Skandinavien, Rusland deel 8

Van Moermansk naar  Hammerfest.

De laatste dag in Moermansk hebben we doorgebracht met klusjes doen en voorbereidingen treffen voor de grens overgang naar Noorwegen.
Het belangrijkste was het verstoppen van de wodka die iedereen had ingeslagen.
Er werd afgesproken dat we ongeveer om negen uur zouden vertrekken, dan naar Nikel zouden rijden en ons daar bij het  laatste  Rosneft benzinestation zouden treffen om gezamenlijk de grens te passeren.  Zo gezegd, zo gedaan. We waren tamelijk precies negen uur op pad, als laatste. De weg te vinden leek niet moeilijk en de eerste honderd kilometer hadden we geen probleem, daarna ging het mis. We kwamen in een ellendig lange weg opbreking en hebben een afslag gemist.  Maar de richting was goed, zo stonden we ineens vlak voor de grens. Dat was niet de bedoeling, Oleg opgebeld en die vertrok meteen met de hele colonne vanaf het benzine station.
Wij konden als derde auto in de file invoegen. De drie hondenbezitsters mochten als eerste over de grens. Dat bleek later een groot voordeel. De drie hebben honden en passen uit- en in geklaard, ook de auto werd uitgeklaard en daar begonnen de problemen. Volgens een of andere douanebeambte hadden de honden in Viborg ook  ingeklaard moeten worden. Nu konden ze  niet uitgeklaard worden. Daar was Oleg op zijn best hij kreeg de beambten zover dat ze de honden eerst inklaarden en gelijk weer uit klaarden.
Het is snel geschreven  maar het  kostte heel wat  moeite om een Russische beambte zover te krijgen. Met alle papieren in orde gingen we welgemoed  naar de auto terug. Daar werd inmiddels een heel theater op gevoerd. Iedere auto werd van onder tot boven onderzocht, door een grondige beambte en door een zeer grondige beambte. Alle kleppen en kasten moesten  open, motorruimte en garage werden geïnspecteerd en alle pillen en geneesmiddelen werden apart onderzocht. En bij een groep vijfenzestigplussers zijn dat er  nogal wat.
Het onderzoek van de eerste drie auto's heeft bijna anderhalf uur geduurd, dus de laatste van de groep van vijftien auto's heeft bijna vijf uur moeten wachten. Er werd losgeschroefd en open gebroken, maar het resultaat was nihil, waarom zoiets bij de uitreis gebeurd blijft een raadsel.
Bij de Noren ging alles easy er werd gelachen en geschertst en alles behalve de honden duurde een paar minuten. De uit Kirkenes aan gereisde dierenarts stond al te wachten met de papieren  en alles werd direct in orde gemaakt. Kosten? Niets! In onze drank voorraden had niemand interesse. Na een half uurtje waren de honden ook klaar en konden we door naar Kirkenes. 
Hier is een goede plaats aan de haven van de Hurtigruten schepen. Tegen zeven uur was iedereen er. Inclusief Oleg die gelijk weer afscheid nam om terug te keren naar Rusland, zijn volgende reis begin over acht dagen in Kiel, het is een spannende job maar hij doet het nog graag.
De volgende morgen nam iedereen afscheid en zijn wij de stad in gegaan, Yvonnemarijke wilde wel weer eens wat shoppen en dat  kon hier behoorlijk goed, Kirkenes is een aardig dorpje vooral in vergelijking met de dorpen in Rusland die we de laatste weken gezien hebben. Dus we zijn nog een dag gebleven om in te kopen. Het prijsniveau in de supermarkt is ons tot nu toe meegevallen en de diesel kost ook maar 13 kronen.
Vanmorgen, vrijdag 19 juni, moest het toch gebeuren, we zijn vertrokken. Eerst nog water  tanken en dumpen en gauw even de auto afspoelen. Daarbij kregen we een schrik, de hele auto zit onder de teer of iets dergelijks, het werd dus poetsen in plaats van spoelen. Het meeste is er nu af maar er blijft nog wat werk voor thuis over. 
Dit alles moest in de stromende regen gebeuren, vannacht is het begonnen en het wil maar niet  ophouden, zodoende reden we in de stromende regen weg.
We zijn doorgereden tot Nesseby op het schiereiland Varnger. Hier vonden we een flinke parkeerplaats bij de kerk. Nauwelijks hadden we een mooi plaatsje aan het water of iemand kwam zich beklagen. Zo mocht je niet staan en we versperden het uitzicht op het water en Duitsers en Engelsen waren altijd zo überheblich en gedroegen zich of ze thuis waren. Ik vroeg of hij Noor was en hier woonde, nee hij was Zwitser en ook met een camper. Had alleen niet zo'n mooi plaatsje gevonden.
Hij had zelfs bij een andere camper die ook niet naar zijn zin stond een briefje met beklag op de ruit geplakt. Ja voor de insiders, ik wist niet dat meneer Kievit een broer in Zwitserland had. Toen hij zijn beklag gedaan had stapte hij in zijn camper en reed weg. Het weer klaarde op en nu schijnt de zon, hoe kan dat?
We hebben een prachtige wandeling over het schiereiland gemaakt. Het is een hier bekend vogelgebied  met meer dan tweeëntwintig verschillende soorten watervogels. Er komen dan ook veel mensen met camera's met meterslange teleobjectieven, ze rennen over het eiland, schieten een paar foto's en duiken weer in de auto op weg naar de volgende slachtoffers. Vogelen moet een  spannende en stressige bezigheid zijn geworden.
We hebben goed geslapen en werden pas laat wakker. En wat was er gebeurd, er stond een camper dwars voor onze voorruit en die benam ons kompleet het uitzicht. Ik begon de Zwitser al gelijk te geven met zijn mening over Engelsen en Duitsers, maar gelukkig was het slechts een Fransman. Die zijn geëxcuseerd, die gaan uit angst altijd vlak bíj een andere camper staan. De anderen stonden allemaal keurig naar Zwitsers model op gesteld, dus zo slecht gaat het in camperland nog niet.
Bij het verlaten van het schiereiland zijn we nog even naar het vissershaventje gereden. Hier waren ook stellages met stokvis, die moesten even bekeken worden, maar daarbij moet je niet onder de wind komen zoals Yvonnemarijke bemerkte, het stinkt verschrikkelijk.
We zijn verder de kustweg gereden, bij Vadsø hebben we de "luftskipsmasta" uit 1926 bekeken. Van hieruit maakte Roald Amundsen met General Umberto Nobile in de zeppelin "Norge" een tocht over de Noordpool naar Alaska. Toen in 1928 Umberto Nobile een tocht van hier uit met de "Italia" wilde maken zijn ze in een sneeuwstorm jammerlijk verongelukt. De bemanning kon door reddingswerkers onder leiding van Roald Amundsen gered worden,  maar Amundsen zelf is hier bij omgekomen.
In Vadsø zijn verder nog wat winkels voor Yvonnemarijke en prima internet voor mij bij de bibliotheek. Zodoende kon ik nog wat foto's in het net zetten. Jammer genoeg protesteerde na een uurtje de website en lukte het niet meer. Dus we konden verder.
We zijn door gereden tot Hamningberg een plaatsje aan het einde van de kustweg. Deze kustweg gaat na Varso, het enige Noorse stadje in de poolklimaatzone, over in een eenbaansweg met uit wijkplaatsen. Het werd dus spannend! Maar we zijn er tot Yvonnemarijke haar verwondering goed doorheen gekomen.
Helemaal aan het einde van de weg kom je aan de Barents zee met directe blik op de Noordpool, als je zover zou kunnen kijken. We zijn op 70*32'32" noorderbreedte.
Het is een prachtige plek die we met slechts vijf andere campers hoeven te delen en er is ruimte zat! Eerst even een verkenningswandeling gemaakt, toen de stoeltjes buiten gezet en tot 22.00 uur in de zon gezeten, daarna werd het wel te koud, maar nog steeds niet donker.
Binnen heeft Yvonnemarijke  het nog tot twee uur volgehouden, ze heeft de zon in een tijd van tien minuten zien onder gaan en weer op komen, maar er was jammer genoeg geen poollicht. Dat is ook maar zelden te zien. Ik moet tot mijn spijt bekennen dat ik het niet zo lang heb volgehouden. Maar misschien morgen beter, het is hier tenslotte zo'n bijzondere plaats dat we een dag langer hier blijven. Zondag morgen eerst maar uitgeslapen, want lang opblijven is een, maar weer op tijd opstaan is twee, dat lukt niet iedereen.
Het weer vandaag is nog niet zo mooi als gisteravond, het blijft maar acht graden, dus eerst maar een lange wandeling tussen de klippen door gemaakt en daarna het dorpje bekeken. Er wonen hier niet veel mensen, het was een van de belangrijkste vissersdorpen hier in de buurt, maar omdat de regering niet wilde toestaan dat de haven uitgebreid werd, zijn de vissers verdwenen en raakte het dorpje  in verval. Nu zijn langzaam de toeristen gekomen en zien alle huizen er weer netjes uit en vandaag, op zondag, zijn er ook mensen. Ik ben benieuwd hoe het er  morgen uitziet.
We konden toch niet de hele middag in de camper blijven zitten en zijn nog "even" het toeristische pad naar de Hardbacken gelopen. We wisten niet wat dat was, maar het bleek een oude artillerie stelling uit de tweede wereldoorlog te zijn. De bunkers en de fundamenten van de kanonnen waren hier nog aanwezig. Er is hier en in het noorden van Rusland heel zwaar gevochten om het bezit van Murmansk en Kirkenes. We wilden niet dezelfde weg terug lopen en namen een geiten paadje naar beneden, het leek makkelijk maar ging over in een klauterpartij, maar een weg terug was er niet dus moesten we door. En het is kennelijk gelukt, want ik zit hier weer te schrijven. We kwamen in het dorp uit en terwijl we door het dorp liepen zag ik een vos die op ons af kwam, die liep hier gewoon tussen de huizen te schooien. Gelukkig waren er twee dappere kleine witte hondjes die hem verjaagd hebben. Jammer genoeg mocht Hillary hier niet aan mee doen. Ook toen we even later een kudde rendieren ontmoeten moest ze aan de riem blijven omdat Yvonnemarijke anders geen foto's zou kunnen maken. Jammer voor het hondje, ze is dapper genoeg om het tegen een kudde rendieren op te nemen.
Na deze ontmoeting kwamen we weer bij de camper, in het totaal hebben we vandaag zes uur gewandeld en geklommen, tijd voor een beetje rust met een sun set drankje.
De volgende morgen, vonden we toch dat we alles hier wel gezien hadden en besloten we verder op te gaan. Met een beetje weemoed in het hart, dat wel, maar je kunt niet overal blijven waar het mooi is. Eerst nog even schoon schip gemaakt, letterlijk want in Rusland was de hele camper onder de teer geraakt en dat moest er nu weer af. Ook dat is gelukt.
We zijn die dag niet ver gereden. Het eiland Varso hebben we links laten liggen en zijn door gereden tot Vardø waar we wisten dat er Wifi was, zodat we weer een paar foto's in het internet konden zetten. De rit terug over het schiereiland was zo mogelijk nog mooier dan de heenreis.
Van Vardø wilden we de volgende dag direct door naar Gamvik, de wohnmobil Noordkaap. Maar dat was een misrekening, hier zijn honderd kilometer per dag al een heel stuk als je onderweg nog wat moet doen en nog wat wilt zien. En niet te vroeg bent opgestaan, zoals ik moet bekennen.
Bij Leseby was de puf eruit en vonden we aan een klein haventje een goede plaats om te overnachten. In Noorwegen is het overnachten in campers overal toe gestaan, behalve waar het verboden is. Precies het omgekeerde dan in Nederland en daar maken we dankbaar gebruik van. Je vindt hier de mooiste plaatsjes en kunt gewoon blijven staan als je er maar niemand mee lastig valt. Van Leseby naar Gamvik waren het nog ruim honderd kilometer maar gelukkig niet meer over een grind weg maar over een prima nieuwe weg met veel stijgen en dalen.
Het landschap is hier te vergelijken met een maanlandschap zoals het in de boeken staat. Overal stenen en geen of nauwelijks begroeiing. Maar als afleiding waren er regelmatig rendieren te zien. Volgens de boekjes moeten er hier op dit schiereiland 9000 lopen, maar dan wel op ongeveer 1200 vierkante kilometer. Als ik goed gerekend heb.
We kwamen laat in de middag bij de Wohnmobil kaap aan en konden nog net een plekje vinden. Nadat we een drie uur lange wandeling gemaakt hadden langs de klippen en door het veld, was de hele plaats vol  en moesten de nieuwkomers onverrichter zake om keren. Deze keer hebben we geluk gehad.
Vannacht begon het weer te regenen en van morgen goot het. Toch even naar de vuurtoren en het strand gelopen om goed nat te worden. Daarna weer opgebroken, eenmaal nat worden per dag is genoeg en wachten tot het droog wordt daar moet je ook maar zin in hebben.
Zodoende zijn we weer de hele weg terug gereden tot Iford. Het landschap was in de regen en mist zo mogelijk  nog onwerkelijker dan gister.
In Iford zijn we afgebogen richting Lakselv, dat we niet bereikt hebben, onderweg vonden we dat we genoeg gereden hadden en besloten we een plaatsje te zoeken. Nu, donderdag 25 juni 17.00 uur, staan we bij de waterval Adamsfossen waar we het gedonder van het water op ons in laten werken. Hopelijk krijgen we daar vannacht geen spijt van.
Nee, we hebben er geen spijt van gekregen, in tegendeel we hebben extra goed geslapen. En dat ondanks het feit dat er gister in de late avond een auto met Tsjechen kwam die vlak naast ons een tentje op bouwden en hier ook gingen slapen. Twee in de auto en twee in de tent dat alles bij een temperatuur van zes graden boven nul en zware regenval. Maar je bent jong en je wilt wat dachten wij. De volgende dag bleek het een gezin met twee volwassen dochters te zijn, die stram uit de auto stapten.
Verder ging het richting Lakselv en hier op de E6 naar het noorden. Hier in Lakselv zou een camperverzorgingsstation moeten zijn bij het Esso tankstation, maar dat was er niet meer, alleen het bordje was er nog van over.
Dus verder naar Olderfjord de plaats waar het kaf zich van het koren scheidt en de echte Noordkapers verder om hoog rijden om naar het Noordkaap circus te gaan. Dit waren we niet van plan, als camperaars hebben genoegen genomen met de gratis campernoordkaap in Gamvik.
Dit is namelijk de echte Noordkaap, want deze  ligt op het vasteland van Europa en niet op een eiland. Maar de Gamvikers zijn kennelijk te laat geweest om er een slaatje uit te slaan.
Want dat doet het Noordkaap circus, volgens onze medereizigers in de Rusland groep kost een bezoek aan de Noordkaap voor twee personen met een camper van onze grootte ongeveer driehonderd euro en dat voor een pseudo Noordkaap, dat is ons te veel.
Een kilometer of twintig voorbij Lakselv zijn we van de hoofdweg afgebogen naar Trollholmen, een klein dorpje aan de fjord. Er is een goede plaats om te overnachten en er is een wandeling naar een schiereiland, dat als de geboorte plaats van de trollen wordt beschouwd. Hier zijn door de zon, wind en regen eigenaardige figuren uit het gesteente gevormd. Vanuit bepaalde hoeken kun je er verschillende figuren in herkennen en vanuit de verte ziet het eruit als een vergadering van de trollen. Het is een bekende bezienswaardigheid in deze streek van Noorwegen.
Gelukkig konden we er in de avond helemaal alleen van genieten en onze fantasie haar loop laten gaan. Dat de plaats inderdaad bekend is bleek de volgende morgen toen we er nog eens heen liepen en op de terug weg ons een weg moesten banen door twee busladingen toeristen uit Estland, die hier uitgelaten werden en binnen een half uur weer in de bus moesten zitten. De snelste zullen een paar trollen gezien hebben, maar de langzameren nog niet eens het begin van het pad. Ja, zo gaat het met busreizen, je moet  het maar willen.
Voordat de bussen weer ingeladen waren zijn we vertrokken, zodat we op ons gemak naar de hoofdweg konden rijden, zonder het uitzicht op de achterkant van een touringcar. 
Toen we bij Olderfjord linksaf bogen  op de Noordkaaproute, werd het ineens veel drukker met campers en touringcars, allemaal bezoekers voor het circus Noordkaap.
We besloten niet meteen richting zuid te gaan, maar eerst nog een omweg over Hammerfest te maken. Niet omdat het zo veel te bieden heeft maar meer omdat het een van de steden is die bij de aardrijkskunde les op de lagere school al genoemd wordt als de noordelijkste stad van Europa. Het ligt aan een zevenenvijftig kilometer lange zijweg van de E6, op het eiland Kvaloy, door de  noordelijkste  hangbrug en met een lengte van 575 meter ook nog een van de langste, met het vaste land verbonden. Het stadje  is niet heel erg indrukwekkend maar aardig om te zien. Overnachten konden we er niet, maar wel op de noordkust van het eiland, waar we later op de avond van nog vijf campers gezelschap kregen.
De volgende dag hebben we de "meridiaanzuil" bekeken de grootste bezienswaardigheid van de stad. Deze zuil  is opgericht ter herinnering aan de eerste precieze opmeting van de aarde door de astronoom W.Struve. In de jaren 1844-1852 heeft hij vanaf de Donau, over Finland en Noorwegen met als eindpunt Hammerfest precies 2000km van onze aarde opgemeten. Dit is belangrijk geweest voor het berekenen van de omvang van de aarde.
Ik wist dit allemaal ook niet maar op de bijbehorende borden staat het precies uit gelegd.
Wie het naadje van de kous wil weten komt maar eens kijken mét papier en potlood in de hand om het na te rekenen.
Tot zover het verslag uit Hammerfest van zondag 27 Juli, de dag waarop we besloten dat we op oma haar vijfennegentigste verjaardag op 26 Juli weer thuis wilden zijn.
Ik wil niet vragen, maar een kaartje met een felicitatie van alle volgers zou natuurlijk leuk zijn.