Brazilie deel vijf 18.11.2012
23 november 2012
Brazilië deel vijf 18.11.2012
Vannacht bij de kerk werden we niet door de feestgangers gestoord. Wel was er een voortdurend geknal van vuurwerk. Maar gelukkig niet bij ons in de buurt. Het is altijd vervelend als je in de camper ligt en ergens in de buurt wordt er met vuurwerk gespeeld, als de een of ander het in zijn hoofd krijgt een rotje op of onder de camper te gooien, ben je volkomen machteloos.
Het lawaai van de Brazilianen duurde tot vroeg in de morgen, maar daarvoor had Robson ons al gewaarschuwd. We zijn hier in Brazilië en daar is het lawaaiig. Het was ons zaterdagmiddag al op gevallen de Braziliaanse jongeren vertonen het zelfde macho gedrag als wij vroeger met onze brommers, alleen hebben ze nu heel opgefokte auto's met enorme geluidsinstallaties, de achterklap kan vaak niet meer dicht. En zo staat het hele dorp te schudden. Maar we hebben er niet minder door geslapen. Als je langer in de camper woont dan hoeft het s nachts niet zo stil te zijn zoals in Neugnadenfeld, je slaapt toch wel.
Zondagmorgen om zeven uur waren we echter weer wakker, in de kerk werd dezelfde muziek gespeeld als de avond er voor. En weer was de kerk, een grote, tot de nok toe vol.
Misschien een idee voor noodlijdende kerken in Europa, een beetje "lifemusic" in plaats van klokgelui en de bezoekers stromen binnen. Maar of het zo eenvoudig is, ik waag het te betwijfelen.
In ieder geval waren we weer vroeg op pad.
Maar misschien door het lawaai van de vorige nacht was de echte zin om een stuk op te schieten, niet aanwezig. En toen we in Nova Santa Rosa een heel stuk verkeert reden, zijn we er mee gekapt en hebben een rustig plaatsje in een nieuwbouw wijk met maar een huis gezocht. Hier hebben we bijna het klokje rond geslapen.
De volgende morgen een beetje huishouden gedaan, dat gaat tenslotte gewoon door. Het resultaat was een hele zak met vuile was en daar moest eenoplossing voor worden gezocht. En zoals jullie natuurlijk begrijpen is Yvonnemarijke niet bereid haar vuile was zomaar in een Lavanderia af te geven.
Dus toen we in Entere Rios de Oeste aan de Rio Parana een dagcamping zagen zijn we daar meteen op gereden. Hier was alles wat haar hartje begeerde, een mooie plaats aan het water, en wasbakken met water in overvloed. Dus in dit paradijs hebben we de rest van de dag en de nacht door gebracht. Ja, dat is het camper leven, de ene dag moet er gewassen worden en de volgende dag ingekocht maar op schieten doe je voor geen meter en dat is goed zo, anders waren zelfs de beide Amerika' s nog te klein.
s Avond hebben we nog lang buiten gezeten en van de rust en de (vuur-vliegjes , vogels , vleermuizen, zeg het maar) en daarbij de tropengeluiden, genoten.
Maar hoe mooi het ook was, de onrust drijft ons verder, het doel is Foy de Iguazu! Dus waren we al vroeg weer op pad, hoewel dit vroeg met een korreltje zout moet worden genomen, want we gaan altijd van onze begintijd, namelijk tien uur, uit. Half tien is dus inderdaad vroeg.
In het eerst volgende dorp , waar we even in wilden kopen werden we door een Duitser in de vierde generatie aan gesproken, hij vertelde dat hij daar een constuctiebedrijfje had. En dat er hier nog veel mensen met een Duitse achtergrond woonden. Het is een wonder dat mensen in de vierde generatie nog zo goed de taal van hun voorouders spreken, dat is ons in Arapoti ook ook al op gevallen. Later kwam hij nog met twee petten met reclame aan omdat je hier altijd iets op je hoofd moet hebben. Een raadgeving die we niet altijd opvolgen. Opvallend is hier in de parana dat het er zo welvarend uitziet. Veel meer dan in Spanje of Portugal. Zwerfvuil kennen ze niet en al het akkerland is bebouwd en ligt er prima bij. Dat is hier trouwens de afwisseling in het landschap, heuvel op is de maïs links en de soja rechts en heuvel af is het precies om gedraaid. En dat zover je kunt kijken.
Voordat we in Foz de Iguazu kwamen zijn we eerst nog naar de stuwdam in Itaipu gereden en hebben die bezichtigd. Dit is de op een na grootste stuwdam ter wereld en voorziet Paraguay voor honderd procent van stroom en de rest is voor Brazilië , 14000 Megawatt, dat zijn drie atoomcentrales. Het was inderdaad zeer indrukwekkend, al hebben we alle getallen in het Portugees niet allemaal kunnen volgen. De busrit langs en over de dam gaf een goede indruk van de grootte. Voor degene die alles met het IJsselmeer vergelijken, Frank, de oppervlakte van het stuwmeer is 1350 vierkante kilometer.
Maar na de rondleiding reden we toch eindelijk naar Foz de Iguazu,
dat wil zeggen naar de stad, naar de Cataractas waren het toen nog dertig kilometer. We dachten gelijk door de poort van het nationale park te rijden. Maar dat was buiten de Chinese waard gerekend. Er kwam bij de ingang een klein chinees dametje naar buiten en vertelde dat het zo eenvoudig niet was, eerst moesten we naar de administratie, daar een kaartje kopen en dan met de Parkbus naar de watervallen.
Daar hebben we geïnformeerd of er een camping was, maar die was net een maand opgeheven. gelukkig konden we op het parkeerterrein links net voor de ingang van het park nog staan. Verdere mogelijkheden hebben we niet ontdekt.
Hier hebben we prima overnacht, tenminste ik , Yvonnemarijke heeft de hele nacht een gevecht met wel en niet aanwezige muggen gevoerd en toen besloten dat we hier maar een nacht zouden blijven.
De volgende morgen waren we klokslag negen uur bij de administratie om een kaartje te kopen. Ook hier stonden overal Chinezen, nee geen bezoekers, ik denk dat de chinezen de waterval gekocht hebben om hem rendabel te maken.
We werden allemaal in een dubbeldekker bus gejaagd, de bus reed naar het pad bij de watervallen en daar konden we de rondgang lopen. Zo geschreven lijkt het niets, maar het was fantastisch, deze watervallen zijn inderdaad een unicum, we hebben er ondanks de drukte een paar uur van genoten. Het is zoals Eleanor Roosevelt heeft gezegd, poor Niagarafalls. En hoewel wij dat nog niet kunnen beoordelen waren we toch diep onder de indruk.
Maar toch waren we om een uur weer bij de camper terug. Net voor de grote stroom bezoekers op gang begon te komen. In het hoogseizoen moet het hier een chaos zijn.
Daar we door de stakingen in Argentinië besloten hebben om door Brazilië en Uruguay naar het zuiden te gaan, moesten we eerst een honderd kilometer langs de hoofd weg naar het binnenland om over de Rio De Iguazu te kunnen. Dit hebben we nog gedaan maar bij Ceu Azul was de moed eruit en hebben we een parkeerplaats gezocht en ook gevonden. Voor een nacht doen we niet zo moeilijk en zoeken een brede straat in een gegoede wijk. Hier sta je over het algemeen goed en rustig.
Vandaag zijn we nog een goede honderd kilometer naar het zuiden gereden, nu dicht langs de Argentijnse grens. We dachten een gele weg te nemen met minder vrachtwagens maar dat was een misrekening. We zijn de hele dag door vrachtwagens achtervolgd, de berg op ben ik sneller en naar beneden zij, ik heb het lef niet om volgas naar beneden te rijden, dus laat ik ze allemaal weer passeren. En dat doen ze dan ook met doodsverachting. Gelukkig is het tot nog toe allemaal goed af gelopen. We hebben nu een goede plaats in "San Antonio do Sudeste" gevonden een stadje zoals alle andere maar met een brede vlakke straat en daar staan we nu. Morgen gaan we verder.
was für Erlebnisse! Geniesst die freie unabhängige Zeit und bleibt weiterhin neugierig und Gesund.
Liebe Grüße aus dem nasskalten Wuppertal senden alle Rehages
Lekker rustig aandoen, jij ook Cees, alle tijd.
x Hermine.