopen. Volgens de reisgids was dat mogelijk want het dorp moest bestaan uit een supermarkt, een tankstation en een camping. Dus wij vol goede moed en met lege provisiekast erheen.
Daar aan gekomen stond er een bord op de dieselpomp dat er pas vanaf 1800 uur weer getankt zou worden. Het was pas een uur en zoveel Europeaan zijn we nog wel dat we dat niet goed konden begrijpen. Maar de Argentiniers die voor bij kwamen vonden het geen probleem, zetten de auto's in de schaduw en wachtten. Jammer genoeg is het bijna nooit mogelijk om onze auto in de schaduw te zetten dus bleven we voor de pomp staan.
Daarna gingen we opgewekt op weg naar de supermarkt, met een hele lijst wensen. Die bleek ook bij het pompstation te zijn en niet meer te bevatten dan het normale assortiment dat je bij een tankstation kunt kopen. Een paar biertjes en een blik ananassap was alles waar mee we weer naar buiten kwamen. De camping bleek ook geen succes dus we besloten te wachten en dan de RN 41 op te zoeken.
Om vier uur,  na de siësta kwam de pompbediende en gooide de tank vol. Waarom in eens om vier uur zullen we nooit te weten komen, maar we waren blij dat we konden rijden en de airconditioning konden aanzetten. 
Door overal aanwezige wegwerkzaamheden, met de daarbij behorende maar niet gebruikte omleidingsborden vonden we na lang zoeken de juiste weg. Bijna hadden we de moed op gegeven en waren naar Perito Moreno gereden.
Na de eerste kilometers waren we het er nog niet over eens of we deze weg door zouden rijden. Maar toen Yvonnemarijke opeens op oog hoogte het nest van een grote roofvogel zag met daar in een donzen jong zo groot als een kip, maar veel lelijker, besloten we door te gaan. De weg was weliswaar zeer slecht, maar weinig of geen verkeer. Het is ongeveer tweehonderd kilometer tot Cochrane in Chili. In Argentinie is het nog een weg van normale breedte maar in Chile wordt het één baan met uitwijkplaatsen voor tegenliggers. Maar die zijn er zelden. We we zijn nu aan de vierde dag op deze weg bezig en hebben bijvoorbeeld gister maar veertien auto's geteld in beide richtingen. Het is inderdaad een prachtige route met een onvergetelijk natuurschoon. Wat je natuurlijk ook prima kunt bekijken met een snelheid van nog geen twintig kilometer per uur. We hebben hier ook hele mooie plaatsjes gevonden om te overnachten, direct aan de rivier of met een prachtig uitzicht op het meer. En overal zie je grote kuddes Guanakos een soort lama die niet als huisdier is gedomesticeerd.
Op het ogenblik dat ik dit schrijf komt er een vos voorbij en begint hier vlak voor de camper een beetje rond te struinen en wat te eten, geen twintig meter van ons weg. Het is hier zo mooi dat we vandaag niet verder dan vijftien kilometer van het vorige plaatsje zijn gestopt. Het gevaar is altijd groot dat je te snel door de mooiste gebieden rijdt.
Vanmorgen hadden we op de smalle weg een treffen van drie campers, eerst de familie Freund und Reiter aus Wien die met een een Toyote Hj met vouwdak de wereld aan het verkennen is en later nog een paar Chilenen met een Dodge Ram met pickup kabine. En daar sta je dan meer dan een uur te praten, er kan niemand door, maar dat geeft niet, er komt tenslotte niemand die er door wil. En als dan na een uurtje de eerste Chileen komt, dan heeft die ook geen haast en wacht geduldig tot de doorgang vrij is, zwaait en rijdt verder. Maar dan ook met een rotgang, want de Chilenen huldigen de theorie dat als je maar hard genoeg rijdt je alleen de boven kanten van de kuilen treft. Met onze Casa Rodante hoef ik dat niet te proberen. Dan staat alles te klapperen. Maar tot nog toe komen we overal goed doorheen en hebben we genoeg ruimte om te leven. Wat met drie personen in een SUV maar de vraag is. Maar zulke onverwachte gesprekken met medereizigers zijn het zout in de pap en leveren de beste tips op van dingen die je beslist moet gaan zien. En je hoort ook waar de reisgidsen schromelijk hebben overdreven vanwege de commercie.