Noord Chili, deel 18 vanaf 20.03 t/m 30.03.2013

Noord Chili, deel 18 vanaf 20.03 t/m. 30.03.2013

Ja vandaag hebben we Alexander weer op het vliegveld afgeleverd.
Het was een lange maar voorspoedige rit van Pichilemu naar het vliegveld.
Het afscheid op het vliegveld was kort maar hevig, we hebben daar niet geprobeerd te parkeren, dat is uitzichtloos en maakt alleen dat de pijn van het afscheid nemen langer duurt.
We hebben hem uit de camper geknikkerd en zijn verder gegaan. En hoe wel het hier in vergelijking met de vliegvelden die wij kennen uitzonderlijk rustig is, waren we blij dat we weer uit de stad waren. Dat gelukte met mijn oude  vertrouwde navigator bovenwel.
We zijn tot Lampa gekomen, daar zag ik tot mijn verbazing een tankstation dat GLP, autogas, verkocht. Dus meteen gestopt!
Voor de navolgers het ligt van uit Santiago rechts van de weg voor Lampa.
Hier hebben we de tank weer gevuld, dus voorlopig kunnen we weer voort. 
Bij het tankstation was ook een goede plaats om te overnachten, met voldoende stromend water, zodat Yvonnemarijke de was kon doen en ik een paar klusjes die waren blijven liggen. Op een reis zoals wij die nu maken is er altijd iets repareren of te veranderen.
En de laatste tien dágen hebben we natuurlijk niet te veel tijd aan het huishoudelijk deel kunnen besteden.
De volgende dag zijn we wel vertrokken maar de echte zin was er nog niet, we moeten er eerst weer een beetje aan wennen dat we weer met zijn tweetjes zijn.
Zodoende zijn we na dertig kilometer in Tiltil weer gestopt en hebben daar weer overnacht. Als je zo dwars door Chili rijd merk je dat Chili niet alleen uit de Andes en het strand bestaat, maar midden in ligt er ook nog een bergrug waar je overheen moet. En of de Chilenen deze bergrug ook niet voor vol aan zien, ik weet het niet maar de wegen eroverheen zijn zo mogelijk nog steiler dan in de Andes en veel steiler dan de wegen in bv. De Alpen.
Na een boerennacht in Tiltil waren we eindelijk weer uitgerust en fit voor de volgende etappes.
De grove richting was, eerst naar de kust en dan naar het noorden.
De kust boven Punchuncavi deed ons denken aan de bekende kusten in Spanje en Portugal, over al tuinen met hoge muren en grote villa's, het was nergens mogelijk om bij de oceaan te komen. Zodoende moesten we steeds verder, in het dorpje Papudo was er zelfs geen vrije parkeerplaats te vinden en uiteindelijk strandden we in La Ligua, weer een heel stukje het binnen land in. Ja het gaat niet altijd zo als je zou willen. 
Maar hier hebben we een goede plaats gevonden en zijn we eens na gaan denken over de te volgen route .
We hebben namelijk besloten om niet van Zuid- naar Midden Amerika over te zetten maar de omweg over Hamburg te nemen en van Europa uit verder naar Noord Amerika te gaan.
Dit heeft natuurlijk een enorme impact op onze route, we gaan nu tot in Peru en dan weer naar het zuiden. We komen dan niet in Columbia en Venezuela, maar vertrekken rond 1 September weer met de boot vanuit Montevideo naar Hamburg waar we dan begin oktober aan komen.
Nu is het alleen nog de kunst een sluitende route vinden. We besloten eerst direct naar de kust van Peru te gaan en deze te volgen tot halverwege Lima en van daaruit naar Cusco te gaan. Dit in verband met het feit dat de Peruaanse kust vanaf begin mei in een constante mist gehuld is. En voor mist hoeven we niet naar Zuid Amerika.
De volgende dag hebben we meteen de daad bij het woord gevoegd en zijn een groot stuk naar het noorden gereden, tot voorbij Coquimbo, het was een hele lange en betrekkelijk saaie rit door een eentonig landschap over een rechte autoweg. De autowegen zijn hier allemaal tolwegen en niet bepaald goedkoop maar in prima staat. Onderweg bij een tankstation nog geprobeerd te mailen en mails te checken, maar hier in dit verlaten land is dat niet goed mogelijk. Af en toe is er wel een verbinding via de Enetel chip maar ook die is hier zeer zwak.
Het in het net zetten van foto's voor de reislogger is natuurlijk helemaal niet mogelijk. Dat zal de komende weken steeds moeilijker worden, maar wie weet vinden we weer eens een goede Wifi, in ieder geval is het tot vandaag niet gelukt.
Vanuit Coquimbo gingen we verder Richting Copiapo. De weg hier naar toe was tot Vallenar tweebaans. Met ook op zondag veel vrachtverkeer. Het is opvallend dat er hier ook op zondag normaal gewerkt wordt.
Het eerste stuk ging door de rode bergen die de Atacama woestijn in het zuiden begrenzen, hier is het nog een steenwoestijn en de weg slingert er in grote bochten doorheen, ook weer met aanzienlijke stijgingen. Gelukkig is dat voor een luilak met een automaat niet zo erg, maar anders heb je hier heel wat te schakelen, van een naar zes en viceversa. Achter de grote vrachtauto's aan.
In Vallenar hebben we geprobeerd een plaatsje te vinden en zijn daarvoor het stadje in gereden, dat was op het verkeerde paard gewed. Niets te vinden, en het stadje dat in een heel diep dal ligt werd steeds krapper, ik was blij dat we er weer uit waren. Dus nog een stuk verder, maar na Vallenar veranderde de tweebaansweg in een vierbaans autoweg. En het probleem met deze wegen is dat je er nauwelijks weer af kunt. Er zijn op honderd kilometer wel tien mogelijk heden om te draaien maar slechts een om af te slaan.
Zo waren we gedwongen verder te rijden dan we eigenlijk van plan waren. Maar op een parkeerplaats aan de snelweg te over nachten daarvoor was het nog niet laat genoeg.
Zo reden we nog een paar uur verder, Copiapo voor bij in richting Caldera. Inmiddels veranderde de steenwoestijn in een echte zandwoestijn met  onafzienbare heuvels zonder enige begroeiing.
Copiapo is het mijnstadje dat in augustus 2010 voortdurend in het wereldnieuws was. In de nabij gelegen zilvermijn "San José" waren  33 mijnwerkers op 700 meter diepte ingeloten. Na 17 dagen zijn ze echter allemaal doormiddel van twee spectaculaire reddingsboringen gered. Dit drama vond plaats nadat er op 27 Februari van het zelfde jaar al een zware aardbeving hier aan de kust was geweest. Je kunt overal in Chili de gevolgen van de vele aardbevingen zien.
Voor Caldera besloten we toch maar op een parkeerplaats te blijven staan. Het was inmiddels bijna donker en dan behoort autorijden hier in Zuid Amerika niet meer tot mijn favoriete bezigheden.
Toen we de volgende morgen wakker werden zagen we dat we de waarschijnlijk meest troosteloze parkeerplaats in Chile hadden gevonden om te overnachten, overal zand en stenen. Ook op de parkeerplaats en daar over heen hing een dichte grijze mist. Hier zijn we dus niet lang gebleven en gauw verder gereden richting Noorden. Bij het Copec station in Caldera was ondanks de anders luidende berichten geen Wifi. Alweer een gemiste kans om de foto's in het internet te zetten. Hebben we in het toeristische zuiden nog vaak een internet café gezien, hier in het lege noorden is zoiets niet of nauwelijks te vinden.
Bij Playa Ramada zijn we het strand opgereden, de eerste keer trouwens dat dit mogelijk was. Een prachtige strand en inmiddels ook prachtig zonnig weer. Hier zijn we gebleven om een paar lange strandwandelíngen te maken. Er zijn hier veel "wiervissers"die het zeewier zoeken, opvouwen en dan bundelen, ik denk als brandstof. Het droge gebundelde wier is keihard en ik zou niet weten wat je er anders mee kunt doen. Maar wie het weet mag het schrijven. En zoals overal in Chili liepen er weer veel loslopende honden, maar we hebben vast gesteld dat ze het Chileense brood niet vreten, wij trouwens ook niet, als het niet beslist noodzakelijk is. Yvonnemarijke bakt het gelukkig zelf.
Maar nadat we de volgende dag weer een keer langs het strand gelopen hadden was het toch weer tijd om op te breken. Richting Taltal, het klinkt weliswaar Marokkaans maar ligt toch in Chile, aan de omgeving kun je het echter niet vaststellen de woestijn is hier netto als in Marokko, droog, zand en stenen.
Na een paar kilometer werd er door grote borden reclame gemaakt voor het " Parque Archeologica Zoologica" een gebied waar de grote rots partijen op dieren zouden lijken. We zijn er een stukje in gelopen, maar het was er zo smerig dat we terug gegaan zijn, dat is opvallend hier,  maar niet alleen in Chili het is overal smerig en het ligt vol met rommel.
Voor Chanaral moesten we weer anderhalf uur wachten vanwege wegwerkzaamheden, dat is hier niet uitzonderlijk, maar niemand wond zich er over op. Voor ons was het een goede gelegenheid om middag te eten. In Chanaral, waar ik even gestopt was om mails te checken, vond Yvonnemarijke een plaats aan de haven waar pelikanen en een zeehond waren. Toen we later samen gingen kijken waren er dozijnen pelikanen en tien grote zeeleeuwen. Er was een restaurant en of visafslag en hier werden ze met slachtafval gevoerd. En zeeleeuwen en pelikanen nemen kennelijk net  als mensen de weg van de minste weerstand.
We zijn door gereden tot Taltal, een stadje dat ook al vaak door een aardbeving is getroffen, maar toch steeds weer wordt opgebouwd. Het is een stadje maar er is geen enkele mogelijkheid om hier geld te pinnen, dus dat wordt droog brood eten tot Antofagasta, zo'n driehonderd kilometer verderop.
En dat redden we natuurlijk niet in een dag. In Paroso een klein plaatsje aan de kust zijn we weer blijven staan, hier hebben we een paar dagen rust gehouden. Het dorpje is niets maar de omgeving met de bergen en zee zijn overweldigend. Dit Paroso was tot 1879 de grensplaats met Bolivia, dat toen nog aan de oceaan grensde.
Verder is er niets te doen en niets te koop, er wonen 280 mensen, dus ongeveer de helft van Neugnadenfeld. Dit voor diegenen die menen dat wij in een klein dorp wonen. Het kan dus nog kleiner.
Inmiddels is het de zaterdag voor Pasen geworden en de laatste dag dat we, tenminste voorlopig, internet hebben.
We willen daarom alle lezers, bekende en onbekende, fijne paasdagen toewensen. En voor de Europeanen een beetje beter weer.