Op weg naar Brazilie 21.10.2012

Op weg naar Brazilie  21.10.2012

Voor ik verder schrijf, moet ik alle taalpuristen, maar vooral mijn zusje Elli, even mijn verontschuldigingen aan bieden voor eventuele taalfouten. Ik doe mijn best, maar heb op deze computer geen nederlandse spellingcontrole en  een “groen boekje” ken ik alleen van horen zeggen. Ook is er op mijn duitse toetsenbord geen mogelijkheid om een trema te maken. Dus vandaar Brazilie etc.!!

Ja, het heet op weg naar Brazilie, maar tot nog toe is daar nog niet veel van gekomen. Nadat we in Montevideo bij het Ancap benzinestation gestopt waren om wat dingen in de camper op hun plaats te zetten, voor de overtocht was alles in de garage verpakt. Gelukkig! Vonden we de plaats toch niet geschikt om de eerste dagen door te brengen. We zijn daarom doorgereden naar Jaureguiberry, hier hebben Heinz und Sylvia een Ressort gebouwd en daar verlenen ze ook onderdak aan campers. (34°47`22” S; 55°25`” W) Toen we eraan kwamen bleken alle franse medepassagiers er al te staan. Die hadden op het schip al gevraagd waar je in Uruguay goed kunt staan voor de erste dag. Het is inderdaad een prima plek met een prachtig strand en heel aardige eigenaren die er alles voor over hebben om het de gasten naar de zin te maken. In ons geval had Yvonne een blaasontsteking en Heinz heeft kosten noch moeite gespaard om de juiste medicijnen te krijgen. En toen dat niet lukte heeft hij ervoor gezorgd dat er een dokter in de Camper kwam die een diagnose kon stellen. Ze kreeg ze een kuur die vijftien dagen duurde en de eerste drie dagen waren beslissend.    Dus tot dan moesten we in Suiza Paraiso blijven. En daarna kwam de storm, weliswaar geen cycloon zoals aan gekondigd, maar maandag en dinsdag hadden we hier een storm met windkracht elf en twaalf. Dus dat hebben we ook even afgewacht. Het kwam ook goed uit, zo konden we de verjaardag van Heinz meevieren met zwitserse nationale gerechten. Daarvoor ga je tenslotte naar zuid Amerika.

Maar woensdag de 24. Zijn we dan eindelijk weer op pad gegaan eerst de normale route naar Punta De L`Este waar we de obligatorische Brug en de Vingers in het zand hebben bekeken, dit is kennelijk een punt van herkenning voor Uruguay, want iedereen heeft het er over, maar of het mooi is waag ik te betwijfelen. Zie de foto en beoordeel het zelf.

Daarna langs de kust omhoog. Tot bijna boven in Uruguay naar het enige nationale park in het land. Hier konden we prima staan met links en recht kilometers lange lege zandstranden. Hier  hebben we twee dagen naar hartelust gefietst en gewandeld. Maar daarna kreeg de onrust ons weer te pakken en zijn we naar Chui gereden om de grens over tegaan.

Dit was de eerst Zuidamerikaanse grensovergang, we hebben er al indianenverhalen genoeg over gelezen, maar we waren er binnen een half uur overheen. Daarna moesten we nog even terug naar de Braziliaanse kant van Chui om geld te wisselen en in te kopen en natuurlijk de goedkope Braziliaanse diesel te tanken. (Net geen negentig cent per liter.) Dat kan namelijk de volgende 300 kilometer niet. Want hier komen we in het land van de grote getallen, de afstanden worden in honderden en duizenden kilometers aangegeven.

Tot Pelotas zijnhet ruim 200 kilometer waarvan 150 kilometer bijna kaarsrechte weg. Het werd alleen onderbroken door een natuurgebied waar we doorheen reden waar honderden “watervarkens” te zien waren. Jammer genoeg werden er veel het slachtoffer van het verkeer. Maar die blijven gewoon liggen en worden door de gieren opgeruimd. Zodoende hebben we ook veel gieren gezien.

Tegen de avond zijn we een parkeerterrein van de “Policia Rodivaria” opgereden en hebben gevraagd of we daar mochten over nachten.

De volgende dag zijn we tot Novo Hamburgo gegaan, de rit was niet veel anders dan de dag ervoor, het landschap bijna hetzelfde en heel druk. Er zijn hier niet veel wegen die naar het noorden gaan en er is veel verkeer uit de havens aan de Altantische kust. Dus vrachtverkeer genoeg. Ook de in Europa zo gevreesde extra lange vrachtauto´s rijden hier heel veel en zonder problemen. Hoewel de straten en  steden beslist niet ruimer zijn dan bij ons.

In Novo Hamburgo,was het heel moeilijk een plaatsje te vinden om de nacht door te brengen. Het is hier vanaf Porto Allegre tot Novo Hamburgo een groot industriegebied met ongeveer 2 miljoen in woners en de daar bij behorende auto´en vrachtauto´s. Zoals een camperaar uit Lengerich opmerkte , die we vanochten ontmoet hebben, het is net een groot Ruhrgebied. Maar plotseling ontdekte Yvonnemarijke een paar bewakers bij een grote poort van wat wij dachten een sportpark. Daar gevraagd of we mochten overnachten. Toen we er binnenreden bleek het een heel groot landgoed in de stad te zijn met sportaccomodaties en restaurants alles voor de gegoede burgerij met een hoge muur erom heen. Hier dachten we goed te kunnen slapen, ware het niet dat er aan de andere kant van de muur een enorme diskotheek was met een heel actieve diskjockey die het tot half zes volhield.

De volgende morgen zijn we weer op tijd veder gegaan, na van de manager en zijn familie afscheid te hebben genomen. Het volgende doel was Nova Petropolis, een middel groot stadje aan het begin van het bergland. Er wordt hier door de oudere mensen nog veel duits gesproken, wat voor ons het voeren van een gesprek veel gemakkelijker maakt. Met de alleen portugees sprekende Brazilien is het meer een pantomime , met duim omhoog en duim om laag. Dat is hier het nationale gebaar. Is iets goed of groeten de mensen dan gaat de duim omhoog. Dat is dus makkelijk te begrijpen. In Petropolis waren er twee feesten tegelijk. Een voor alle mensen en een feest in het park met duitse muziek een duitse blaaskapel en paren die in lederhose en dirndl aan het dansen waren. Daar zijn we dus niet heengegaan, daarvoor hoeven wij niet zo ver te reizen. De eerste emigranten uit Duitsland zijn hier in 1824 aan land gegaan. En zoals ons de volgende morgen een nazaat van deze mensen vertelde, hier kun je niet rijk worden, maar heel goed leven. En dat was hem aan te zien. Ook hebben we hier een paar versterkingen voor de ramen gemaakt, door de inbraak op het schip was Yvonne toch een beetje gaan twijfelen over de veiligheid van een camper. We stonden hier heel rustig bij een zwembad en konden gerust een beetje aan de camper knutselen

Verder ging het richting noorden, na Caxias do Sul kwamen we eindelijk in een gebied dat niet de hele tijd op een mengeling van de Flevopolder en noord Groningen lijkt. Er begint hier een heel mooi middelgebergte met een aantrekkelijke weg om te rijden. Tot kort voor Lages hebben we het volgehouden. En daar hebben we bij een benzinestation overnacht. Deze hebben grote parkeerterreinen met water en zelf stroom aansluiting. Voor de doe hetzelvers is er zelfs een werkput om onder de auto te kunnen werken, als je dat zou willen. Deze benzinestations zijn normaal gesproken de hele nacht geopend met bewaking, alleen deze niet. En als Yvonne maar niet uit het raam had gekeken dan had ze veel beter geslapen. Net als ik, ik kijk niet meer naar buiten dan nodig is. Maar alles is goed gegaan en eigenlijk heb ik het gevoel dat er hier niet veel gevaar is. Zolang je maar uit de buurt van de grote steden blijft. De volgende dag voor het weg rijden eerst met ruim water de was gedaan en de camper weer opgeruimd.

Na een paar kilometer waren we in Lages een industriestad zoals we al vaker gezien hebben. Maar hier buigen we van de rode weg af. Over de gele wegen gaan we eerst richting Florianopolis en dan naar Urubici. Dit is een bergdorpje met de eerste waterval en rotstekeningen, staat in de Beadeker.

De rit erheen was prachtig, maar de tekeningen en de waterval vielen tegen. De weg er naar toe was zo slecht dat we moesten lopen en toe we er waren, was kennelijk het water op. Onder tussen waren we een jonge man tegen gekomen die ons aansprak. Hij had een paaar kilometer verderop een pousada en wilde graag dat we daar kwamen overnachten. Kennelijk was het niet bij hem opgekomen dat de mensen met een camper erook in slapen, want hij wilde ons een hele mooie kamer verhuren. Hij had vijf jaar in Osnabrück gewoond met zijn vrouw en sprak goed duits. Toen we echter bij de ingang van zijn Pousada kwamen bleek de weg ernaar toe nog steiler en slechter te zijn dan naar de waterval. We zijn dus maar door gereden. En vonden na vijftig kilomter een mooie plaats bij een andere waterval die wel goed te bereiken was. Hier hebben we prima geslapen. Gisteravond kwam nog even de politie voor bij, duim omhoog, de braziliaanise groet,  alles kits! Tot 31.10.2012 hebben we alles goed doorstaan en vele aardige mensen leren kennen.

Zoals Jürgen en Christel Fuhrmann met hun oversizede Mercedes 18 tonner camper en Manfred en Gudrun uit Lengerich met het tegen overgestelde, een kabine op een Toyota pick up zo is iedereen hier op zijn eigen wijze onderweg.