Skandinavie, Rusland deel 6

4 juni 2015 - Petrozavodsk, Rusland

Van St Petersburg naar Petrosawodsk.

Na drie dagen St Petersburg, dagen vol gepropt met cultuur, is het nu tijd weer verder te gaan. Dus na het terugkomen uit de stad werd er meteen een briefing gehouden en het doel voor de volgende dag, zaterdag 30mei, werd besproken. Het wordt een tamelijk lange rit maar het moeilijkste is om heel uit St Petersburg te komen. Een van de markante punten is weer de Ikea, die nu weer rechts gehouden moet worden. Er blijken in deze mega stad meer dan twee Ikea's te zijn en dat is voor ons dorpelingen natuurlijk heel bijzonder.
De autoweg naar het noorden is prima en was niet al te druk, maar ging al gauw over in een normale tweebaans weg. Het verkeer hier is niet veel anders dan bij ons ook, alleen zijn er veel bebouwde kommen met max 40 kmh. En dat moet precies worden nagevolgd. Er zijn vier doodzonden hier in het verkeer, die in ieder geval bij buitenlanders zwaar worden gestraft. En dat zijn inhalen waar het niet mag, het overschrijden van een ononderbroken witte streep, het overschrijden van de maximum snelheid en het rijden zonder dimlicht ook overdag. Dus we passen goed op.
Alleen in de buurt van de Karelische grens hebben we een stuk onverharde weg moeten rijden en dat herhaalde zich nog een paar keer. Hier zijn de wegen hier veel bochtiger en met korte steile hellingen dan wij gewend zijn en Russen halen ook in als er een helling komt. Zij hebben niet veel met witte strepen en kunnen dan op eens op jouw weghelft op duiken. Maar de wegen zijn breed genoeg, alles is  groot in Rusland.
Zo kwamen we tenslotte zonder problemen op een goede camperplaats in Sortawala aan.
Een stad  ongeveer 280 km naar het noord oosten direct aan de noordkant van het  Ladogameer.
Het Ladoga meer is een van de grootste meren van Rusland met een oppervlakte van 18.000 vierkante kilometer. Ik meen te weten uit oude aardrijkskunde lessen dat het ongeveer half zo groot is als Nederland. In dit meer ligt het eiland Whalam, een eiland dat toebehoort aan een monniken orde. De orde van Whalam, logisch. Tot dit klooster behoren 220 monniken waarvan er 120 op het eiland wonen. De rest  is zendeling in het overige van Rusland.
De orde werd door twee Griekse predikers in de elfde eeuw gesticht en door de Tsaren van Rusland onderhouden. Jammer genoeg werd dit gebied regelmatig door Zweden bezet en dan werd de orde weer geheel geplunderd en gedecimeerd.
Uit alle verhalen hier wordt wel duidelijk dat Rusland en Zweden het vaak aan de stok hadden. Het beeld van een  vreedzaam volk dat wij over het algemeen van de Zweden hebben strookt geheel niet met het beeld dat de Russen voor ogen hebben.
Het bezoek aan Whalam was voor zondag gepland. Maar het is niet eenvoudig in een bootje stappen en varen maar. Nee eerst moeten er taxi's geregeld worden in een stad waar kennelijk zondags niet wordt gewerkt. Gelukkige waren er nog vier te vinden, die moesten dus twee keer rijden. Daarna kaartjes kopen en een half uur voor de afvaart aan boord en wachten of de boot vol werd. Gelukkig lukte dat, anders was het niet zeker geweest dat hij zou varen. Maar het lukte en precies elf uur voeren we. Het blijft spannend varen met een draagvleugelboot, waar er hier tientallen van varen. Als je de boten een beetje nauwkeuriger bekijkt zie hoe oud ze zijn, en hoe bedenkelijk hun toestand is. Gelukkig zit er een dikke laag verf op die de klinknagels op  hun plaats houdt. Dat stelt weer een beetje gerust. En het verschil met oude vliegtuigen is dat ze niet naar beneden kunnen vallen.
Na een uurtje varen waren we op het eiland waar weer een gids klaar stond om ons rond te leiden. De rondleiding was interessant maar drie uur lang naar een gids luisteren die Wetenswaardigheden over een klooster spuit, dat is een zelfs voor ons een beetje te veel.
De avond hebben we aan de oever van het meer door gebracht, het weer is nog steeds prima en de zon gaat bijna niet meer onder.
Maandag was weer een dag waar een volgende etappe gereden moest worden, weer ongeveer 240 km. Eerst naar een stilgelegde marmergroeve die als toeristenattractie wordt uitgebouwd. Natuurlijk interessant,  maar om daar twee uur in rond te dwalen ook dat is iets te veel gevraagd.
Ik denk dat Russische rondleidingen het zelfde probleem hebben als de Russische boeken en films die ik gelezen of gezien heb. De mensen die zich Dr. Zivago nog herinneren die weten wat ik bedoel.
Na de mijn nog even een watervalletje bekeken en verder naar Kynerma, 240 km met onze auto op deze wegen is tenslotte niet niks.
Maar we waren op tijd in Kynerma voor jawel weer een rondleiding. Die, jawel weer te lang duurde.
Kynerma is een van de laatste oorspronkelijke Karelische dorpen. Maar eigenlijk is het meer een museum dorp met maar vijf inwoners. En een paar houten huisjes. En iemand die mét veel verve de mensen rondleidt, maar in het Russisch, wat dan weer simultaan vertaald moest worden, dat duurt natuurlijk. Yvonnemarijke kon het niet zo lang uit houden en verdrukte zich met Hillary. Maar toen ze even later Hillary bekeek begreep, ze  meteen dat de Karelische Oppergod haar dat niet in dank had afgenomen. Hillary haar buik zat vol met rode vlekken, wat kan dat zijn ? Een besmettelijke vreselijke ziekte of alleen een paar mugjes die zich in het gras verstopt hadden. We hopen op het laatste.
Na de rondleiding werd er een eenvoudig Karelisch eten geserveerd  en konden we  even bij komen van de rit en andere vermoeienissen.
Van avond is het de eerste avond waarin de muggen zich bemerkbaar maken. Maar volgens de Russische reisleiders zijn het er nog maar een paar, het wordt nog erger!
Ondanks de zwermen muggen buiten,  hebben we goed geslapen in Kynerma, er is de hele nacht geen auto langs gekomen.
Van morgen om negen uur was er een extra briefing, want Oleg had de vorige avond een telefoontje gehad waarin hem eenvoudigweg werd medegedeeld dat de plaats waar we vandaag heen zouden gaan niet meer ter beschikking stond vanwege een plaatselijk feest ter ere van het zoveel jarig bestaan van de republiek Karelië.
Goede raad is dan natuurlijk duur want waar laat je zo snel zestien campers in een land zonder camper infrastructuur.
Hij is meteen naar Petrosawodsk gereden om te redden wat er te redden viel of een andere plaats te vinden. Dat laatste is hem kennelijk gelukt want we kregen andere coordinaten op.
Dat is deze reis heel goed georganiseerd, van ieder belangrijk punt zijn de coordinaten bekend en deze worden op tijd bekend gemaakt. Met het ter beschikking gestelde Garmin zijn alle doelen dan goed te bereiken. De TomTom laat het hier jammer genoeg afweten, want een apparaat ter grootte van een Ipad is toch iets beter te zien.
Zo gingen we van morgen allemaal vol goede moed weer op pad voor een kleinere etappe,140 km. Het lijkt niet veel maar met diesel tanken, water zoeken en tanken en het kwijt raken van het vuile water ben je toch gauw een paar uur bezig.
Diesel vonden na een uurtje aan een pomp waar je voor het tanken moest zeggen hoeveel liter je wilde tanken, dat  afrekenen en dan tanken. Vol maken en dan betalen was er niet bij. Maar we hebben weer genoeg voor een paar honderd kilometer.
Water vonden we langs de kant van de weg in een bron, hier komen de Russische vrachtrijders en boeren langs om drinkwater te halen, dat moet voor ons toch ook goed genoeg zijn om te wassen en te koken. En het vuile water raak je hier gewoon langs de kant van de weg kwijt, deze manier kenden we nog uit Zuid Amerika. 
Zo kwamen we dan eindelijk tegen twaalven bij de Supermarkt in Petrosawodsk aan waar Oleg op  ons wachtte.
Hij bleek een terrein bij een jachthaven te hebben gecharterd waar we konden staan, bijna midden in de stad en toch aan het water.
Na dat we hadden in gekocht voor de komende dagen, zo vaak lukt dat niet, heeft hij de stoet naar jachthaven gebracht.
Een prima terrein waar iedereen een goede plaats heeft gevonden.
Vanavond is de avond waarop de eerst originele grillavond is georganiseerd, geen BBQ met hier en daar een stukje vlees of een worstje! Nee, voor vijfentwintig personen twintig kilo vlees en wodka zat. Het vlees wordt hier allemaal als schaslik gegrilld, dus op pennen en wel van een halve meter lang. Zoals ik al schreef alles in Rusland is groot.
Het was gelukkig een prachtige avond en de stemming zat er al snel in. Iedere camper had meegewerkt aan het feest door een gerecht in de vorm van bv een salade te maken. Hier bij Yvonnemarijke haar aardappelpuree van een bekend merk en brood in overvloed. Zo kon er niets mis gaan. Iedereen had zijn eigen lijfdrank meegebracht en Oleg vulde dit aan met wodka.
De eerste avond in Vyborg had hij al bekend gemaakt dat wodka tot de Russische cultuur behoort en dat het bij iedere gelegenheid in grote hoeveelheden wordt genuttigd als geneesmiddel of gewoon om gezond te blijven of om je manneskracht te behouden of misschien ook alleen om het leven hier wat te veraangenamen. 
In ieder geval was de avond een groot succes en iedereen heeft er aan deelgenomen. Het was tot half elf nog heerlijk weer buiten en licht is het dan zo wie zo nog.
De volgende morgen was er weer program en iedereen stond om half elf klaar voor de volgende rondleiding. Behalve Detlef, die had midden in de nacht een blaasontsteking gekregen en kon niet mee. Pas dan leer  je de waarde van een reisleider als Oleg goed inschatten. Hij heeft er midden in de nacht voor gezorgd dat Detlef naar een ziekenhuis kwam en de juiste medicatie kreeg. Zulke hulp is onbetaalbaar, wij hebben dat nog goed in herinnering uit Uruquay waar Heinz van Paradiso Suisse onze reddende engel was.
Voor de ochtend stond er een rondleiding door op het programma. We hadden een  hele enthousiaste rondleidster die van alles en nog wat vertelde, over Petrosawodsk, Karelië en de Kareliers, maar het blijft een feit dat de omgeving en het klimaat een toch wat trieste indruk op  ons maakten. Hier ligt er tot begin Mei sneeuw en is het donker, daarna is de sneeuw kort verdwenen maar van begin Oktober ligt er weer sneeuw en wordt het weer donker. En als men het hier over sneeuw heeft dan niet over een  beetje, maar over ongeveer een meter tot een meter vijftig hoog. Dan is de lol van het sneeuwman maken gauw voorbij.
Om de lange winter wat te compenseren gaan de mensen hier veel naar het theater en als het weer licht wordt, dan wordt iedere gelegenheid aangegrepen om buiten een feestje te bouwen of de tien kilometer lange boulevard te lopen.
Na de rondleiding was een bezoek aan het eiland Kizhi gepland, dit ligt in het Onegameer, een goed uur varen met de draagvleugelboot.
Kizhi is bekend door zijn houten kerk, met drieëndertig houten koepels. Oorspronkelijk is voor de bouw van de kerk geen enkele spijker gebruikt, alles is van hout.
Ook hier hadden we weer een voortreffelijk Duits sprekend gids die ons het eiland uit gebreid heeft laten zien.
Eigenlijk is het een groot open lucht museum met alles wat daarbij hoort. Diverse huizen en werkplaatsen die voor het publiek waren open gesteld. Maar het belangrijkst was toch de kerk. Of eigenlijk de drie gebouwen die de " Pogosz" uitmaken. De zomer kerk, de grootste met de vele koepels, de winterkerk die beter te verwarmen was en de vrij staande klokkestoel die voor beide kerken te gebruiken was. Het geheel staat ,natuurlijk, op de wereld erfgoedlijst en wordt onder toezicht van de Unesco gerestaureerd, en hier bij worden wel spijkers, chemie en andere moderne materialen gebruikt, jammer maar we zijn het echte vakwerk  kennelijk verleerd.
Nadat we de kerk en verschillende gebouwen hadden bekeken was er special voor onze groep nog een folkloristische muziek uitvoering met zang en dans. De zang is voor onze, mijn, oren niet bepaald melodieus te noemen. Maar misschien past het wel bij het rauwe klimaat hier. Bij de dans moesten we ook zelf nog ons beste beentje voor zetten en ik kan nu uit eigen ervaring beweren, dat het  makkelijker lijkt dan het is.  Door de prima rondleiding en de interessante dingen die we gezien en meegemaakt hadden was het ineens tijd om weer naar de boot te gaan. Leek het bij aankomst om half twee een lange tijd tot half zes, aan het einde van de middag moesten we nog maken dat we op tijd kwamen voor de laatste boot.
Laatste draagvleugelboot is eenvoudig gezegd, je kunt hier geen andere boot nemen dan je wordt toegedeeld en de bemanning trekt een gezicht of je daar nog blij om moet zijn. Ik schreef het al het is hier niet even bootje nemen en heen varen. Zo gaat het niet.
Trouwens als we het over draagvleugelboten hebben, dan hebben we het over boten van minstens vijftig jaar oud. En toen op het eiland trots over het zuivere klimaat hier met binnen een straal van zestig kilometer geen industrie werden gesproken, moest ik toch even grijnzen en aan de tientallen draagvleugelboten denken die hier dagelijks aan komen. Want een kenmerk van een oude draagvleugelboot als je hem ziet varen is niet alleen dat het hard gaat, nee er komen ook twee dikke stralen rook en gas uit de uit laat pijpen boven op de boot. De ontwikkeling van vijftig jaar is hier in dat opzicht stil blijven staan, jammer van de verder nog zo zuivere lucht.
Net voor we weg voeren nam het eiland nog even afscheid van ons met een dikke regen bui, zo zaten we allemaal lekker te dampen en kou te leiden in de boot. Natuurlijk zonder verwarming, voor de  mensen hier is het al warm, als wij een dikke jas aanhebben lopen ze hier al in een hemd met korte mouwen. Gelukkig niet allemaal.
De terug weg ging trouwens niet zo van een leien dakje als de heenreis, de wind was aardig aangewakkerd en dan loopt er op een meer van tienduizend vierkante kilometer een aardige golf. En een draagvleugel boot maakt dan rake klappen, maar we hebben de overkant goed bereikt.
Na alle enerverende ervaringen van de laatste dagen is het goed dat we vandaag donderdag de 4. Juni een vrije dag hebben en weer een beetje op adem kunnen komen. Geen programma, wil nog niet zeggen niets doen, maar in ieder geval even tijd om de camper op te ruimen te wassen en wat in de stad te neuzen, als we maar voor zes uur weer terug zijn! Dan is er briefing voor de etappe van morgen.

Foto’s

5 Reacties

  1. Lisette:
    4 juni 2015
    Hoe diep zijn de wateren papa? Het zijn weliswaar geen vliegtuigen die boten, maar echt grond onder de voeten is het ook niet ;-)
    Bij gidsen is het altijd zo, ze moeten net te veel vertellen, als ze te weinig vertellen, dan is het ook niet goed, dan beter mensen die dankbaar zijn, dat je stopt met praten... Haha.
  2. Henk en Hanneke:
    4 juni 2015
    Kizhi eiland ook voor ons bekend, heerlijk om nu weer met jullie mee te reizen via het verslag!
  3. Mariska:
    6 juni 2015
    Ik heb eindelijk de rust genomen het laatste verhaal ook goed te lezen. Ben onder de indruk!
  4. Jan Pleyte:
    7 juni 2015
    Hallo Cees en Yvonne,

    Deze keer 2 mooie reisverslagen van jullie gelezen.
    Wij waren niet eerder in de gelegenheid om te reageren omdat wij met een van onze Mercedes Oldtimers een reis hebben gemaakt naar de Elzas en de Vogezen.
    Gisteren 6 juni weer thuis gekomen.
    Ik zag op een foto genomen in de bus van St.Peterburg een heel jonge Jannie (treffend)
    Misschien een tip voor als je thuis bent, ik heb een Tom-Tom app op mijn i-pad gekocht en deze gebruik ik dan voor de navigatie als ik onderweg ben met een oldtimer.
    Een mooi groot scherm en dus overzichtelijk.
    Een hele mooie reis verder en blijf schrijven.
    Vriendelijke groet,
    Jan en Diny
  5. Wolfi und Uschi:
    24 juli 2015