Skandinavie Rusland deel 3

Van Mikolajki naar Riga.

Twee dagen op de zelfde plaats is voor ons lang, de ene dag hebben we links van het meer gelopen en de andere dag rechts en meer kanten zijn er niet, dus....
En toen we s' middags dan ook nieuwe buren kregen was dat voor ons het sein om weer verder te gaan.
Niet dat we iets tegen de nieuwe buren hadden, maar toen we een hele avond sterke soldaten verhalen gehoord hadden vonden we dat we voorlopig vooruit konden.
De volgende dag via de binnenwegen naar Grizyko gereden, een mooie weg, maar behalve dat hij smal was, het niet spectaculair.  
In Grizyko wist ik van de app dat er een camperplaats bij de jachthaven was en ook dat de brug erheen niet voor ons geschikt zou zijn. Een beetje sjoemelen met het gewicht is geen probleem, maar als er staat 2,5 ton en er is een omweg dan doen we dat ook. We konden het tenslotte met behulp van de TomTom oplossen. Hoe hebben we dat vroeger toch allemaal zonder Navi gedaan?
De plaats was inderdaad prima in orde. We hebben zelfs tegen onze gewoonte in gebruik gemaakt van de douches. Niet dat we ons nooit wassen, maar toch bij voorkeur in de camper onder de eigen douche. Maar hier was het zo schoon en er was zo veel warm water dat we het niet konden laten. 
Het stadje stelde niet veel voor net als het vorige, maar de jachthaven en alles wat erbij hoorde wandelpromenade etc was prima in orde, we gingen dus met een goed gevoel slapen.
Maar na een uur begon de ellende, eerst een knal of er een bom ontplofte, we zaten rechtop in bed, en toen jawel de disco. Boem, boem, boem enzovoort. Dan houdt het even op, de muziek moet uitrusten, jij slaapt in en daar beginnen ze weer.  En als de muziek dan eindelijk ophoudt komen de groepen dronken discogangers voorbij op zoek naar ander vertier.  
Dit hebben we maar een keer  erger meegemaakt en dat was in 2004 in Gibraltar!
De positieve beoordeling van de camperplaats heb ik de volgende dag in de app bijgesteld van een acht naar een magere vijf.
Begrijpelijkerwijze zijn we de volgende morgen snel weer verder gegaan, verder naar het oosten. Het probleem van de disco kom je overal tegen en natuurlijk voornamelijk op zaterdagavond. 
We reden naar Suwalki, het laatste Poolse stadje voor de Litouwse grens. Jammer genoeg is het weer vannacht veranderd en het regende de hele dag. In Suwalki stonden we op de Eurocamping, een nieuwe camperplaats bij het stadion. Prima in orde, maar beslist drie kwartier lopen van de stad en dat doe je in  de regen natuurlijk niet zo gauw. Op de een of andere manier is het kwartje bij de meeste stadsbestuurders nog niet gevallen, ze maken een prachtige camperplaats in de hoop toeristen te trekken, die komen dan ook graag, maar voor ze de mogelijkheid hebben geld  in de stad uit te geven hebben ze blaren op de voeten en zitten ze weer in de camper zonder de portemonnee te hebben kunnen trekken. Zo moet het niet, camperplaatsen moet direct daar zijn waar het leven zich afspeelt, zodat je er als camperaar aan deel kunt nemen. Pas dan zijn camperplaatsen lonende investeringen voor goed willende stadsbestuurders.
Zo dat, moest ik even kwijt!
Want als je in de regen op zo' n prachtige camperplaats met alle faciliteiten  staat en je zit in de camper en tot over maat van ramp doet, het Wifi het ook nog niet, dan kun je toch niet de hele dag onder de douche gaan staan?
Nee, dan was het de volgende dag voor ons veel beter.
Want toen zijn we naar Litouwen gegaan. Eerst in Senji, kort voor de grens nog de laatste Zloty's verbrast, wat moet je er mee, volgende keer hebben ze hier misschien ook wel de Euro, al doen ze nu nog of dat, nooit zal gebeuren.
In Litouwen staan tenslotte alle prijzen al in Euro's en in Litas aangegeven.
We zijn door gereden naar Vilnius. Omdat we de oude stad wilden bezoeken hebben we er lang over gedubd waar we zouden gaan over nachten. In Rudiskes en dan met de trein, op de Citycamping en dan  met de fiets, of op de parking naast het Bastion,
Dat laatste bleek voor ons een schot in de roos, een video bewaakt parkeerterrein, tussen het Bastion en de heuvel met de drie kruisen. Midden in de oude stad.
Zodoende konden we s'avonds nog een rondgang door de stad maken, later  in de camper slapen, en de volgende morgen weer de stad in zonder ons om fiets of trein zorgen te hoeven maken.
Dat een parkeerterrein niet gezellig is en dat er geen stoeltjes buiten gezet mogen worden maakt ons niet uit, we hebben Vilnius optimaal kunnen bekijken.
Toen we van mening waren dat we alles hadden gezien, zijn we weer verder gegaan. Het was eerst even vechten om de stad uit te komen, maar na een half uurtje zaten we toch op de A14 naar het noorden.
Het eerste doel was het geografische middelpunt van Europa, niet van de EEG, dat volgens velen in Brussel of misschien wel in Strassbourg ligt. Maar dat is niet zo het ligt hier in Litouwen, zeventien  kilométer ten noorden van Vilnius.
Na even in het centrum van Europa te zijn geweest, zijn we terug gereden naar het Europos Parkas, een beelden tuin van ca. 55ha. Waar we laat in de middag aankwamen.
Te laat om er nog naar binnen te gaan. We staan er nu in het bos voor de poort en gaan morgen het park bekijken.
Want eerst een stad, dan een geografisch middelpunt van een werelddeel en dan nog een enorm beeldenpark bekijken, dat wordt teveel op een dag.
We hebben de rest van de dag nog uiterst belangrijke dingen gedaan, zoals de hond trimmen en lekker in de zon zitten met een glaasje wijn. Alles in een prachtig bos met net zoveel open ruimte dat de zon nog lekker op de camper scheen. En dat is ook wel nodig, want het weer wordt steeds afwisselender en vooral onstuimiger. Hadden we in het begin van de reis nog wel mooie droge dagen nu gaat het om mooie droge uren. En dan komt er weer een stortbui, waar de honden geen brood van lusten.
De volgende morgen gingen we op tijd het park bekijken, de kaartjes hadden we de vorige dag al gekocht om op de parkeerplaats te kunnen overnachten. Het was een schot in de roos, het begon meteen te regenen. Maar achter de wolken schijnt hier de zon en na de eerste veertig kunstwerken waren we weer droog.
Wat moet je als leek van zo'n park zeggen, is het mooi? Nee!  Is het lelijk? Dat ook niet. Je moet het maar gewoon op je laten inwerken om je dan achteraf de vraag te stellen, was ik blij dat ik er geweest ben of niet. En dat moet ik met in dit geval toch met ja beantwoorden, ik ben geen kunstkenner maar vond het een hele ervaring om het te zien. Een verzameling van ca. 100 kunstwerken op een bos terrein van 55 hectare, gemaakt door kunstenaars uit de hele wereld. Dus ik er  blij van geworden en daar ging het om.
We hebben de hele morgen in het park doorgebracht.
Dat is iets wat je,  als je met een camper op reis bent kunt doen. Je kunt je plannen ieder moment aan de omstandigheden aanpassen.
Toen eindelijk onze behoefte aan kunst verzadigd was zijn we weer op pad gegaan. Ik had een camping met de naam " appleisland" gevonden en was in de overtuiging dat daar dus wel heel goed Wifi zou zijn. Dat was een enorme misrekening, het was inderdaad een prachtige camping in de buurt van Moltai. Maar het bleek een eiland vol appelbomen. De nuchtere Noord-Hollandse eigenaar had dus de juiste naam gekozen en zich daar verder niets bij gedacht. Misschien had hij de naam ook al voor de Apple Hype bedacht.
Later hoorden we pas de geschiedenis van deze camping, die een werkelijke positieve uitzondering onder de campings is. De camping werd een jaar of tien geleden begonnen door Piet de Vries uit Callantsoog en die heeft hier aan zijn levenswerk gebouwd. Jammer genoeg is Piet vorig jaar op 64 jarige leeftijd plotseling overleden en de erfgenamen zijn het kennelijk niet met elkaar eens wat er met de camping moet gebeuren. Alle mensen die hier werken proberen de camping zo goed mogelijk draaiende te houden, maar de angst voor de toekomst en de negatieve houding van de huisbank maakt het voor hen niet makkelijk.
Dus als er onder de lezers nog een investeerder is die aan kan pakken en iets heel anders wil proberen, hier is je kans!
We vinden het een prachtig project maar voor ons is het vijftien jaar te laat.
Met bloedend hart zijn we de volgende dag weer verder gegaan. Na een paar kilometer moesten we vaststellen, dat alle zijwegen van de hoofdwegen hier gewone zand- en grindpaden zijn.
Het eerst grindpad dat ons  naar de volgende hoofdweg moest brengen eindigde in een pad  met gras in het midden dus daar moesten we omkeren. Het volgende was niet veel beter, maar toch breed genoeg voor de camper en inderdaad na een kilometer of tien bereikten we de volgende hoofdweg, Yvonnemarijke  was opgelucht en ik von het toch een beetje jammer. Het blijft tenslotte spannend om niet te weten of iets lukt, of niet.
Daarna was het appeltje eitje tot aan "de heuvel van de kruisen" iets boven Siauliai.
Want honderdnegentig kilometer binnen de vier uur is voor hier en voor ons toch een behoorlijk gemiddelde. De hoofdwegen zijn niet slecht en de autowegen zijn zelfs goed te noemen en er is buiten de steden heel weinig verkeer.
Bij de "Heuvel der Kruisen" is een parkeerterrein waar je kunt over nachten. En dat hebben we dan  ook gedaan, het is hier in Litouwen heerlijk rustig na 22.00 uur.
s'Avonds zijn we in de regen naar de kruisen gelopen en waren behoorlijk onder de indruk maar   de stemming werd door de vele toeristen toch een beetje bedorven.
De volgende morgen, na een rustige nacht, hebben we dezelfde wandeling nog een keer gemaakt, maar nu zonder toeristen en dan is het echt om heel erg van onder de indruk te raken.
Hier zijn op een heuvel bijna 200.000 kruisen in alle soorten en maten verzameld. In het begin werden deze kruisen neergelegd door mensen die het in de tijd van de Sovjets niet met het heersende regime eens  waren. 
De Sovjets hebben tot tweemaal toe alle kruisen verwijderd en geprobeerd de heuvel te slechten, maar tevergeefs, steeds werden er weer nieuwe kruisen geplaatst.
Nadat de toeristenstroom weer op gang was gekomen, zijn ook wij weer op pad gegaan. Het doel is Paleis Rundale in Rundale, Lettland. Niet ver, maar bij dit weer is het ver genoeg, het regent weer  pijpenstelen.
Rundale is een van de mooiste paleizen in het Baltisch gebied, de bouw begon in 1736 in opdracht van Ernst Johann Biron een minnaar van de toenmalige Tsarina. Het is een rococo paleis maar raakte in de twintigste eeuw volledig in verval. De verschillende heersers van Lettland hadden niet veel op met paleizen en oude gebouwen, allemaal zijn ze helemaal verwaarloosd tot ruïnes en de meeste werden daarna afgebroken. Dit paleis heeft alles overleefd en werd vanaf 1972  gerestaureerd. De restauratie is nog lang niet afgesloten, het gaat hier tenslotte om 148 kamers en zalen en een enorme tuin.
Vandaag hebben we de gerestaureerde 38 zalen kunnen bekijken en ook de de prachtige tuin, in de regen, maar het was toch heel erg  de moeite waard.
Op de bijbehorende parkeerplaats hebben we overnacht en goed geslapen. Ondanks het kletteren van de regen op het dak.
De volgende morgen was het weer niet veel beter en we besloten door te rijden naar Riga. Daar kwamen we in de middag aan op de "Kemping Riverside" zoals de naam al zegt direct aan de rivier de Daugava. De "Kemping" ligt eigenlijk in het centrum, maar jammer genoeg aan de verkeerde kant van de rivier zodat je toch een hele wandeling moet maken om er te komen.
Maar toen het halverwege de middag weer droog werd hebben we dat toch gedaan. En het was de moeite waard. Jammer genoeg lagen er twee grote cruiseschepen die hun passagiers net gelost hadden. Dan zijn er ongeveer drieduizend toeristen meer in het toch maar kleine centrum van Riga. Het was  dus af en toe even dringen, maar toch de moeite waard. Na een paar uur slenteren zijn we weer terug gelopen langs de rivier een prachtige wandeling langs de deels gerestaureerde houten huizen. Maar bijna elf kilometer op een  namiddag is toch een heel eind.
Onze beloning was een prachtige avond met uitzicht op de rivier en de stad Riga.
Zo gingen we welgemoed slapen in de overtuiging dat het de volgende morgen ook zo mooi zou zijn.
Pech gehad, weer regen en nu als grijs gordijn. Verder rijden is geen optie. Het is tenslotte niet ver meer naar Tallin en hier hebben we de gelegenheid onze reislogger bij te werken. Dat doe ik dus nu op zondagmorgen 17 mei de vieren veertigste verjaardag van koningin Maxima zoals de oranjeklant Yvonnemarijke net vertelde.