Skandinavie Rusland, deel 1

Eindelijk weer op Reis.

Ja het is weer zover, we gaan weer voor een langere tijd op reis.
Het doel is uiteindelijk de Noordkaap, maar we willen dit niet via de normale route door Noorwegen en Zweden doen, maar via Rusland.
Omdat dit niet erg eenvoudig is in verband met visa en omdat je van te voren de route moet vastleggen, hebben we besloten dit keer voor het eerst in ons leven een georganiseerde reis te gaan maken.
We gaan dit doen met Seabridge uit Dusseldorp, de firma die in 2012 onze camper naar Zuid Amerika heeft verscheept. En op de diefstal onderweg na, is dat ook goed verlopen. Dus we hebben er alle vertrouwen in.
Het plan is dat we de andere deelnemers, vijftien campers , op 24 mei in Helsinki treffen. Van daar uit rijden we dan gezamenlijk naar de Russische Grens en dan naar St Petersburg. Het is niet de bedoeling dat er in konvooi wordt gereden, maar er is iedere avond voor een camperplaatsjes gezorgd en natuurlijk voor de obligatorische kaartjes voor de Hermitage en het Tsaar Peter huis.
De trouwe volgers van ons verslag horen vanzelf hoe het afloopt. Wij zijn in ieder geval erg benieuwd.
Dus met al deze goede plannen in het achterhoofd zijn we op zaterdag 18 april vol goede moed vertrokken.
Iedereen weet natuurlijk dat het eerste doel altijd Mariska in Kleve is, zo ook deze keer. Pas daar begint de eigenlijke reis. Ditmaal niet zo als verwacht naar het noorden of oosten, maar naar het zuiden, naar Kluesserath aan de Moezel.
Hier wordt twee keer per jaar door Seabridge een weekeinde georganiseerd waar alle reizen worden voorgesteld. Ook interessant voor camperaars die niet overzee willen.
En er is in dit weekeinde ook een samenkomst van de deelnemers aan de verschillende reizen, met de laatste  mogelijkheid om te controleren of alle papieren in orde zijn.
Dit was natuurlijk het geval, maar je weet het maar nooit. Ook hebben we hier onze passen afgegeven voor het aanvragen van de visa. Yvonnemarijke had natuurlijk haar bedenken of we ze wel terug zouden krijgen maar dat beetje restrisico kun je nemen.
Na een gezellig en informatief weekeinde hebben we onze tocht voortgezet. Steeds langs de Moezel prachtig weer en ontluikende lente, beter kon het niet!
Polch kort voor Koblenz is onze tweede obligatorische stop, je kunt hier goed "entsorgen" en je staat er goed bíj de fabriek van Niesmann und Bisschof de producent van de Clou en Flair campers. En niet te vergeten er is een fabrieksverkoop van de Beukelaer en daar moet koek en zoetigheid gekocht worden voor de verdere reis of voor de kinderen die we onderweg nog zullen treffen.
Ook hadden we deze keer gelegenheid en zin om het fietspad over de oude spoorweg naar Munstermaifeld te fietsen, het weer was ideaal en we reden door een tunnel van bloesem.
Zo hebben we al lanterfanterend een weekje heerlijk uitgerust.
Dus toen het de volgende dag regende waren we fit genoeg om in een keer naar Alexander in Hamburg te rijden, dat hij beloofde ons op Sushi te trakteren als we zaterdag zouden komen was niet geheel debet aan deze krachttoer. Voor ons zijn 500 km op een dag een krachttoer, tenminste mét onze camper.
Maar we hebben het eerlijk verdiend en er van genoten.
De volgende zondag wilden we verder naar het noorden. Maar er kwam een kink in de kabel, onze Lisette bleek een andere richting aan haar leven te willen geven en wij vonden dat we haar daarbij moesten ondersteunen.
Zodoende gingen we zondag richting Neugnadenfeld waar we kort na de middag aankwamen.
Precies op tijd om de chaos in ons huis te zien groeien tot enorme proporties.
Overal zakken met kleren en benodigdheden voor kleine kinderen, ons incasseringsvermogen werd tot het uiterste op proef gesteld.
Maar na de eerste schrik hebben we de draad op gepakt en zijn aan het regelen gegaan, dit heeft tot vrijdagmorgen geduurd maar toen was het ergste leed geleden.
Dus zijn we vanmorgen allemaal op weg gegaan, Lisette met de kinderen naar Mariska en wij met de hond naar Rusland.
Nu staan we in Magdeburg direct aan de Elbe om de schrik een beetje te boven te komen en een nieuw plan te maken.
We zijn technisch gesproken veertien dagen onderweg hebben bijna twee duizend kilometer gereden en zijn driehonderd kilometer van huis.
Maar tot Helsinki, waar we 24 mei moeten zijn kunnen we de achterstand nog makkelijk inlopen als we Polen een beetje sneller doorkruisen dan het plan was.
Dit waren dus de eerste veertien dagen van de reis in het kort, heel bewogen, maar reis technisch minder interessant en we hopen dat de volgende weken in dat opzicht positiever verlopen.