Skandinavie, Rusland deel 9

Van Hammerfest naar de Poolcirkel. Foutje, heb ik alle volgers en lezers in het vorige verhaal gevraagd om de 26. Juli een kaartje te sturen aan mijn schoonmoeder voor haar vijfennegentigste verjaardag en dan vergeet ik het adres te vermelden. Dus hierbíj als nog het adres: Mevrouw Jannie Schipper, Wettringerlaan 2 in 7751 GV Dalen , Nederland . En als je dan nog even als referentie onze website erbij schrijft dan is het helemaal volmaakt. [email protected] Iedereen van harte bedankt voor de genomen moeite. Hebben we het wetenschappelijke gedeelte van Hammerfest achter de rug en willen we net de stad uit scheuren, zien we uit onze ooghoeken het belangrijkste dat Hammerfest te bieden heeft, de ijsberen club. We hebben nog even in de stad geparkeerd, om deze belangrijke monumenten nog te fotograferen. De bedoeling van de ijsberen club is ons niet helemaal duidelijk geworden, ik denk dat het iets is om toeristen te lokken. Waarom zouden ze ook anders naar Hammerfest komen. Van Hammerfest weer de lange weg naar Kaidl genomen, en daar weer de E6 op naar het zuiden. De E6 of te wel de Noordkaap route zal ons blijven vergezellen tot we besluiten naar Zweden af te buigen. Er wordt hier ovéral aan de weg gewerkt en er zijn kilometers lange wegwerkzaamheden die niet bevorderlijk zijn voor het tempo. En nu we besloten hebben eind juli weer thuis te zijn moeten de etappes iets langer gemaakt worden. Iets voorbij Alta een goede plaats gevonden direct aan de fjord, een beetje van de weg af. In het begin stonden we er alleen maar later kwamen er steeds meer campers bij. Het is onvoorstelbaar hoeveel campers er hier onderweg zijn. Er is natuurlijk ook maar een weg naar het noorden en de Noordkaap trekt geweldig. De volgende dag bleek er onderweg bij een parkeerterrein met souvenirwinkeltjes, de mogelijkheid te zijn om water te tanken. Weliswaar maar een dun straaltje maar na een half uurtje was de tank toch weer vol. Het is altijd een goed gevoel als de watertank vol en de vuilwatertank leeg is. Zo kwamen we met een volle tank op de camperplaats bij Storselet, een mooie plaats midden in een natuurgebied waar een kolonie zwarte sterns aan het broeden was. We staan hier op een veenplaat vijftig meter boven het strand, je voelt je hier een beetje als in Cornwall. Overal in de wereld is een plaats die er eender uitziet of er in ieder geval sterk op lijkt. Zo rijden we hier kilometers door streken die kompleet verwisselbaar zijn met landschappen in Chili of Argentinie. Alleen hier is alles netjes en opgeruimd en daar is het nog een bende. Maar dat is kennelijk een kwestie van welvaart. Met de welvaart komt het besef voor het milieu. In Olderdalen, waar de veerboot naar Tromsø vertrekt hebben we overlegd hoe de rest van de reis er uit moet gaan zien. We hebben besloten Tromsø en de Lofoten voor de volgende keer te bewaren, het zijn nog bijna 3000 km naar huis en op die rit zien we nog genoeg. Maar we vonden wel dat we de Kafjord niet mochten we missen. Hier is een canyon die iedere Noorwegen bezoeker bezocht moet hebben vinden wij achteraf. Er is een parkeer terrein ongeveer tien kilometer van de hoofdweg, daar zijn we heen gereden. Er stonden nog twee campers en een Estlandse touringcar. En de volgende morgen stonden we er alleen, dus niet iedereen in de honderden campers is van mening dat je hier geweest moet zijn. Van het parkeer terrein uit is een wandeling uitgezet naar de canyon. Eerst door een oude erts mijn, met de verschillende verklaringen en dan verder naar de canyon. Het leek in het begin een wandeling maar later werd het een klauterpartij. Maar het was de moeite waard, in de canyon is een waterval van 140 meter hoog, vrije val, de hoogste van Noorwegen. En daar voor is over de canyon een hangbrug gemaakt van waar af je kunt Bungee jumpen. Gelukkig was de bungee jump ploeg niet aanwezig, anders had ik er misschien ook nog aan moeten geloven, geluk gehad. Vanaf de brug konden we over de weg weer terug naar de auto lopen, wel iets om, maar door de bergen, nee daar hadden we geen zin meer in. Terug bij de auto waren alle andere bezoekers al weg, alleen twee Finse meisjes probeerden nog een tentje op te bouwen. Verder niets, geen camperaar of andere toeristen. We hebben er dus heel goed en daar door ook lang geslapen. De volgende dag waren we nog zo onder de indruk van onze canyon, dat we besloten ook twintig kilometer verder naar het Manndal te gaan. Weer twintig kilometer van de hoofdweg, over een zo mogelijk nog smaller weggetje waar op verschillende stukken de camper maar net paste. En terug is er dan niet. De teleurstelling kwam aan het einde van de weg, geen parkeerplaats en een waterval die wel breed maar nauwelijks spectaculair te noemen was. Eigenlijk zijn we na een paar foto' s direct weer om gekeerd. Ja en op de terug weg gebeurde wat moest gebeuren, we kregen een tegenligger die niet bereid was een stukje terug te rijden. Dus allebei in de kant. Volgens Yvonnemarijke zou het nooit lukken, maar het lukte toch! We hadden nog ruimte over! We zijn door gereden naar Skibotn. Hier vonden we een mooie plek, aan het water. We hebben de fietsen uitgeladen en zijn het dorp doorgefietst. Dat viel tegen met vijf km uit en thuis hadden we iedere straat in twee richtingen gezien. Nog even op het dak geklommen om te kijken of de tv antenne stuk was of dat we hier nog geen bereik hebben, ik denk dat het laatste het geval is. Maar we zullen het later wel merken. Daarna alles weer in gepakt en nog een stukje verder gereden tot we in Hatteng een plaats vonden waar we konden blijven staan. Aan een strandje direct tussen de fjord en de weg. Het lijkt onrustig, maar er is hier s'nachts heel weinig verkeer op de hoofdwegen. Oh, wat was het een prachtig weer de volgende morgen, bij een kort gesprekje met andere Nederlandse camperaars stonden we ons gewoon in het zonnetje te koesteren. Dat beloofde een prachtige dag te worden. Vol goede moed gingen we op pad en wilden maar een klein stukje verder om van het mooie weer te kunnen genieten. Dat viel tegen na een uur betrok de lucht en toen we het Monument in Setermoen bekeken begon het langzaam te regenen. En dat hield niet meer op. Zo kwamen we bij het bootsmuseum in Storfoss aan. Volgens de beschrijving een groot museum, maar het paste bijna in de camper en de parkeerplaats om te overnachten was ook niet veel groter. Dus om gedraaid en de berg weer op geklauterd. Door gereden tot Bjervik waar een plaats bij de jachthaven is. Hier dachten we goed te staan maar na een korte wandeling zijn we vanwege het uitzicht naar het einde van de weg gereden. Hier staan we nu en als de mist optrekt, ja dan hebben we een mooi uitzicht. Maar tot nu toe regent het nog heftig. En dat is de hele nacht niet anders geworden, iedere keer dat ik wakker werd, weer dat geroffel op het dak. Bij de derde keer besloot ik maar op te staan. Het was tenslotte al bijna negen uur. Tijd voor het ontbijt! Hond uitlaten, in de regen, weg rijden in de regen. De hele dag rijden, in de regen en zo gauw we iets stegen, in de mist. Het was geen succes! Zelfs de overtocht mét de veerboot van Skarberget naar Bognes was door de mist geen leuke tocht. Zo reden we maar verder door de mist en door de tunnels, je zag bijna geen verschil. In Sommerset ben ik afgehaakt en zochten we een plekje. Hier staan we nu aan de Fjord met uitzicht op de Fjord maar nog steeds in de mist. Hopelijk wordt het morgen beter. Inderdaad vandaag was het weer stukken beter. Dan is het ook veel leuker om door dit prachtige landschap te rijden. Het eerste stuk gaat direct langs de kust en de Fjorden zijn hier fantastisch tenminste als de zon schijnt. Jammer genoeg hebben de Noren een wedstrijdje met de Italianen om te proberen in een weg zoveel mogelijk tunnels te bouwen. Er is een goede kans dat de Noren het winnen want er komen er steeds meer bij. Er komt een dag dan rijdt je van Hammerfest naar Sicilië of door een tunnel of langs geluidsschermen. In ieder geval van het landschap is niets meer te zien maar waarschijnlijk wordt het dan op de binnen kant van de autoruiten geprojecteerd. Wij hopen natuurlijk en doen ook ons best om te bereiken, dat we voor die tijd heel Europa gezien hebben. We zijn al een goed eind op weg! In Fauske hebben we nog even LPG voor de verwarming getankt. Dat is in noord Noorwegen niet eenvoudig te verkrijgen, er zijn maar weinig LPG tankstations boven Trondheim. Dit voor de nakomers. In Rognan verlaten we dan de Fjord en stijgen langzaam maar zeker naar het " Saltfjell-Nationalpark. Een nationaal park dat gaat van de kust tot aan de Zweedse grens en het heeft een oppervlakte van ongeveer 2700 vierkante kilometer. En hoewel we slechts op een hoogte van maximaal 692 meter boven zeeniveau rijden geeft het de indruk dat we ergens in het hooggebergte zijn. We rijden tussen de sneeuw en links en rechts van de weg zijn kolkende rivieren, heel imposant. Midden door dit park verloopt de poolcirkel en dat is vandaag voor ons het einddoel. Als we eraan komen trekken we gelijk een link naar de dag dat we de poolcirkel in omgekeerde richting zijn gepasseerd. Hier twee enorme parkeerterreinen met plaats voor tientallen auto's en campers, een souvenirshop met restaurant en natuurlijk meerdere monumenten. De hele berg is vol met de kleine en grotere stapeltjes stenen die de mensen hier maken als ze een doel bereikt hebben. Een heel circus maar vrolijk en vol bedrijvigheid. En dan de passage in Rusland ongeveer een maand geleden, wel een eenvoudige gedenknaald, nauwelijks plaats om met de auto te stoppen en verder geen activiteit. Als we er zelf geen feestje van gemaakt hadden zou niemand gemerkt hebben dat we de poolcirkel gepasseerd waren. Ik wil er verder geen oordeel over vellen, maar de Russen zouden de toeristische trekpleisters die ze ontegenzeggelijk hebben heel wat beter kunnen benutten. Maar misschien wordt Rusland toeristisch gezien het nieuwe Noorwegen, als hier alle mooie passages ondertunneld en alle uitzichten afgeschermd zijn, dan merken men hier misschien dat de toeristen naar Rusland gaan. Morgen rijden we het laatste stukje Noorwegen en omdat ik niet weet hoe vaak ik in Zweden internetverbinding heb, zet ik dit bericht nu in ons reisblog, om te vermijden dat ik later het verwijt te horen krijg dat het kaartje aan Jannie Schipper niet gestuurd kon worden omdat haar adres niet bekend was. Tot de volgende keer, hopelijk lukt het nog om een verslag te posten.