Rusland van Petersburg naar Astrakan. Deel 1

Maandag 4 Juli 2016

Vandaag is de eerste dag van de volgende reis. Dat wil zeggen een echte reis want van al de saaie overwinteringen waar we alleen maar luieren en in de zon liggen, daar schrijf ik natuurlijk geen verhaal van.
Want het ene deel van de lezers zou zeggen wat een flauwe hap en Het andere deel  begint er van te dromen, en het laatste wat ik wil is ook maar een enkele lezer jaloers maken.
Dus schrijf ik alleen over echte reizen en dit belooft er weer een te worden.

We gaan dit jaar weer met Seabridge op pad. Het is ons vorig jaar heel goed bevallen om een land als Rusland met een groep te bereizen. Je ziet veel meer dan dat je alleen door een onbekend land reist en alle formaliteiten worden voor je afgehandeld zonder dat je er iets voor hoeft te doen. 
En het afhandelen van grensformaliteiten is eerlijk gezegd niet altijd een pretje. Dat hebben we in Zuid Amerika aan den lijve kunnen ondervinden. En in Rusland komt er nog bij dat je geen formulier kunt lezen zonder eerst het alfabet geleerd te hebben.

We gaan de volgende route volgen. 
Van Neugnadenfeld naar Hamburg, waar we Alexander en familie bezoeken en van daaruit via Polen en de Baltische Staten naar Tallin.
Hier komt op 31 juli de groep medereizigers bijeen en de volgende dag rijden we dan naar de Russische grens die we dan hopelijk binnen de twaalf uur kunnen passeren. Maar ik schrijf nog of dat gelukt is.
Vandaar naar St Petersburg waar drie dagen gepauzeerd wordt om de diverse bezienswaardigheden te bezoeken. Daarna via verschillende steden van de gouden ring naar Moskou waar weer een paar dagen  gestopt  wordt, om Moskou te bekijken.
Daarna in lange etappes richting Zuid Oost via Wolgograd naar Astrakan aan de Kaspische Zee.
Van hier uit beginnen we aan de terugreis, we rijden door de Kalmukken Steppe en dan langs de Zwarte Zee naar het noorden, door Wit Rusland naar Minsk en van daar uit naar Warschau ,in Polen, waar de groep op 7 september weer ontbonden wordt.

Dit is in grove trekken wat er de komende weken gaat gebeuren, ik zal proberen er weer een lezenswaardig verslag van te maken, maar het belangrijkste is dat er voor ons een verhaal ontstaat dat we later met veel plezier na kunnen lezen.
Want bij reislogger is het mogelijk om het hele verhaal compleet met foto's en natuurlijk ook met het geleverde commentaar als boek te  laten drukken. Dit hebben we nu al twee keer laten doen en we hebben er veel plezier aan.

En zo vol goede voornemens gaan we dan op maandag de vierde Juli vol goede moed op pad. En niet zo als altijd eerst via Kleef, maar dit keer via Hamburg om Alexander en Susann te bezoeken en natuurlijk onze kleinzoon Max Cornelis.
De eerste dag valt nooit mee, je moet heel veel doen, en overal aandenken als je huis en haard voor drie maanden alleen wilt laten. Hoewel dit jaar is het niet helemaal alleen want tenslotte woont Lisette met haar meisjes direct naast ons. Maar eenvoudiger wordt het weg gaan daardoor ook niet.
Zodoende waren we pas na de middag onderweg en bij Cloppenburg hadden volgens ons genoeg gedaan. En naast het openluchtmuseum is een mooie rustige camperplaats waar we prima overnacht hebben.
Als het zo verder gaat dan wordt het niets met Rusland en kunnen jullie gerust ophouden met lezen, ik krijg dan geen drie kantjes vol.
Maar de volgende morgen vatten we moed en reden linea recta  naar de outlet bij Bremen, het volgende Highlight waar we meestal niet ongestraft aan voorbij kunnen rijden. Toen Yvonne ook deze horde genomen had, was Hamburg nog maar een kattensprong.
We kwamen net op tijd aan om Max van de peuterspeelplaats af te halen. Wat onze taak als opa en oma natuurlijk is, maar wat we zelden waar kunnen nemen.
Ook het kinderfeest de volgende dag was voor mij een aparte belevenis, want om eerlijk te zijn, ik ben met de kleinkinderen vaker op de kleuterschool geweest dan met mijn eigen kinderen.
Maar dat is iets dat ik van andere opa`s vaker hoor. Als je kinderen groot zijn heb er pas tijd voor, zo was dat in onze generatie en hoe het verder gaat weet niemand.
De dag was trouwens al goed begonnen, want om half negen, ik was nauwelijks wakker, stond Alexander zijn huiskapster al klaar met de schaar om mijn haren af te knippen. Dat was een hele verandering, na twee jaar lang haar te hebben gedragen nu ineens een kop met stekeltjes groter kon het verschil niet zijn.
Maar wat een gemak hier in de camper.

Na al deze reiskinderziekten, starten we eindelijk op donderdagmorgen de grote wijde wereld in. Van Hamburg ben je dan al snel in het oosten van Duitsland waar de klokken nog iets anders tikken dan in het westen. Grote velden veel natuur met daar tussen kleine rustige dorpjes. Een verademing na de hectiek van de laatste dagen.
In Krassow hebben we een paar dagen gefietst en uitgerust daar na een stukje op geschoven naar Dragun, weer een rustpunt. We komen zo langzaam in cadans, een dag rijden , niet te veel , en dan een dagje rond kijken. De omgeving van de Mecklenburgischer Schweiz maakt dat heel erg de moeite waard.
Nu staan we in Anklam, eigenlijk vlak voor de grens naar Polen, ware het niet dat we via Stettin moeten rijden om een Via Toll mautkastje te kopen dat  kennelijk vanaf dit jaar alleen nog maar aan de grensovergangen aan de autobaan te koop is. Dus zakken we vrolijk fluitend een stukje af, nog hebben we geen vaste route met een reisleider en kunnen we doen wat we willen.
We hebben wat afgefietst in Anklam, een prachtig fietspad en wel acht kilometer lang. Weliswaar door het prachtige dal van de Peene maar als je na acht kilometer weer op een hoofdweg uit komt waar de pijpen van je broek worden gereden, nee, dan is fietsen geen plezier.
Wat fietsen betreft moet er in het noordoosten van Duitsland nog heel wat gebeuren, maar het gebied leent er zich prima voor.
Dus waar blijft het "fietspadengeld" van de Europese Unie?
Op veertien juli vonden we dat we genoeg Anklam gezien hadden en besloten we richting Polen te vertrekken. We zijn bij Stettin de grens overgegaan waar we een tol registratiekastje, of hoe noem je zoiets, moesten kopen.
Gelukkig hebben we dat gedaan want er komen met de dag meer wegen bij waarvoor tol betaald moet worden, het is een onafgebroken gepiep voor de voorruit. Dus wees gewaarschuwd, het plannen van tol vrije wegen via bv. TomTom lukt niet meer.
Die dag lang door gereden, geen televisie en radio, daardoor hebben we pas de volgende dag tegen de middag van de verschrikkelijk terreur aanslag in Nice gehoord.
Als je op reis bent, dan leef je vaak in zalige onwetendheid maar de werkelijkheid haalt je altijd weer in. Deze week was de richting overwegend oostelijk, want we moeten bij Suwalki over de grens. Door Kaliningrad is geen optie, hiervoor moet je aan de grens een visum kopen en dat is alleen met een paspoort mogelijk en de paspoorten met daarin hopelijk een visum voor Rusland, bevinden zich op de Russische ambassade.
We hebben in Polen steeds mooie camperplaatsen gevonden, soms officiële maar vaak ook niet.
Vannacht hebben we op een groot parkeerterrein gestaan waar het rustiger was dan op de meeste camperplaatsen. Vandaag wilden we naar Mikolaiki, maar het was er zo druk dat we maar door gereden zijn. Het is goed te merken dat de vakanties in Polen zijn begonnen.
Maar iets verder vonden we een mooie plek aan een kanaal waar de hele dag boten van het enen meer naar het andere varen. We voelen ons weer helemaal terug aan de Kalenbergergracht en daar heb je nu 1000 kilometer voor gereden.
Een fietstocht door de omgeving deed ons inzien dat niet alleen de gracht uit Nederland lijkt te komen, maar het hele gebied past zo in Noord West Overijssel. Ware het niet dat er veel minder  mensen wonen en er veel meer natuur is.
Vandaag 20 juli zijn we door gereden naar Suwalki, de laatste overnachtingsplaats in Polen met, dat weten, we goede WiFi dus hier zal ik het eerste deel van het verslag in het net zetten.
Tenminste als het nog lukt na een jaar abstinentie.